Διάλογος με την επικαιρότητα
Ο μισογυνισμός πανταχού παρών …
«Sofa gate»; Καμιά έκπληξη!
Καμιά έκπληξη, επειδή το «sofa gate» είναι απλώς η απόδειξη, είναι ο κανόνας, είναι η ισχύουσα πραγματικότητα: ανεξάρτητα από τα αξιώματα, τις κοινωνικές τάξεις και τις χώρες, η κουλτούρα του μισογυνισμού (και της ανοχής της) είναι παρούσα. Το «sofa gate» μας απέδειξε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι εντέλει δεδομένο.
Η υποτίμηση των γυναικών, λόγω του φύλου τους θεωρείται μια … «παλιά» αντίληψη ή / και συμπεριφορά ή στάση ζωής, αλλά επανέρχεται στο προσκήνιο του «σήμερα» ξανά και ξανά.
Και δεν αναφερόμαστε στη χώρα που συστηματικά καταπατά τα δικαιώματα των γυναικών (και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα) στη χώρα που κλείνει τα μάτια μπροστά στις χιλιάδες γυναικοκτονίες, τη χώρα που δεν αποδέχεται την έννοια και την πραγματικότητα της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας, τη χώρα που η πατριαρχική κουλτούρα δολοφονεί ανθρώπους και παιδιά … αναφερόμαστε στις «χώρες του Διαφωτισμού», στα δικά μας κράτη όπου η πραγματική ισότητα είναι ακόμα μακριά.
Με αφορμή το «sofa gate», ας θυμηθούμε το «glass ceiling», ας θυμηθούμε πως η άνοδος των γυναικών στην ηγεσία δεν είναι αυτονόητη, ούτε εύκολη, εφόσον οι γυναίκες εκκινούν από διαφορετική θέση στον αγώνα δρόμου για την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση. Η κούρσα ζωής των γυναικών συναντά εμπόδια: τον άνισο καταμερισμό των ευθυνών στο σπίτι και την οικογένεια, τις πατριαρχικές απαξιωτικές αντιλήψεις για το φύλο τους, τη μη ενθαρρυντική στάση από το περιβάλλον τους. Και τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται όταν ο αγώνας εκκινεί από χαμηλότερες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις. Ή όταν ξεκινά από ένα παρελθόν ενδοοικογενειακής / έμφυλης βίας που κόβει τα φτερά κάθε ξεκινήματος.
Η υποεκπροσώπηση των γυναικών στα κλιμάκια της επαγγελματικής και πολιτικής ιεραρχίας, ο αποκλεισμός τους και η περιθωριοποίησή τους μας δείχνει ότι η ισότητα συνεχίζει να αποτελεί ζητούμενο και στην Ευρώπη του Διαφωτισμού, παρά τις όποιες κατακτήσεις και τα θετικά μέτρα των ποσοστώσεων, ή τις εκστρατείες ευαισθητοποίησης για το ζήτημα.
Σε χώρες όπως η Τουρκία είναι προφανές πως η πολιτική περιθωριοποίησης και υποεκπροσώπησης των γυναικών σε όργανα λήψης αποφάσεων και δομές πολιτικής εξουσίας είναι ακόμα πιο έντονη. Μια πολιτική που όχι μόνο δεν διστάζει να αφήσει όρθια και μέτρα μακριά την πρόεδρο της Κομισιόν λόγω του φύλου της, αλλά και αποδέχεται την έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία, ως κάτι το αυτονόητο.
Από την άλλη, η στάση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που έμεινε απλός θεατής στο συμβάν, είναι, τουλάχιστον, αντιφατική, αν όχι τραγελαφική, αφού, ενώ πηγαίνει να υποστηρίξει τα δικαιώματα των γυναικών της Τουρκίας και την επαναφορά της Σύμβασης για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία, στην πράξη εφαρμόζει τους ηθικούς, τυπικούς και άτυπους Νόμους της πατριαρχίας, ακυρώνοντας το λόγο και τη σημασία της συγκεκριμένης συνάντησης!
Μήπως η στάση αυτή ενός (υψηλού) στελέχους στην πολιτική ιεραρχία της Ευρώπης του Διαφωτισμού πρέπει να μας εκπλήσσει; Από ό,τι μας δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, της θέσης των γυναικών στην ιεραρχία των ευρωπαϊκών κρατών, όχι, ούτε αυτή πρέπει να μας εκπλήσσει, εφόσον και εδώ επικρατούν οι άτυποι Νόμοι της πατριαρχίας.
«Sofa gate»; Καμιά έκπληξη λοιπόν!
«Sofa gate»; Μια ακόμα υπενθύμιση ότι ο αγώνας για την ισότητα των δύο φύλων συνεχίζεται …
… ένθεν και ένθεν
Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.
Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.
Ο χαρακτήρας “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου