15η Γυναικοκτονία
15η γυναικοκτονία
Στη Λακωνία, μόνον 36 ετών, με τα δυο μικρά της παιδιά να κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο … ο γυναικοκτόνος τους στέρησε την επόμενη μέρα …
Στέρησε την επόμενη μέρα στη νέα γυναίκα να συνεχίζει να ζει … στέρησε την επόμενη μέρα να συνεχίζει να χαίρεται και να ανθίζει … μαζί με τα παιδιά της …
Στέρησε την επόμενη μέρα στα παιδιά να μείνουν παιδιά … να παίζουν ανέμελα … να μη νιώσουν τη φρίκη του συθέμελου κλονισμού της ζωής τους και της ύπαρξής τους.
Η απόλυτη φρίκη. Αντιμίλησε στον αφέντη. Δεν του άρεσε. Και απλά την έπνιξε… την άφησε χωρίς πνοή, χωρίς ζωή.
Δεν είχε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Καταδικάστηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.
Ούτε τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να δουν τη μαμά για τελευταία φορά … Απλά ξύπνησαν χωρίς μαμά … η μαμά τους δεν υπάρχει πια γι’ αυτά.
Ο γυναικοκτόνος εξακολουθεί να υπάρχει όμως. Αυτός έχει δικαίωμα να δικαστεί. Να ακουστεί η δικιά του πλευρά. Και βέβαια, μετά τη δίκη, να ζήσει.
Και, ποιος ξέρει; Ίσως να την γλιτώσει με τη μικρότερη ποινή, μιας και ακολούθησε συμβουλές «ειδικών» και πήγε αμέσως και παραδόθηκε … «εν βρασμώ ψυχής» …
Στο μεταξύ, στα ΜΜΕ δεν αρκούνται στην παρουσίαση της γυναικοκτονίας, κάποιοι επιχειρούν να βρουν τα αίτια … την ζήλευε φαίνεται, αποφάνθηκαν γνωστοί τηλεπαρουσιαστές … Η μετά θάνατον φρίκη.
Ένα αίτιο που δεν ερμηνεύει, αλλά ύπουλα και έμμεσα δικαιολογεί την πράξη.
Ναι, αγαπητοί τηλεθεατές και αγαπητές τηλεθεάτριες: η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα γνωστό σε όλους και όλες, μόνον έτσι θα αποκωδικοποιήσετε την 15η γυναικοκτονία ανάγοντας της σε γνωστά συναισθήματα.
Όσο και αν η λογική λέει το αντίθετο, ότι δηλαδή, η αιτία για μια γυναικοκτονία είναι –θα το φωνάξουμε για χιλιοστή φορά- η υποταγή των γυναικών και η εξουσία των ανδρών.
Δεν είναι η ζήλεια, δεν είναι η κακιά η ώρα, δεν είναι η φάση…
Είναι η αντίληψη ότι οι γυναίκες και τα παιδιά είναι ιδιοκτησία του pater familias.
Είναι ότι οι υποταγμένοι απαγορεύεται να μιλάνε, να σκέφτονται, να αντιμιλάνε, να αισθάνονται χωρίς την άδεια του αφέντη.
Και αν κάτι δεν τους αρέσει, καταδικάζονται σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες. Τα αντικείμενα δεν έχουν βούληση άλλωστε.
Δεν πρέπει να έχουν.
Απλά υπομένουν τις χρόνιες κακοποιητικές συμπεριφορές που οδηγούν στην ύστατη πράξη : τη δολοφονία τους.
Όμως, καμιά γυναικοκτονία δεν γίνεται σε μια στιγμή. Η πράξη αυτή αποτελεί το αποκορύφωμα μιας κακοποιητικής διαδικασίας, ενδοοικογενειακής βίας.
Γι΄ αυτό ζητάμε εδώ και τώρα:
Πραγματικά μέτρα αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας.
Προστασία των θυμάτων.
Άμεση απομάκρυνση του θύτη, όταν αναφερθεί ακόμα και ένα περιστατικό από τα θύματα ή το περιβάλλον τους.
Ζητάμε να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία στο νομικό μας θεσμικό πλαίσιο.
Επειδή μόνον έτσι θα αρχίσουν να αναγνωρίζονται τα πραγματικά της αίτια
Και – ας ελπίσουμε- πως αναγνωρίζοντας, πληροφορώντας και ευαισθητοποιώντας, θα την σταματήσουμε ή, έστω, θα την περιορίσουμε.
ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ 15 ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ 2021
ΣΤΙΣ 15 ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ