Μήνας: Σεπτέμβριος 2020

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Θεατές στη βία

Ενδοοικογενειακή βία: όσο αυξάνονται οι αμέτοχοι θεατές τόσο αυξάνονται τα περιστατικά

Πρώην σύζυγος, πατέρας μικρού παιδιού, εργαζόμενος του Δήμου, μέλος Δ. Σ. του Συλλόγου Γονέων, ενεργό μέλος του συλλόγου χωρισμένων πατεράδων που μάχονται για το «δικαίωμα στην συνεπιμέλεια»

Έσπασε στο ξύλο τη γυναίκα του μετά τον Αγιασμό μπροστά σε γονείς και παιδιά

Μάνα  – θύμα κακοποίησης μπροστά στο ίδιο της το παιδί που είχε πάθει σοκ (αν και είχε ξαναζήσει προφανώς παρόμοιες σκηνές, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που ο νταής την χτυπούσε) και μπροστά σε δεκάδες παιδιά και γονείς, παιδιά που έκλαιγαν σοκαρισμένα μπροστά στο συμβάν

Άλλες γυναίκες μητέρες προσπάθησαν να την πάρουν από τα χέρια του

Και οι υπόλοιποι «θεατές», κυρίως, οι άντρες, απλά έβλεπαν …

Έβλεπαν …

ατάραχοι και αμέτοχοι να κακοποιεί την πρώην σύζυγο

Ιδιωτική υπόθεση … γαρ

Τι έγινε για μια κλωτσιά; Ή / και ένα χαστούκι, ακόμα ρε αδερφέ;

Άσε μην μπλέξω κιόλας … …

Μια κοινωνία που συμμετέχει στη βία, με τη είναι σιωπή της

Μια σιωπή – συνενοχή

Μια σιωπή – υποστηρικτική για τον δράστη

Σιωπή εκ μέρους του διευθυντή του σχολείου, (ακόμα) καμιά θέση από τον διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, απλή «επίπληξη» για τη μήνυση που κατέθεσε και στο παρελθόν εναντίον του η πρώην σύζυγός του

Η βία κατά των γυναικών, η βία κατά των παιδιών, έμμεση βία, όταν η κακοποίηση της μητέρας γίνεται μπροστά στα μάτια του οκτάχρονου αγοριού, η ενδοοικογενειακή βία …

μια βία που διαρκεί αιώνες,

αλλά και μια άνιση μάχη ενάντιά της, τόσων χρόνων,

από φεμινιστικές και γυναικείες συλλογικότητες, από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από μεμονωμένα άτομα και παγκόσμιους θεσμούς

Και αυτή εκεί … ακάθεκτη,

Συνεχίζει, εξακολουθεί να υπάρχει …

Υποστηριζόμενη από το «αυτονόητο» της «οικογενειακής ιδιοκτησίας»,

Από το αδιανόητο της σιωπής των άβουλων -και ταυτόχρονα, έμμεσα, υποστηρικτών της πατριαρχικής / οικογενειακής εξουσίας.

Ας σπάσουμε, επιτέλους, αυτή τη σιωπή.

Ας σταματήσουμε να είμαστε συνένοχοι στη βία που ασκείται στο πλαίσιο του «ιδιωτικού χώρου», γιατί, όπως έλεγαν και οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ’60,

«Το προσωπικό είναι πολιτικό».

Ό, τι συμβαίνει εκεί μας αφορά και επηρεάζει και τη δημόσια σφαίρα.

Και αν μαθαίνουμε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε τη βία της οικογενειακής εξουσίας, μαθαίνουμε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε τη βία κάθε εξουσιαστή και βιαστή της πολιτικής εξουσίας.

Ας μην εκτρέφουμε ιδιωτικά ή δημόσια λοιπόν εν δυνάμει δικτάτορες …

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Γυναίκες “αντικείμενα” στο βωμό της τηλεθέασης

Ένας άντρας και 20 γυναίκες!

Ποια θα καταφέρει να τον κερδίσει;

Ποια θα πάρει το μονόπετρο;

Ποια θα «εξουδετερώσει» τις άλλες και θα γίνει η καλύτερη της καρδιάς του;

Γιατί μόνο μία θα νικήσει, θα κάνει τα πάντα για να πετύχει και θα τον κατακτήσει

Κάπως έτσι προβάλλεται το νέο «ριάλιτι». Ένα ακόμα «ριάλιτι» δίπλα σε αυτά του big brother.

Ο «εργένης» θα δώσει σε μία και μόνο «εκλεκτή» το δακτυλίδι και το τελικό τριαντάφυλλο, αφού πρώτα τις συναντήσει όλες και περάσουν και από μια σειρά δοκιμασίες, θα αποφασίσει σε ποια θα καταλήξει, σε ποια θα κάνει πρόταση γάμου …  μια «ρομαντική (κατά τ’ άλλα) εμπειρία», παρά το γεγονός ότι βασίζεται στην πολλή … πραγματική βάση, αφενός, του ανταγωνισμού των γυναικών που τον διεκδικούν, αφετέρου, στις διαφημίσεις που το υποστηρίζουν!

Η αντιπαράθεση γυναικών για την καρδιά ενός άντρα (ή / και ενός μονόπετρου) είναι η αναπαραγωγή μιας αντίληψης από γενιά σε γενιά, που εδράζεται στην άποψη ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Ένας έμφυλος ανταγωνισμός και όχι  ένας οικονομικός, πολιτικός / ταξικός κλπ. ανταγωνισμός.

Η «κλασική» διαμάχη «σύζυγος – ερωμένη», ή, εν προκειμένω μέλλουσα σύζυγος, ενάντια σε κάθε άλλη, επίσης, μέλλουσα – σύζυγο, η αντιπαράθεση «όμορφη – άσχημη», «πόρνη – παρθένα», κοκ, αποτελούν μορφές αυτού του ανταγωνισμού που εντάσσει τις γυναίκες σε κατηγορίες (στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής κατηγοριοποίησης) και θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα μεταξύ των γυναικών, για χάρη, ή, λόγω ενός άνδρα, αναπαράγεται στο συγκεκριμένο «ριάλιτι», με τελικούς επωφελούμενους, την πατριαρχική αντίληψη και την … υψηλή τηλεθέαση.

Η «φίλη – φίδι» (με επίχρισμα … ρομαντισμού και τριαντάφυλλων σε κόκκινο χαλί)  διαιωνίζει την αντίληψη ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να γίνουν φίλες, μεταξύ τους -πόσω δε μάλλον, όταν διεκδικούν τον ίδιο άντρα- ότι οι γυναίκες επιβουλεύονται η μία την άλλη, ότι οι γυναίκες δεν θα είναι ποτέ ενωμένες για να διεκδικήσουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια για το φύλο τους.

Βέβαια, ο ανταγωνισμός δεν είναι ίδιον μόνον των γυναικών. Ο «αντρικός» ανταγωνισμός, περισσότερο αξιοπρεπής, περισσότερο αποδεκτός, σχετίζεται με την οικονομική / πολιτική σφαίρα, συνήθως. Αλλά και αν ακόμα αφορά την διεκδίκηση μιας γυναίκας, δεν υπάρχουν αντίστοιχες κατηγοριοποιήσεις, ούτε χάνεται η έννοια της αλληλεγγύης μεταξύ ανδρών. Κάθε ένας διατηρεί την προσωπικότητά του, διεκδικεί το αντικείμενο του πόθου, μαζί με κάποιον άλλον, αλλά χωρίς η διεκδίκηση αυτή να γελοιοποιείται και να εξευτελίζεται.

Το γέλιο (το γελοίο του πράγματος) το προκαλεί η γυναικεία αντιπαλότητα, αυτή είναι που κάνει «υψηλά νούμερα», η αντίληψη «φίλη – φίδι», οι «προσδοκώμενες» στάσεις και συμπεριφορές «ξεκατινιάσματος» και «μαλλιοτραβήγματος» μεταξύ των γυναικών, τα μεταξύ τους σχόλια και η έκφραση του θυμού της μιας, απέναντι στην άλλη, για τα μάτια του «διεκδικητή» τους.

Η απώλεια της αξιοπρέπειας και της μοναδικότητας της κάθε προσωπικότητας σε ζωντανή αναμετάδοση, κυρίες και κύριοι! Η διαιώνιση των πιο μισογύνικων αντιλήψεων και πρακτικών, στη σύγχρονη εποχή … Η μία γυναίκα εναντίον της άλλης. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα μεταξύ των γυναικών … και αυτά που λένε οι φεμινίστριες περί γυναικείας αλληλεγγύης δεν ισχύουν, ούτε θα ισχύσουν ποτέ… πάντα η μια γυναίκα θα κοιτάξει να βγάλει το μάτι της άλλης.

Ωστόσο, η ιστορία των γυναικών – και όχι η κυρίαρχη αφήγηση της ιστορίας του νικητή-  έχει καταδείξει και αποδείξει αιώνες αλληλεγγύης και συμπαράστασης γυναικών σε άλλες γυναίκες, που έχουν καταδικασθεί ως μάγισσες στο δια πυρός θάνατο, γυναίκες που υποστήριξαν άλλες γυναίκες διωκόμενες, που δεν τις άγγιξαν οι κατηγοριοποιήσεις της πατριαρχικής εξευτελιστικής αντίληψης, μιας αντίληψης που τις αναγάγει σε γελοία και χωρίς αξιοπρέπεια πλάσματα, μιας αντίληψης που αναπαράγεται στο εν λόγω ριάλιτι, βασιζόμενης σε έμφυλα στερεότυπα, σε βάρος κάθε γυναίκας, σε βάρος της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Η “big” αναπαραγωγή σεξιστικών προτύπων

• Κουλτούρα του βιασμού …
• Αναπαραγωγή των σεξιστικών προτύπων,
• Διαιώνιση της γυναικείας υποταγής και κατωτερότητας
• Αναπαραγωγή της έμφυλης βίας…
• «Πολιτισμικά» σκουπίδια
• …

Όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμα :

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Να το πούμε για μια ακόμα φορά:

Για να εκφραστεί έτσι, στο «άνετο» ο «λεβέντης» του big brother σημαίνει πως αντιλαμβάνεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ενθάρρυνσης και της (έμμεσης πλην σαφούς) ανοχής των συγκεκριμένων αντιλήψεων, στάσεων και συμπεριφορών. Αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι στερεοτυπικές στάσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές είναι κυρίαρχες. Κυρίαρχες στην κοινωνία, κυρίαρχες στην τηλεθέαση, κυρίαρχες στο συγκεκριμένο τηλεσκουπίδι. Για αυτό εκφράστηκε έτσι. Για αυτό μπόρεσε και εκφράστηκε έτσι. Γιατί γνώριζε πως είχε με το μέρος του

• όλους εκείνους που οικονομικά επωφελούνται από τον … «χαμό που γίνεται»
• όλους εκείνους που ενθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, που αφήνουν πίσω τους νεκρούς και συντρίμμια, που αφήνουν κομμένες στη μέση, στη μέση του ονείρου τους, ζωές, ζωές Τοπαλούδη, ζωές Γιακουμάκη …
• όλους εκείνους που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, και να να μας … πείσουν … πως ο «λεβέντης» έκανε πλάκα, ή, πως δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν γνώριζε …

Τα οικονομικά συμφέροντα σε αγαστή σχέση με τα κυρίαρχα έμφυλα στερεότυπα ανέχονται και εκμεταλλεύονται την κουλτούρα του βιασμού και επικροτούν σεξιστικές συμπεριφορές, κυρίως, σε βάρος των γυναικών, αλλά και των αντρών που δεν «συντάσσονται» με το κυρίαρχο πρότυπο.

Η εξουσία και η κατοχή «δύναμης», αντρική εξουσία, οικονομική εξουσία, εξουσία της «εικόνας», σε συνδυασμό, σε αρκετές περιπτώσεις, με την άσκηση φυσικής βίας, απέναντι σε ομάδες που θεωρούνται κοινωνικά «κατώτερες», συνεχίζει να αναπαράγεται μέσα από τα ΜΜΕ, με έμμεσο ή / και άμεσο τρόπο

Από την άλλη, η άμεση αντίδραση και η επικριτική στάση μεγάλου ποσοστού τηλεθεατών / τηλεθεατριών απέναντι στο ζήτημα, αποτελεί μια ενθαρρυντική βάση για όσες και όσους συνεχίζουν να αντιπαλεύουν τα σεξιστικά στερεότυπα, την κουλτούρα του βιασμού, την αντρική κυριαρχία, για όσες και όσους συντάσσονται με το «αυτονόητο» της ανθρώπινης αξιοπρέπειας …

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Βία μεταξύ εφήβων

Δύο πρόσφατα περιστατικά της επικαιρότητας – το ένα με έφηβη στη Λαμία, που την χτυπούσαν επί ένα τέταρτο τρεις μεγαλύτερές της και το άλλο με έφηβο στο Γαλάτσι, που τον χτυπούσαν για δέκα λεπτά 20 συνομήλικοι (ή/ και μικρότεροι από αυτόν) μας ανησυχεί και μας κάνει να αναρωτηθούμε … Γιατί βία μεταξύ εφήβων;

Μήπως επειδή οι έφηβοι, σαν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένα και ανήσυχα, λόγω ηλικίας άτομα, «αφουγκράζονται» με μεγαλύτερη ευκολία το μήνυμα της εποχής; Το μήνυμα που τους «περνούν» οι «μεγάλοι»; Το μήνυμα της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης απόκτησης δύναμης και εξουσίας; Επέκτασης του «εγώ» τους και ταύτισης αυτής της δύναμης και εξουσίας με τη βία; (στην όποια μορφή της, λεκτική, σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική);

Οι «μεγάλοι» επιτίθενται, οι σχέσεις τους είναι περισσότερο ανταγωνιστικές από ποτέ, οι «μεγάλοι» διεκδικούν τα «δίκια» τους (βλέπε τα συμφέροντά τους) με οποιονδήποτε τρόπο, οι σχέσεις τους είναι περισσότερο ατομικιστικές από ποτέ, οι πράξεις τους είναι λιγότερο συλλογικές από ποτέ …

Τι βλέπουν γύρω τους οι έφηβοι; Πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνία τους, επομένως;

Σαν μια αρένα όπου στην πάλη όλων, εναντίον όλων, κυριαρχεί ο πιο δυνατός / η πιο δυνατή.

Και ποιος ή ποια θεωρείται δυνατός ή δυνατή;

Ποιος ή ποια μπορεί και δικαιούται να έχει αυτή την δύναμη – εξουσία;

Μα φυσικά αυτός ή αυτή που «καταφέρνει» να κυριαρχήσει επί των άλλων. Να τους «πείσει» πως αξίζει να είναι «ηγέτης». Με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Για όσους δεν πεισθούν, ακολουθεί «τιμωρία».

Είναι μια ομάδα παιδιών, που επιδιώκουν να εκμηδενίσουν και να εξευτελίσουν, έως θανάτου το «αντίπαλο» μόνο παιδί, εύκολα το κατατροπώνουν, νιώθουν ότι  κυριαρχούν πάνω του, το ταπεινώνουν … οι πολλοί τον ένα ….

Ούτε αυτό δεν σέβονται. Το ότι πρόκειται για ένα άτομο και το ότι αυτοί που επιτίθενται εναντίον του ενός, είναι πολλοί. (Δεν θέτουν έστω το «επί ίσοι ς όροις»…)

Μια «συλλογικότητα» παιδιών, που μετατρέπεται δια μιας σε «μάζα» …

Η «μακιαβελική αρχή», «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όποιο και αν είναι το μέσο (το ξύλο πολλών σε βάρος ενός) όποιος και αν είναι ο σκοπός (η επίδειξη εξουσίας από τους θύτες και η καθυπόταξη, ο εξευτελισμός, ο φυσικός και συμβολικός αφανισμός του θύματος) τρομάζει …

Τρομάζει η «εύκολη» αποδοχή, αφομοίωση από παιδιά των εξουσιαστικών αρχών της βίας.

Τρομάζει ο αντικατοπτρισμός της «ενήλικης» πραγματικότητας στα βλέμματα και στις πράξεις των ανήλικων δραστών…

Τρομάζει η αποτύπωση της «δικιάς μας» ηθικής, στον δικό τους τρόπο σκέψης…

Τρομάζει ότι αυτά τα παιδιά είναι παιδιά οικογενειών που έχουν εντρυφήσει στη βία, στην επίδειξη εξουσίας,

Ότι αυτή η ηθική είναι η ηθική της εξουσίας στην κοινωνίας μας …

Για αυτό ο ρόλος των γονιών, της οικογένειας και του σχολείου είναι σημαντικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των εφήβων.

Και είναι σημαντικό το παράδειγμα που τους δίνεται, η αντίληψη που τους περνάμε σχετικά με την εξουσία, την κυριαρχία του «εγώ» μας και τη χρήση της βίας, αντίληψη που διαμορφώνεται όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις καθημερινές μας πράξεις.

Πρέπει να περάσει στα παιδιά πως η εξουσία δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός σε μια κοινωνική σχέση και πως ο διάλογος είναι το μόνο αποδεκτό μέσο για την επίλυση των όποιων διαφορών μας.

Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά – δράστες, τα παιδιά που ασκούν βία σε άλλα παιδιά είναι και αυτά, τις περισσότερες φορές θύματα βίας, ή, έχουν βιώσει βίαιες  συμπεριφορές στην οικογένειά τους και θεωρούν τη βία αυτονόητη.

Η βία, κυρίως ταυτισμένη με την εξουσία και την ατομικότητα, αποτελεί, δυστυχώς, «κομμάτι» των κοινωνικών μας σχέσεων, αποτελεί καθημερινότητα στη ζωή των ενηλίκων…

Περιορίζοντάς την στις δικές μας σχέσεις, ελέγχοντάς την στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας, τότε μόνον μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μειωθεί και στις σχέσεις μεταξύ των παιδιών και των εφήβων.

(Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)