Κατηγορία: Διάλογος με την Επικαιρότητα

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ

Ειδήσεις για κακοποιήσεις γυναικών εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες, με ξέφρενη ταχύτητα, πριν προλάβουμε να οργιστούμε, να θρηνήσουμε, να εκπλαγούμε, να θυμώσουμε με τη μία, αμέσως στο προσκήνιο η άλλη. Έτσι οι ειδησεογραφικές πηγές μας πληροφορούν ότι :

• Νεαρή γυναίκα ναρκώνεται και βιάζεται από νεαρούς οι οποίοι, όπως αναφέρεται στον Τύπο, ανήκουν σε κύκλωμα που εξαναγκάζει νεαρές γυναίκες να εκδίδονται. Η κοπέλα επιδεικνύει εξαίρετο θάρρος και μιλάει «ανοικτά» στις κάμερες για αυτό που της συνέβη, προκειμένου και άλλες γυναίκες να οπλιστούν με δύναμη, ώστε να τολμήσουν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά.
• Γυναίκα χαροπαλεύει μετά από άγριο ξυλοδαρμό του συντρόφου της, γνώστη πολεμικών τεχνών, με βίαιη συμπεριφορά, την οποία εμφάνιζε εδώ και χρόνια στους τρεις προηγούμενους γάμους του.
• Γυναίκα γιατρός κακοποιείται από τον επίσης γιατρό σύζυγό της συστηματικά και παρά τις επίσημες αποδείξεις κακοποίησής της, το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια του μικρού αγοριού της στον κακοποιητή σύζυγο, για να έχει το παιδί «αντρικό πρότυπο(!)» (άλλωστε «ένας κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι καλός πατέρας, παρόλα αυτά», σύμφωνα με επιχείρημα Έλληνα Βουλευτή, προς υποστήριξη του νέου Οικογενειακού Νόμου!)
• Κορίτσι βιάζεται και κακοποιείται σεξουαλικά για τρία χρόνια από τον ιερέα πνευματικό της και, όπως αναφέρεται, πιθανά αυτή η κακοποίηση να αφορά και άλλα ανήλικα κορίτσια.
• Γυναίκα αστυνομικού κακοποιείται συστηματικά από τον σύζυγό της, καταφέρνει να το καταγγείλει, η αστυνομία κινητοποιείται και την γλυτώνει από τα χέρια του

Από την επικαιρότητα αναδύεται ένα σύνολο γεγονότων βίας με πρωταγωνιστές άτομα υπεράνω υποψίας: άντρες – σύζυγοι της διπλανής πόρτας, γόνοι καλών οικογενειών, γιατροί, ιερείς, αστυνομικοί … δράστες που, σε αρκετές των περιπτώσεων, επιδεικνύουν περισσό θράσος και αντεπιτίθενται με μηνύσεις εναντίον των θυμάτων τους που τόλμησαν να μιλήσουν, ή, εναντίον όσων τα βοηθούν.

Για άλλη μια φορά την τρομακτική ιστορία της βίας κατά των γυναικών την συνθέτουν οι συνυφασμένες με την πατριαρχία βαθειά ριζωμένες στη συλλογική συνείδηση αντιλήψεις που «δικαιολογούν» τα περιστατικά αυτά. Αντιλήψεις που αναφέρονται είτε στην κατωτερότητα των γυναικών, είτε στην ενοχοποίησή τους, ή ακόμα και στον δήθεν ιδιωτικό χαρακτήρα των κακοποιητικών πράξεων και αποτρέπουν την εμπλοκή τρίτων σε παροχή υποστήριξης. Ακόμα περισσότερο όταν τα ατομικά χαρακτηριστικά των δραστών δεν παραπέμπουν στις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου, ή χαμηλής οικονομικής /κοινωνικής τάξης, ή άλλης εθνότητας  και κουλτούρας. Όσο πιο «οικείοι» μάς είναι οι δράστες, όσο πιο υψηλό το μορφωτικό/οικονομικό τους επίπεδο, τόσο περισσότερο θα απενοχοποιούνται, τόσο μεγαλύτερη «ανεκτικότητα» θα τους παρέχεται. Όλο και περισσότερο θα «απαλλάσσονται» των ευθυνών τους, επιρρίπτοντας με έμμεσο, πλην σαφή τρόπο, τις «υποψίες» στα θύματα (victim blaming). Ή θα «ψυχιατρικοποιούνται» τα αίτια, θα αναζητούνται, δηλαδή, σε ψυχολογικά προβλήματα, σε εξαρτήσεις, ή ακόμα και σε οικονομικούς λόγους που προκαλούν νεύρα, θυμό κλπ.

Όμως, στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν, παρά τις αφορμές.

Το βασικό αίτιο είναι η επί αιώνες χρόνια κοινωνική ανισότητα των δύο φύλων πάνω στην οποία δομούνται και οι στερεοτυπικές της αναπαραστάσεις. Ο κύριος στόχος όλων των κακοποιητών, που αποτελεί κοινό παρανομαστή των παραπάνω συμβάντων, όπως και κάθε βιασμού, έμφυλης κακοποίησης και γυναικοκτονίας, είναι ο έλεγχος των θυμάτων τους, για εξυπηρέτηση ιδίων σκοπών και συμφερόντων. Μέσα από την κακοποίηση των γυναικών αναιρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και αναπαράγονται οι κυρίαρχοι πατριαρχικοί θεσμοί και δομές.

Η υποστήριξή μας στα θύματα με κάθε τρόπο, ατομικό ή / και συλλογικό / κινηματικό και η εκπαίδευση / ευαισθητοποίηση των παιδιών, αλλά και όλης της κοινωνίας σε συμπεριφορές μη βίας, θα αποτρέψουν και θα περιορίσουν τις πράξεις κακοποίησης των γυναικών και θα αναδείξουν την ανάγκη για ισότητα και αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, ή άλλης κοινωνικής διαφοράς

Πόσο πάει ; Δεν πάει άλλο 

Πόσο πάει το βιασμένο από τον πατέρα κορίτσι που βιώνει την «αγκαλιά» του «προστάτη» αστυνομικού; Πόσο πάει η κοπέλα από την Αφρική; Πόσο πάει η νεαρή με τα ασιατικά χαρακτηριστικά; Πόσο πάει το παιδί – μετανάστης;

Σώματα – αντικείμενα προς πάσα χρήση. Ό, τι ζητήσουν οι «πελάτες»  θα το κάνουν, χωρίς αντιρρήσεις. Σώματα και ψυχές κακοποιημένες. Άνθρωποι, γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στη φρίκη και την εξαθλίωση της αιχμαλωσίας.

Τα κυκλώματα της πορνείας χρησιμοποιούν βία, απειλές και εκβιασμούς για να υποτάξουν τα θύματά τους και να τα κρατούν σε κατάσταση μόνιμου φόβου. Η αποτελεσματικότητα των μεθόδων τους φαίνεται μέσα από την τεράστια κερδοφορία τους (μία από τις τρεις πιο «αποδοτικές» επιχειρήσεις μαύρου χρήματος, παγκόσμια, μαζί με αυτές των όπλων και των ναρκωτικών) : με σχεδόν μηδενικό κόστος (ελάχιστα έξοδα «συντήρησης» για τα  θύματά τους, ίσα – ίσα για να μην πεθάνουν της πείνας) έχουν τεράστια («μαύρα») κέρδη, καθώς μάλιστα επεκτείνουν τις «επιχειρηματικές τους δραστηριότητες» σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς, όπως είναι πορνοταινίες, πορνοπεριοδικά, κανάλια με πορνό στο διαδίκτυο κλπ.

Η άνθιση της πορνικής «βιομηχανίας» ωστόσο δεν οφείλεται μόνον στους προαγωγούς / διακινητές, αλλά και στους «πελάτες». Είναι προφανές ότι αν δεν υπήρχε «ζήτηση» δεν θα υπήρχαν και αυτά τα τεράστια κέρδη … Οι πελάτες είναι αυτοί που καθορίζουν το τελικό ισοζύγιο, βάσει των «προτιμήσεών» τους, οι οποίες διαμορφώνονται ανάλογα μέσα από το μάρκετινγκ που χρησιμοποιούν τα πορνικά κυκλώματα. Αν, λ.χ., τα θύματα  από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες «πλεονάζουν», τότε διαφημίζονται οι ξανθές, ψηλές γυναίκες, αν η «προσφορά προϊόντος» είναι μεγαλύτερη από ασιατικές ή αφρικανικές χώρες, τότε προωθείται το ανάλογο πρότυπο της έγχρωμης αλλοδαπής «με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά». Η πελατεία, επομένως, αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα του πορνικού κυκλώματος, καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτό, τόσο ως προς την διαμόρφωση του τελικού του κέρδους, όσο και ως προς την συνέχιση της πορνείας γυναικών και παιδιών. Και με αυτήν την έννοια πρέπει ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ να θεωρούνται το ίδιο ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ με τους προαγωγούς.

Στις χώρες που έχει ποινικοποιηθεί η «ζήτηση» («σουηδικό / σκανδιναβικό μοντέλο») αφενός έχει μειωθεί η εμπορευματοποίηση ανθρώπων, με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, αφετέρου έχει αφαιρεθεί το «σεξουαλικό» νόημα, το νόημα της ερωτικής επιθυμίας δύο ισότιμων ανθρώπων από την έννοια της πορνείας, καθώς η πορνεία δεν αποτελεί ελεύθερη σεξουαλική δραστηριότητα δύο μεταξύ τους ίσων ανθρώπων.

Η πορνεία ενέχει βία. Η πορνεία υποκρύπτει σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σχέσεις εξουσίας μεταξύ όσων έχουν κοινωνική και οικονομική δύναμη έναντι όσων δεν έχουν (παιδιά- μετανάστες και γυναίκες). Η πορνεία είναι άμεσα συνδεδεμένη  με την αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος, με την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

Στις χώρες («ολλανδικό / γερμανικό μοντέλο») που η πορνεία θεωρείται «εργασία» (και ο προαγωγός ένας ακόμα επιχειρηματίας, όπως όλοι!) το νόημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας αλλοτριώνεται, εμπλέκεται με την αντικειμενοποίηση του σώματος, την προσφορά και την ζήτηση μιας εμπορικής πράξης, ενώ παράλληλα, δημιουργείται στις νέες γενιές η αντίληψη του εκχρηματισμού των πάντων! Οι γυναίκες (ή / και κάποιοι άντρες) που εμπλέκονται σε αυτά τα κυκλώματα δεν είναι «εργάτριες / εργάτες» του σεξ, διότι το σεξ δεν αποτελεί εργασία, ούτε παραγωγική δραστηριότητα. Είναι άτομα που δεν βρίσκουν άλλους τρόπους επιβίωσης. Που αναγκάζονται να εμπλακούν στα συγκεκριμένα κυκλώματα και που, τις περισσότερες φορές, έχουν υποστεί σεξιστική βία και σωματική κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Με αυτή την έννοια τα όρια μεταξύ εξαναγκαστικής και «εθελούσιας» πορνείας είναι πολύ λεπτά, καθώς οι αντικειμενικοί όροι που διέπουν το πορνικό σύστημα είναι οι ίδιοι.

Το κορίτσι / θύμα  της Ηλιούπολης που είχε υποστεί σεξουαλική και σωματική κακοποίηση τόσο από το οικογενειακό της περιβάλλον, όσο και από τον προαγωγό – αστυνομικό, κατάφερε με τη βοήθεια μιας άλλης γυναίκας και τη μετέπειτα υποστήριξη που της δόθηκε, να σωθεί. Το κύκλωμα σιγά – σιγά αποκαλύπτεται και δεν είναι από ό, τι φαίνεται το μόνο θύμα… Ο πατέρας της και ο προαγωγός της θα αντιμετωπίσουν την Δικαιοσύνη, όπως και όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία.

Παραμένουν ωστόσο κάποια ερωτήματα :

Ποιό είναι το «πελατολόγιο» του κυκλώματος; Σε ποιους προωθούνταν τα αιχμάλωτα κορίτσια; Οι πελάτες που τις «αγόραζαν» δεν θα λογοδοτήσουν; Δεν έχουν καμιά ευθύνη για την αναπαραγωγή αυτού του κυκλώματος; Μήπως ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί και στη χώρα μας το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για τη συνυπευθυνότητα των πελατών στην προαγωγή ανθρώπων στην πορνεία;

Επειδή, ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο … Και επειδή οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα προς πώληση,

Στην ερώτηση «Πόσο πάει;»

Εμείς απαντάμε

Δεν πάει άλλο …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Άτομα και συλλογικότητες στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής βίας

Το πρόσφατο περιστατικό στην Ηλιούπολη ανέδειξε για ακόμα μια φορά την αξία και τη σημασία των δράσεων των προσώπων στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής βίας : εργαζόμενη σε καφέ της περιοχής ενθαρρύνει το χτυπημένο κορίτσι να μιλήσει, τηλεφωνεί σε Αστυνομία και φεμινιστικές συλλογικότητες, που με τη σειρά τους, βρίσκουν δικηγόρο για να κατατεθεί μήνυση σε βάρος του βιαστή / προαγωγού, αλλά και σε βάρος του βιαστή / κακοποιητή – πατέρα. Παράλληλα υπήρξε και μια άμεση κινητοποίηση των κοινωνικών δικτύων με αναρτήσεις για συμπαράσταση στο θύμα.

Η ενθαρρυντική και άμεση αυτή στάση / δράση ατόμων και συλλογικοτήτων πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο ελληνικό κίνημα του me too, που άρχισε να εξαπλώνεται στις αρχές του χρόνου, όσο και στις πρόσφατες καμπάνιες ευαισθητοποίησης από δημόσιους φορείς και φεμινιστικές / γυναικείες οργανώσεις τόσο για την ενδοοικογενειακή βία (με αφορμή την πανδημία) όσο και για την αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία» στο νομικό μας σύστημα και τη δικαιακή μας κουλτούρα.

Μια στάση / δράση ελπιδοφόρα που ασκείται από όλο και περισσότερα άτομα, καθώς αναπτύσσεται η αντίληψη πως για αυτό που συμβαίνει στη γυναίκα – θύμα σεξιστικής βίας ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΊΔΙΑ, αλλά οι κακοποιητές της και το κοινωνικό σύστημα που αναπαράγει τις έμφυλες δομές εξουσίας και τα πατριαρχικά στερεότυπα και συμπεριφορές.

Ο κυρίαρχος σεξιστικός λόγος επιρρίπτει τις ευθύνες στα ίδια τα θύματα, στις κακοποιημένες, βιασμένες ή ακόμα και δολοφονημένες γυναίκες. Ο φεμινιστικός λόγος (που πλέον «χρησιμοποιείται» και από γυναίκες και από άντρες) αναζητά τα αίτια της κακοποίησης, της βίας, των βιασμών, της εκπόρνευσης και των γυναικοκτονιών τόσο στην κοινωνικοποίηση των ανδρών, βάσει των σεξιστικών αντιλήψεων  ιεραρχίας των φύλων και των προτύπων ιδιοκτησίας των γυναικών, όσο και στις έμφυλα πατριαρχικά στερεότυπα και σχέσεις όπως διαμορφώνονται μέσα και έξω από την οικογένεια.

Η εξάπλωση της κριτικής φεμινιστικής σκέψης δημιουργεί μια νέα ηθική, που  εσωτερικεύεται από όλο και περισσότερους ανθρώπους : ενθαρρύνει τα θύματα της σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως είδαμε με το ελληνικό κίνημα του me too και επιρρίπτει ευθύνες στους δράστες, ενώ, παράλληλα, θέτει ως στόχο, όχι μόνο την απενεχοποίηση και την υποστήριξη των θυμάτων, αλλά και την αλλαγή των θεσμικών πλαισίων (αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία»). Η ενημέρωση για την ενδοοικογενειακή βία που κλιμακώθηκε στην περίοδο των εγκλεισμών, λόγω της πανδημίας, συνέβαλε, επίσης, στο να υπάρξει μια περαιτέρω ευαισθητοποίηση για τα θύματα, να συζητηθούν ζητήματα όπως «γιατί δεν φεύγει;» και να αναπτυχθεί μια ενσυναίσθηση για τα θύματα (που δεν μπορούν να φύγουν) όχι επειδή «βολεύονται», αλλά, επειδή έχουν εσωτερικεύσει την υποταγή τους.

Βασισμένοι σε αυτά τα νέα δεδομένα, όλο και περισσότεροι (κυρίως νέοι) άνθρωποι αλλάζουν αντίληψη για τις έμφυλες σχέσεις εξουσίας, αλλάζουν συμπεριφορά και στάση ζωής και αποφασίζουν να συμμετέχουν ενεργά στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής και ενδοοικογενειακής βίας.

Η γυναίκα που βοήθησε το κακοποιημένο κορίτσι δεν ήταν κάποιος «ήρωας», ήταν μια γυναίκα όπως όλες μας, ένας άνθρωπος όπως κάθε καθημερινός άνθρωπος. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό για την κοινωνία μας.

Είναι ενθαρρυντική η στάση όλων όσοι βοήθησαν τη νεαρή γυναίκα να μιλήσει, να ξεφύγει, να πάρει δύναμη και να προχωρήσει.

Είναι ενθαρρυντικό να απενοχοποιούνται επιτέλους τα θύματα της σεξιστικής βίας.

Είναι ενθαρρυντικό να μην αναζητούνται πλέον τα αίτια στα ίδια τα θύματα.

Όπως ενθαρρυντική είναι και η ενσυναίσθηση, όταν κάποιος μπαίνει στη θέση του θύματος

Ενθαρρυντική είναι και η ανάγκη συμμετοχής στο δράμα του «Άλλου»

Ενθαρρυντική είναι και η ανάγκη του να κατανοήσουμε την αλληλεγγύη ως μια πράξη αυτονόητη, αφού είμαστε αναπόσπαστα τμήματα ενός κοινωνικού συνόλου.

Ενθαρρυντικά για την διαφαινόμενη αλλαγή της στάσης της κοινότητας είναι και τα λόγια μιας γειτόνισσας του θύματος :

«ζητώ συγνώμη, δεν ήξερα όσα συνέβαιναν δίπλα μας, ζητώ συγνώμη που δεν μπόρεσα να βοηθήσω το κορίτσι … ζητώ συγνώμη από όλους…»

Όταν κάθε μέλος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται και ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, τότε τα γυναικεία / φεμινιστικά κινήματα και οι συλλογικότητες μπορούν να ελπίζουν πως ο σπόρος της σκέψης και του λόγου τους αρχίζει να δίνει καρπούς …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Από την ενδοοικογενειακή βία στην πορνεία

Παιδιά και γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας σεξουαλικής, σωματικής και ψυχολογικής.

Παιδιά και γυναίκες  – θύματα μιας πατριαρχικής αντίληψης που αντιλαμβάνεται τα σώματα και τις ψυχές τους ως «ιδιοκτησία» των πατέρων – συζύγων / συντρόφων.

Παιδιά και οι γυναίκες που βίωσαν και βιώνουν τη φρίκη στο ευρύτερο περιβάλλον.

Παιδιά και οι γυναίκες που δεν έχουν υποστηρικτική βάση και τρόπους απεμπλοκής τους  από τις κακοποιητικές πατριαρχικές / σεξιστικές σχέσεις, αποτελούν τα εύκολα θύματα αιχμαλωσίας και εμπορίας των κυκλωμάτων της πορνείας. Κυκλώματα τα οποία τροφοδοτούνται από μια διαδικτυακή – και όχι μόνον-  πελατεία και στα οποία μπορεί να εμπλέκονται πρόσωπα «υπεράνω» υποψίας, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαφυγή τους.

Παιδιά και γυναίκες στις οποίες  το «τολμήστε και μιλήστε» ακούγεται παράταιρο στη “φυλακή” που ζουν…. όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα απεύθυνσης σε έμπιστους θεσμούς και πρόσωπα όπου θα μπορέσουν να ανοίξουν τις πληγές τους και να μιλήσουν για τη βία που έχουν υποστεί.

Το ζήτημα της ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, δραστηριοποίησης για τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και υποδομών για την προστασία των θυμάτων σεξιστικής / ενδοοικογενειακής βίας επαναλαμβάνεται κάθε φορά ως αίτημα των συλλογικοτήτων (φεμινιστικών / γυναικείων οργανώσεων, οργανώσεων για τα δικαιώματα των παιδιών, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.). Μαζί με το αίτημα της αυστηρής τιμωρίας όχι μόνον των προαγωγών και των ηθικών αυτουργών (κακοποιητών από το ευρύτερο οικογενειακό / φιλικό περιβάλλον που έρχονται σε συνεννόηση με τα προαγωγικά κυκλώματα), αλλά και των πελατών. Δηλαδή, όλων όσων συμμετέχουν ενεργά στην κακοποίηση και εξαθλίωση των εκδιδόμενων παιδιών και γυναικών, όλων όσων συμβάλλουν στην αύξηση της «ζήτησης» που οδηγεί στην αντίστοιχη αύξηση της «προσφοράς» ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών.

Και επειδή όλα τα θύματα μπορεί να μην είναι  το ίδιο «τυχερά», να βρουν στο δρόμο τους μια γυναίκα  πρόθυμη να τα οδηγήσει στην αρχή του τέλους της κακοποίησής τους, επειδή η ευαισθητοποίηση και η δραστηριοποίηση των μελών της κοινότητας μπορεί να μην επιτυγχάνεται πάντα, ή, μπορεί να μην είναι, εξίσου, αποτελεσματική,

Ενισχύστε τους δημόσιους φορείς και τις υποδομές προστασίας και υποστήριξης, με κατάλληλα πρόσωπα που θα έχουν και την ανάλογη ευαισθητοποίηση,

Έτσι ώστε το «τολμήστε και μιλήστε» να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα,

Έτσι ώστε να γνωρίζουν τα θύματα της σεξιστικής βίας που θα τολμήσουν και θα μιλήσουν ότι η δική τους φωνή θα ακουστεί και θα υπερισχύσει απέναντι σε αυτούς που τους είχαν απειλήσει και εγκλωβίσει, έναντι των όποιων συναλλαγών, των όποιων διασυνδέσεων και των όποιων κυκλωμάτων και συμφερόντων.

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Body shaming, η εικόνα της εφηβείας

Χοντρή, χοντρός, κοκαλιάρα, κοκαλιάρης, σιδεράκια στα δόντια, γυαλιά σαν κιάλια, χαμηλών τόνων συμπεριφορές, απομονωτικές τάσεις … όλες οι εικόνες των εφήβων αντανακλούν στην ομάδα των συνομηλίκων, στην ομάδα των  «Άλλων» …

Μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για περιθωριοποίησή τους, αφορμή για να υψωθεί το δάκτυλο, πίσω από την πλάτη, ή / και μπροστά τους, οι «Άλλοι» δεν χαμπαριάζουν … είναι πολλοί, είναι μαζί, είναι ομάδα απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το «κουσούρι» …  να αποτελέσουν αφορμή για να ασκηθεί συστηματικό bulling. Πίσω από την πλάτη ή / και μπροστά τους … η χοντρή… ο χοντρός της τάξης … δεν έχουν όνομα, δεν έχει σημασία τι και πώς νοιώθουν, σημασία έχει ότι όλοι οι Άλλοι είναι μαζί και δείχνουν τη Μία, ή τον Ένα …  είναι πολλοί, είναι μαζί, είναι ομάδα απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το «κουσούρι» … 

Η εικόνα της εξωτερικής εμφάνισης  αντανακλά τα σεξιστικά στερεότυπα, για κορίτσια και αγόρια … ένα κορίτσι «πρέπει» να είναι λεπτό, ευκίνητο, όμορφο, σαν τα μοντέλα και τις παρουσιάστριες, σαν τις ηθοποιούς και τις τραγουδίστριες που κατακλύζουν καθημερινά την μικρή μας οθόνη, ή / και την οθόνη του διαδικτύου.

Ένα κορίτσι για να ενταχθεί στην ομάδα των συνομηλίκων έχει ανάγκη να διαμορφώσει την «ανάλογη» ατομική της ταυτότητα, να αυτοπροσδιοριστεί, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην εξωτερική της εμφάνιση. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και για ένα αγόρι, αν και η «προβολή της εικόνας» του δεν είναι τόσο πιεστική, όσο για το κορίτσι, λόγω των πατριαρχικών άτυπων κοινωνικών κανόνων, ωστόσο, και το αγόρι μπορεί επίσης να περιθωριοποιηθεί για την εξωτερική του εμφάνιση, ή για χαρακτηριστικά που δεν παραπέμπουν στην τοξική αρρενωπότητα, που δεν παραπέμπουν στο macho αρσενικό της κυρίαρχης εικόνας των σεξιστικών στερεοτύπων.

Ναι. Είναι μια κοινωνία της εικόνας.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες να ντρέπονται για το σώμα τους, την εξωτερική τους εμφάνιση ή / και για στοιχεία του χαρακτήρα τους που δεν  «συνάδουν» με τα σεξιστικά / πατριαρχικά στερεότυπα που προβάλλονται.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες να κάνουν απεγνωσμένες ενέργειες για να «φτάσουν» στην εικόνα των «προτύπων.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες σε καταθλίψεις, σε εγχειρήσεις («για να διορθωθεί το πρόβλημα») σε αυτοκτονίες, που οδηγεί στη  διάλυση της ζωής των ανθρώπων … των ανθρώπων που η εικόνα τους είναι διαφορετική από των προβαλλόμενων σεξιστικών στερεοτύπων.

Σε μια κοινωνία που δεν καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, που προβάλλει την εικονική προσέγγιση, που οδηγεί στη ντροπή για το σώμα μας, για την προσωπικότητά μας,

Σε μια κοινωνική πραγματικότητα τοξική … Ας αλλάξουμε εμείς στάση ζωής,

Ας αγκαλιάσουμε αυτό που θεωρείται «διαφορετικό» (σε σχέση με το κυρίαρχο) ας αποδεχτούμε τη χοντρή και το χοντρό στο σχολείο και την παρέα.

Για να μην οδηγηθούν άλλα παιδιά σε απονενοημένα διαβήματα, να μη νιώσουν ντροπή για το σώμα τους, ντροπή για αυτό που είναι.

Να μη νοιώσουν Μόνες και Μόνοι.

Να είμαστε πολλοί, να είμαστε μαζί, Να είμαστε ομάδα.

Ποτέ απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το δήθεν (το κατασκευασμένο κοινωνικά) «κουσούρι» της διαστρεβλωμένης εικόνας.

Ας απαντήσουμε στο body shaming …

Ας εναντιωθούμε στο body shaming …

Ας εξετάσουμε πάλι τον τρόπο με τον οποίο κοινωνικοποιούνται τα παιδιά μας και ας τα βοηθήσουμε να αγαπήσουν το σώμα τους, τον εαυτό τους, το συμμαθητή και τη συμμαθήτριά τους που «διαφέρουν» …

Ας αντιπαραβάλλουμε στην κοινωνία της εικόνας, μια δυνατή, συμπεριληπτική αγκαλιά για όλες και για όλους 

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Γυναικοκτονίας συνέχεια ή η εφαρμογή του Νέου Νόμου για τη συνεπιμέλεια

Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν αποτελούν μόνον οι σύζυγοι / σύντροφοι κλπ, αλλά και τα παιδιά που εκτίθενται σε βίαιες πράξεις, ακόμα και όταν αυτές δεν στρέφονται άμεσα εναντίον τους. Το δικαίωμά τους στην ασφάλεια, το συμφέρον και οι ανάγκες τους πρέπει να προηγούνται και πρέπει να υπερτερούν των «γονεϊκών δικαιωμάτων» του κακοποιητή / γυναικοκτόνου γονιού.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Νέο Νόμο για τη συνεπιμέλεια, το παιδί δεν αποτελεί φορέα δικαιωμάτων, καθώς τα «γονεϊκά» δικαιώματα του κακοποιητή υπερτερούν και μπορεί νομικά να διεκδικήσει και να έχει σχέση και επικοινωνία μαζί του.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό που είδε το φως της επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες, ο γυναικοκτόνος, εφαρμόζοντας στην πράξη το νεοψηφισθέντα Νόμο, επιδιώκει με θράσος την συνεπιμέλεια του παιδιού, παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τη μητέρα του μπροστά του.

«Η ιδιότητα του πατέρα δεν θα παύσει να ισχύει…» … καθώς, σε αυτό το Νόμο, που έχει πάρει διαζύγιο με τη (κοινή) Λογική και την Ενσυναίσθηση, η πατριαρχική / σεξιστική κουλτούρα αποτελούν μια «κανονικότητα», η βία απέναντι στη γυναίκα, το έμφυλο μίσος και η ανατροπή των ανθρωπίνων της δικαιωμάτων δεν αποτρέπουν τη διεκδίκηση των «δικαιωμάτων» της πατρότητας.

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία επικύρωσε το ελληνικό Κοινοβούλιο το 2018, ισχυρό ανάχωμα στην παραβίαση των δικαιωμάτων και των εκδηλωμένων κακοποιητικών συμπεριφορών σε βάρος των παιδιών και των γυναικών, με το νεοψηφισθέντα Νόμο, στην πράξη ακυρώνεται, καθώς αυξάνονται τα περιστατικά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και καθώς γίνονται πράξη τα δικαιώματα του κακοποιητή έναντι του παιδιού.

Η ΧΕΝ έδωσε αγώνες για την ψήφιση της Σύμβασης, γνωρίζοντας ότι οι Νόμοι σε μια κοινωνία ανισοτήτων είναι σημαντικοί όχι μόνον διότι προτάσσουν το Δίκαιο και την Ισότητα, προσπαθώντας να επανορθώσουν τις ισχύουσες κοινωνικές αδικίες, αλλά και επειδή έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα για ολόκληρη την κοινωνία.

Όλα αυτά τώρα ανατρέπονται. Η ενδοοικογενειακή βία εξαπλώνεται. Ο γυναικοκτόνος «έχει γονεϊκά δικαιώματα», ο γυναικοκτόνος είναι «καλός γονιός», ο γυναικοκτόνος εφαρμόζει το νέο Νόμο για τη συνεπιμέλεια …

Οι γυναικείες, φεμινιστικές συλλογικότητες δυστυχώς επαληθευόμαστε …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Ακόμα μια γυναικοκτονία …

Του ανήκει.

Η ψυχή της, το σώμα της, οι αποφάσεις της, οι σκέψεις της, τα συναισθήματά της…

Του ανήκει εδώ και αιώνες, αυτονόητη ιδιοκτησία, παγιωμένη, δεδομένη…

Του ανήκει μέσα από κάθε σχέση.

Κυρίως σχέσεις «προσωπικές» και «ιδιωτικές».

Κυρίως σχέσεις  «εσωτερικευμένες», που δεν επιδέχονται κοινωνικού ελέγχου, βασισμένες σε ενοχοποιητικά αρχέτυπα της Εύας / Μαντόνας

Σχέσεις ιδιωτικές που αναπαράγονται και βασίζονται σε ένα κοινωνικό σύστημα με πολιτική, πολιτισμική και οικονομική διάσταση, βάσει του οποίου οι άντρες (προ) καθορίζουν την ηθική στάση των εξαρτημένων, αναπαράγοντας  την σεξιστική ιδεολογία της κατωτερότητας του ενός φύλου από το άλλο, με στόχο την διατήρηση των λογής προνομίων τους, εδώ και αιώνες. Στις πατριαρχικές κοινωνίες η εξουσία του άντρα στηρίζεται σε ένα σύστημα ιδεών, αλλά και συμπεριφορών, πρακτικών, συναισθημάτων …

Από κοινωνιολογικής πλευράς γίνεται αποδεκτό πως η πατριαρχία διαμορφώνει και οργανώνει τις σχέσεις και τους ρόλους των φύλων, σε βάθος και σε πλάτος και σε κάθε διάσταση. Με αυτή την έννοια, η ιδιοκτησία της «Άλλης» είναι δεδομένη, αυτονόητη και αναπαράγεται με κάθε τρόπο.

Η απάθεια του γυναικοκτόνου, η κυνική του συμπεριφορά, τα στερεότυπα που ο ίδιος επικαλέσθηκε – και που πολλά βρήκαν πρόσφορο έδαφος στις προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας- περί αλλοδαπών, συμμοριών, περιθωριακών, ανθρώπων που δεν είναι σαν και αυτόν …

Ο επιτυχημένος, ο στιβαρός, το πρότυπο του άντρα που έχει και κατέχει την ψυχή και τη ζωή της, χρόνια, μικρότερής του γυναίκας, την ορίζει, την ελέγχει, την φυλακίζει. Ο άντρας που δεν δέχεται να «του» φύγει, να του αντιμιλά, να σκέφτεται με το δικό της τρόπο, να αποφασίζει για αυτήν, να είναι άνθρωπος …

Το έγκλημά του διαρκείας…

Μια διάρκεια που επιβάλλουν τα σεξιστικά και έμφυλα στερεότυπα κοινωνικοποίησης που αναπαράγονται εδώ και αιώνες : το δικαίωμα να «του» ανήκει.

Ας χτυπήσουμε επιτέλους αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Ας σταματήσουμε να δίνουμε βάση και τροφή στα έμφυλα στερεότυπα

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

Η ΧΕΝ Ελλάδος το 2019 πρότεινε κείμενο ψηφίσματος για την αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία» στο 29^ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Παγκόσμιας ΧΕΝ στο Γιοχάνεσμπουργκ

Το κείμενο που τελικά υιοθετήθηκε είναι το εξής :  

«Προτείνουμε την υιοθέτηση του όρου «γυναικοκτονία» από το παγκόσμιο κίνημα της ΧΕΝ όταν αναφερόμαστε στις δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, σε αντιδιαστολή με τον γενικό όρο «ανθρωποκτονία».

Είναι η πεποίθησή μας ότι η επίσημη χρήση του όρου θα συμβάλει ενεργά και άμεσα στην ευαισθητοποίηση και την άσκηση πίεσης προς τις κυβερνήσεις και τους φορείς, ώστε να αντιμετωπισθεί το ζήτημα.»

Η ΧΕΝ Ελλάδος ζητά συνεχίζει να αγωνίζεται για να εκλείψουν οι γυναικοκτονίες.

Η ΧΕΝ Ελλάδος διεκδικεί την αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία» στο νομικό σύστημα και τον ευρύτερα δημόσιο λόγο, καθώς, μεταξύ άλλων, αναδεικνύονται, έτσι, τα αίτια της δολοφονίας χιλιάδων γυναικών και κοριτσιών, λόγω του φύλου τους.

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Η Ανάσταση της Μελέκ Ιπέκ

Η Μελέκ Ιπέκ δεν ήταν η μόνη …

Το πατριαρχικό καθεστώς της Τουρκίας οπλίζει το χέρι του συζύγου, του πατέρα, κάθε άντρα της οικογένειας που έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι στις γυναίκες «τους». Οι γυναίκες υφίστανται κάθε μορφή βίας και εξευτελισμού, λόγω του φύλου τους : από τα σύμβολα του μισογυνισμού που εξαναγκάζονται, λόγω κουλτούρας, να φέρουν, στην ενδυμασία τους, μέχρι το ξύλο και τις κακοποιήσεις που τις οδηγούν ακόμα και στο θάνατο. Ο σεξισμός βρίσκεται στον πυρήνα των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών της Τουρκίας και αποτελεί τη βασική αιτία κακοποίησης και βιασμών των γυναικών και των κοριτσιών, οι οποίες ούτε στα Δικαστήρια δεν δικαιώνονται! (ας θυμηθούμε πως πριν μερικά χρόνια, το 2015 ένα δικαστήριο της Άγκυρας καταδίκασε μια κακοποιημένη γυναίκα να αποζημιώσει τον σύζυγό της γιατί, από το πολύ ξύλο που της έδωσε, το χέρι του πρήστηκε και γέμισε μώλωπες!) Η «ατίμωση» του ονόματος του πατέρα / συζύγου της οικογένειας από το κορίτσι ή τη γυναίκα (και σπανιότερα και από τον γιο αν δεν βγει «αρκετά άντρας»!) οδηγεί στο θάνατο. Ακόμα και για τα περιστατικά βιασμού, τα «ατιμασμένα» θύματα πρέπει να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η πολιτική εξουσία, δια στόματος υψηλών στελεχών, προσβάλλει συστηματικά τις γυναίκες, «συμβουλεύοντάς» τες να είναι περισσότερο «σεμνές», αναφέροντας πως δεν πρέπει να υπάρχει Ισότητα μεταξύ των φύλων και υποστηρίζοντας πως ο βασικός ρόλος των γυναικών είναι η τεκνοποιία. Ως αποτέλεσμα αυτής της επιχειρηματολογίας του μισογυνισμού και του σεξισμού που αναπτύσσεται στο Δημόσιο Λόγο είναι η ενίσχυση κάθε επιθετικής, βίαιης έμφυλης ενέργειας.

Γενικότερα, παρατηρείται πως στο πλαίσιο του εξισλαμισμού των κοινωνικών και των πολιτικών θεσμών περιορίζονται καθημερινά τόσο σε τυπικό, όσο και σε άτυπο επίπεδο τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών (και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα).

Οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις, όπως και οι οργανώσεις υπεράσπισης των Δικαιωμάτων του Παιδιού και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εντός και εκτός της χώρας, καταδικάζουν την απόσυρση της «Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης», η οποία αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη και πάντα επίκαιρη για την αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, όπως αυτό της Μελέκ Ιπέκ.

Η Μελέκ Ιπέκ δεν είναι η μόνη περίπτωση γυναίκας που έχει υποστεί συστηματική βία η ίδια ή / και τα παιδιά της από τον σύζυγο, δεν είναι η μόνη περίπτωση που έχει απειληθεί με θάνατο η ίδια ή / και τα παιδιά της από τον σύζυγο, δεν είναι η μόνη περίπτωση που κανένας επίσημος θεσμός δεν την υποστήριξε την ίδια ή / και τα παιδιά της …

Είναι, όμως, από τις λίγες περιπτώσεις, ή, η μόνη περίπτωση που δικαιώθηκε για την αυτοάμυνα που ανέπτυξε απέναντι στο βίαια σύζυγό της …

Δικαιώθηκε από εκατομμύρια γυναίκες στην Τουρκία και σε όλον τον κόσμο που υφίστανται κάθε μορφή ενδοοικογενειακής βίας επειδή είναι γυναίκες και τολμούν να την αψηφήσουν και να σηκώσουν το ανάστημά τους για τις ίδιες και για τα παιδιά τους.

Η  Μελέκ Ιπέκ αθωώθηκε και είναι επιτέλους ελεύθερη από κάθε μορφή βίας η ίδια και τα παιδιά της.

Ας ευχηθούμε η Ανάσταση της Μελέκ Ιπέκ να σημάνει την αναγέννηση για κάθε κακοποιημένη γυναίκα και παιδί στον κόσμο, την αναγέννηση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών σε κάθε χώρα που διέπεται από το πνεύμα του μισογυνισμού, του σεξισμού και της πατριαρχίας

Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους !

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Όταν η επίθεση γίνεται από γυναίκες σε γυναίκες

Η βία κατά των γυναικών προέρχεται κυρίως από τους  άνδρες, εφόσον αποτελεί συνέπεια της κοινωνικής υπεροχής του ενός φύλου απέναντι στο άλλο. Ωστόσο, αρκετά συχνά συναντώνται και βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές γυναικών, είτε σε βάρος άλλων γυναικών, είτε ακόμα σε βάρος και άλλων κοινωνικών ευάλωτων ομάδων όπως τα παιδιά, και τα ηλικιωμένα άτομα, παρά το γεγονός ότι, βάσει των στατιστικών στοιχείων, οι γυναίκες εγκληματούν λιγότερο από τους άνδρες.

Τα μέσα που χρησιμοποιούν σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρούνται ως περισσότερο…  «γυναικεία», επειδή δεν απαιτείται χρήση μυϊκής δύναμης. Η ρίψη καυστικού υγρού στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας, όπως και η ρίψη πετρελαίου από το μπαλκόνι σε ανήλικα παιδιά αποτελούν δύο ενδεικτικές περιπτώσεις παρόμοιων μέσων που είδαν το φως της πρόσφατης επικαιρότητας.

Η επιθετική συμπεριφορά των γυναικών απέναντι σε άλλες μπορεί να αποδίδεται σε ένα μέρος στο συλλογικό υποσυνείδητο, εφόσον η ενοχοποίηση των γυναικών και των κοριτσιών αποτελεί «κοινό τόπο», καθώς θεωρούνται ότι αποτελούν την αιτία κάθε κακού («εκ γυναικός πηγάζει τα φαύλα») όσο και στην προσωπικότητα των γυναικών που επιτίθενται σε άλλες γυναίκες. Στο συλλογικό υποσυνείδητο τα κορίτσια και οι γυναίκες πρέπει να έχουν πιο «ευπρεπή» συμπεριφορά, να επιδεικνύουν περισσότερη φροντίδα για τα άτομα γύρω τους, να τα προστατεύουν, να μην τα εκθέτουν σε κάθε είδους ενόχληση, όπως επιτάσσει ο ρόλος τους ως μητέρων και συζύγων…

Τα κορίτσια που δεν έχουν («ακόμα»!) ενστερνισθεί όλα τα στοιχεία του ρόλου αυτού και δεν ανταποκρίνονται στο συγκεκριμένο έμφυλο πρότυπο συμπεριφοράς, μπορούν εύκολα να στοχοποιηθούν τόσο από άντρες, όσο και από γυναίκες και να αποτελέσουν θύματα ενεργειών «συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις».

Όσο πιο πολύ, επομένως, συνειδητοποιείται η ύπαρξη έμφυλων στερεοτύπων στις συμπεριφορές και τις σκέψεις μας, τόσο περισσότερο θα αποτρέπονται οι προσδοκίες για «συμμόρφωση» προς τους έμφυλους ρόλους (κοριτσιών και αγοριών, αντρών και γυναικών) όπως και κάθε επιθετική ενέργεια με στόχο την «συμμόρφωση» ή /και την τιμωρία, όσων ξεφεύγουν από αυτούς!

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Η αναγκαιότητα της προστασίας των απόμαχων της ζωής

Στη σύγχρονη εποχή της εντατικής και συνεχούς προβολής του «νέου», τα ηλικιωμένα άτομα περιθωριοποιούνται και αποκλείονται με διάφορους τρόπους. Ο κοινωνικός αποκλεισμός τους, αφενός, σχετίζεται με τη βιολογική τους ευαλωτότητα, αφετέρου με την (μη ή / και ελλιπή) δυνατότητα συμμετοχής τους στην κοινωνική ζωή.

Όσο η νεότητα επιβάλλεται ως κυρίαρχη αξία, τόσο ενισχύονται οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και οι αρνητικές συμπεριφορές σε βάρος των ηλικιωμένων. Και παρά το γεγονός ότι αρκετά ηλικιωμένα άτομα αντιμετωπίζονται με σεβασμό και ζουν μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και συμπερίληψης, δυστυχώς, άλλα αντιμετωπίζουν απαξιωτική προς το πρόσωπό τους συμπεριφορά. Συχνά αντιμετωπίζουν κοινωνικό αποκλεισμό, ακόμα και φυσική εξόντωση σε χώρους περίθαλψης, όντας ευάλωτα στις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των «φροντιστών» τους.

Ανατριχιαστικά περιστατικά έρχονται στο φως της επικαιρότητας για ηλικιωμένα άτομα που εξαναγκάζονται να βαδίσουν προς το θάνατό τους, χωρίς να μπορούν να προστατεύσουν την ζωή τους, την σωματική τους ακεραιότητα, την πνευματική και ψυχική τους ισορροπία, την αξιοπρέπειά τους …

Άνθρωποι που πριν λίγο καιρό είχαν ακόμα αξιοπρέπεια, υπόσταση, ζούσαν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, δούλευαν, δημιουργούσαν, ένοιωθαν, μετατρέπονται σε άδεια πρόσωπα, ανενεργά σώματα, άβουλα όντα…

Και δεν είναι το θράσος, η απανθρωπιά και οι μειωμένες ενοχές του θύτη που οδηγούν στο έγκλημα, είναι η ασέβεια, η συνολικότερη απαξίωση για τους απόμαχους της ζωής, σε συνδυασμό με μια γενικότερη κοινωνική απάθεια και αδράνεια των Αρχών, που ενισχύει τις παραβατικές συμπεριφορές των επίδοξων δραστών.

Μόνον όταν αρχίσουν να «ανοίγουν στόματα», συνενώνονται ένα – ένα τα κομμάτια του παζλ και αποκαλύπτεται η αλήθεια, δικαιώνοντας τα θύματα και αποτρέποντας κάθε παρόμοια ενέργεια άλλων επίδοξων δραστών.

Η έλλειψη στερεοτύπων, η ευαισθητοποίηση, η ενσυναίσθηση ενισχύουν τη θετική στάση, σκέψη και συμπεριφορά απέναντι στα ηλικιωμένα άτομα, προλαβαίνουν βίαιες και απαξιωτικές συμπεριφορές απέναντί τους, αναδεικνύουν τη σημασία της παρουσίας τους στις σύγχρονες κοινωνίες μας και τους καταδεικνύουν ως συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στο χθες και το σήμερα και ως σημαντικούς πυλώνες της ιστορίας της ζωής μας.

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου