Όσο οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται…
Αφήνοντας την τελευταία της πνοή στα χέρια του…
Αφήνοντας την φρίκη στα μάτια των παιδιών της…
Σημαδεύοντας με το αίμα της την ημέρα…
Επειδή ήταν ιδιοκτησία του και εξουσία του…
Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία του και θέλησε να φύγει από κοντά του…
Επειδή τόλμησε να του αντιμιλήσει…
Οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται…
Κι εμείς συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για…
- τη νομική αναγνώριση του όρου
- την αποδοχή του στον ευρύτερα δημόσιο λόγο
Συνεχίζουμε να ζητάμε…
- μέτρα για την ευαισθητοποίηση της κοινότητας και των άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενων στις δομές στήριξης έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας
- μέτρα για την πρόληψη της έμφυλης βίας μέσα από την εκπαίδευση
- παραδειγματική τιμωρία όσων (δημόσιων προσώπων) κάνουν «χιούμορ» με τους βίαιους θανάτους των γυναικών («της είπα θα πάρω πτυχίο πιλότου, να κάτσει καλά») αναπαράγοντας μέσα από τις λέξεις και διαχέοντας τη βία κατά των γυναικών
Συνεχίζουμε να παλεύουμε, για να αναδείξουμε τα αίτια
- τα έμφυλα χαρακτηριστικά αυτών των εγκλημάτων
- τις εξουσιαστικές, άνισες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων
- την πατριαρχική κουλτούρα
- τις σεξιστικές αντιλήψεις
Επειδή σε αυτά βασίστηκε ο γυναικοκτόνος και την είχε ήδη σκοτώσει πριν τον θάνατό της…
Όσο οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται…
Εμείς συνεχίσουμε να παλεύουμε…
Όλες και όλοι μαζί
Ας σπάσουμε τη σιωπή,
Ας βάλουμε ένα τέλος στον αέναο κύκλο της έμφυλης βίας
Και βέβαια δεν ξεχνάμε ότι την χθεσινή ημέρα, την αφιερωμένη στη γιορτή της μητέρας! Μέσα σε βαρύ κλίμα πολέμων και γυναικοκτονιών, ας θυμηθούμε αυτές που δίνουν την ζωή…
Αυτές που παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες επιβίωσης…
Αυτές που αγωνίζονται ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία προστατεύοντας τα παιδιά τους…
Και αυτές που έφυγαν από το χέρι του γυναικοκτόνου συζύγου, αφήνοντας πίσω τις μνήμες και την ορφάνια…
Πρωτοβουλία κατά των Γυναικοκτονιών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η νέα γυναικοκτονία που έγινε πριν δύο ημέρες στην Καβάλα (η τρίτη μέσα στο 2022) με θύμα μια νέα γυναίκα, μητέρα μικρών παιδιών, επαναφέρει με τον πλέον τραυματικό τρόπο το ζήτημα της αδράνειας, αλλά και της άρνησης αρμοδίων, σημαντικού αριθμού νομικών επιστημόνων και όχι μόνο, όσων κυρίως συνθέτουν το νομικό μας σύστημα, να αναγνωρίσουν και να αποδεχθούν αυτή την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, που τα τρομοκρατικά, σεξιστικά και εξουσιαστικά χαρακτηριστικά της τη διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες ανθρωποκτονίες. Για άλλη μια φορά αναρωτιόμαστε: Γιατί αρνούνται τον όρο “γυναικοκτονία” (femicide), που δέχεται ο ΟΗΕ, Η ΕΕ κι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί; Γιατί τσουβαλιάζουν και σμικρύνουν το φαινόμενο στους όρους “ανθρωποκτονία”, “έγκλημα πάθους”, κ.λπ. συσκοτίζοντας την έμφυλη διάστασή του; Δεν είναι προφανώς κάθε δολοφονία γυναίκας γυναικοκτονία, αλλά μόνον αυτή που γίνεται ακριβώς επειδή είναι γυναίκα. Τις περισσότερες φορές αποτελεί την κατάληξη μιας μακράς, βίαιης, συντροφικής σχέσης κι αυτό συνέβη στην Καβάλα, όπως και στη Λέσβο, στη Μάνη, στην Κρήτη, στη Φολέγανδρο, στην Αθήνα, παντού. Πως γίνεται και δεν αντιλαμβάνονται την ευρύτερη συσχέτιση του προβλήματος με την έμφυλη ανισότητα και τις διακρίσεις που τη συνοδεύουν;
Η νέα γυναικοκτονία στην Καβάλα μας θυμίζει ακόμα, πως αυτού του είδους η βία δεν επηρεάζει μόνο γυναίκες, αλλά και παιδιά, οικογένειες, καθώς και τις κοινωνίες στο πλαίσιο των οποίων λαμβάνει χώρα το φαινόμενο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν δύο μικρά παιδιά κι όπως δείχνουν όλα τα επιστημονικά δεδομένα, κατά κανόνα, τα συγκεκριμένα παιδιά γίνονται εσωστρεφή, έχουν φοβίες, υποφέρουν από έλλειμμα επικοινωνίας και υστερούν στις σχολικές επιδόσεις, ενώ δεν αποκλείεται στην ενήλικη ζωή τους να γίνουν φορείς βίας.
Κατά συνέπεια, επανερχόμαστε στο καθοριστικό για τις γυναίκες και τα κινήματά τους αίτημα της αναγνώρισης της γυναικοκτονίας ως σεξιστικού, τιμωρητικού εγκλήματος και την ένταξη του όρου στον Ποινικό Κώδικα. Επίσης, επανερχόμαστε στα πάγια διαχρονικά αιτήματά μας, για τη λήψη όλων εκείνων των αναγκαίων πολιτικών και μέτρων που στοχεύουν, σύμφωνα και με όλους τους διεθνείς οργανισμούς, στην ενδυνάμωση των γυναικών, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους, και με τη δημιουργία όλων των αναγκαίων δομών, έτσι ώστε όσες βιώνουν ή απειλούνται από βία που συνδέεται με το φύλο τους να είναι σε θέση να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους για να τερματίσουν βίαιες σχέσεις και να προστατεύσουν τη ζωή τους.