Διάλογος με την επικαιρότητα
Μετράμε γυναικοκτονίες…
Δώρα και Γαρυφαλλιά τα ονόματά σας έγιναν γνωστά για τους λάθος λόγους …
Δώρα και Γαρυφαλλιά, δολοφονηθήκατε, επειδή τολμήσατε να φύγετε μακριά τους.
Επειδή τολμήσατε να θέλετε εσείς να αποφασίζετε για τη δική σας τη ζωή.
Δώρα και Γαρυφαλλιά, δεν σας σκότωσαν επειδή σας … «αγαπούσαν» … δεν ήταν «εγκλήματα πάθους» ….
Σας δολοφόνησαν, επειδή σας θεώρησαν ιδιοκτησία τους και εξουσία τους.
Σας δολοφόνησαν, επειδή εσείς τολμήσατε να αμφισβητήσετε αυτή την εξουσία τους επάνω σας και να ονειρευτείτε τη ζωή σας μακριά από τους κακοποιητές σας.
Δώρα και Γαρυφαλλιά, κακοποιηθήκατε και δολοφονηθήκατε, επειδή είστε γυναίκες, σε μια ανδροκεντρική, πατριαρχική κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας εξακολουθεί να θεωρεί ακόμα τις γυναίκες αντικείμενα και ιδιοκτησία των ανδρών…
Δώρα, Γαρυφαλλιά,
Στη μνήμη σας
Στη μνήμη όλων των θυμάτων γυναικοκτονίας,
Υψώνουμε τη φωνή μας και ζητάμε εδώ και τώρα:
- Να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα, επειδή μόνον έτσι θα αναδειχθεί το αίτιο που την «γεννά», που είναι οι άνισες σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανδρών και των γυναικών στην κοινωνία.
- Να μπουν οι βάσεις μιας κουλτούρας ισότητας γυναικών και ανδρών, με εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση όλης της κοινωνίας, ιδιαίτερα των νέων, για να μην αναπαράγεται, πλέον, η βία σε βάρος των γυναικών, που στηρίζεται στις πατριαρχικές αντιλήψεις και συμπεριφορές και στα έμφυλα στερεότυπα.
Δώρα, Γαρυφαλλιά, σας το οφείλουμε, να αγωνιστούμε όλες και όλοι μαζί …
Το οφείλουμε σε όλα τα θύματα των γυναικοκτονιών …
Μήπως και σταματήσουν, επιτέλους, να αιμορραγούν τα χρόνια που έρχονται.
Διάλογος με την Επικαιρότητα
Σύμβολο, τρελή, ή ελεύθερη; Μήπως μια ακόμα προδιαγεγραμμένη γυναικοκτονία;
Την αποκαλούν η «φοιτήτρια με τα εσώρουχα».
Το πρόσωπό της απόμακρο στις φωτογραφίες που κάνουν το γύρω του κόσμου.
Το περπάτημά της, ανάμεσα στις άλλες γυναίκες με τα μαύρα ρούχα- φυλακή του σώματός τους, επικίνδυνα τολμηρό.
Της ζωής της οι εικόνες σχηματίζουν ένα παζλ … Μητέρα, διαζευγμένη, φοιτήτρια …
Τι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε για αυτήν; Ποιο είναι το όνομά της; Πού την έχουν τώρα; Είναι ζωντανή ή νεκρή; Ή από τα βασανιστήρια και τα ψυχοφάρμακα νεκροζώντανη; Μια ακόμα προδιαγεγραμμένη γυναικοκτονία;
Τι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε για αυτήν; Είναι αυτή που τόλμησε να αντισταθεί σε ένα βίαιο πατριαρχικό καθεστώς με συνέπειες … δυσμενείς για τη δική της ζωή… γενναίες για την ελευθερία των άλλων. Των άλλων γυναικών. Αυτών που δεν τολμούν να εκφραστούν, να μιλήσουν και να ακουστούν.
Είναι αυτή που μετέτρεψε το σώμα της, το δικό της σώμα, που της απαγορεύουν να το ελέγχει, να το διαχειρίζεται, όπως εκείνη επιθυμεί, να το αγαπάει και να το οικειοποιείται για εκείνη την ίδια, σε σύμβολο ελευθερίας για όλες τις γυναίκες του κόσμου.
Και η εικόνα του σώματός της, του δικού της σώματος, πέταξε πάνω από όλο το Ιράν και έφυγε και πέρα από αυτό και πήγε σε όλη τη γη.
Και έγινε το δικό μας σώμα, η δική μας φωνή για ελευθερία και για αυτοδιάθεση, μέσα σε μια κοινωνία, λιγότερο ή περισσότερο πατριαρχικά δομημένη.
Με σεβασμό στεκόμαστε μπροστά της.
Και δίνουμε μια υπόσχεση: να ενώσουμε τις φωνές μας μαζί της, για να σταματήσουν οι βιαιότητες στις γυναίκες του Ιράν.
Για να εξαλειφθεί κάθε μορφή βίας, που ασκείται πάνω σε κάθε γυναίκα και με κάθε τρόπο, όπου γης …
Διάλογος με την Επικαιρότητα
Όταν το θύμα πρέπει να τρέπεται σε φυγή …
Αρνήθηκε να φύγει από το σπίτι της και να πάει σε δομή …
Και όταν στο δράστη επαναχορηγείται το όπλο του, επειδή δεν το χρησιμοποίησε στο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας, στο οποίο αθωώθηκε, σύμφωνα με την Ανακοίνωση του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας
Η ενοχοποίηση του θύματος και η «απαλλαγή» όλων όσων είχαν τη δυνατότητα να το προστατεύσουν και δεν το προστάτευσαν μας οδηγούν να αναρωτηθούμε για μια ακόμα φορά για την αποτελεσματικότητα των μέτρων και των αποφάσεων που λαμβάνονται.
Αναρωτιόμαστε γιατί θα πρέπει το θύμα, η κακοποιημένη και απειλούμενη γυναίκα να αλλάζει περιβάλλον; γιατί να είναι αυτή που θα πρέπει να φύγει από το σπίτι της (και πολλές φορές μαζί με τα παιδιά της) και να μην κρατείται ο θύτης;
Πού είναι η πρόληψη όταν ο δράστης αφήνεται ελεύθερος;
Με ποιον τρόπο εξασφαλίζεται η σωματική ακεραιότητα του θύματος, όταν ο δράστης οπλοφορεί και μάλιστα νόμιμα;
Η γυναίκα δυο ημέρες πριν τη δολοφονία της είχε υποβάλει εκ νέου μήνυση για ενδοοικογενειακή βία. Ο δράστης διέφυγε. Ποιος έχει την ευθύνη για τη μη σύλληψή του, όταν λίγες ώρες αργότερα η γυναίκα πέφτει νεκρή από τα πυρά του;
Μία ακόμα γυναικοκτονία που δεν εμποδίστηκε, μια ακόμα νεκρή γυναίκα που το πάλεψε για να σωθεί και δεν της το επέτρεψαν οι συνθήκες. Τρία ακόμα μη ορατά θύματα: τα δύο παιδιά της, που βρίσκονται στην εφηβεία και μένουν ορφανά, βυθισμένα στον πόνο και τη φρίκη και η μητέρα της νεκρής που θρηνεί το μοναχοπαίδι της.
Ναι οι γυναίκες των οποίων απειλείται η ζωή τους από πρώην και νυν συζύγους, έχουν «πάρει το μήνυμα» και πλέον μιλάνε, αντλούν δύναμη και απευθύνονται στις Αρχές.
Αλλά είναι στο χέρι των Αρχών η πρόληψη των γυναικοκτονιών να γίνει επιτέλους πράξη, με ορατές και άμεσες ενέργειες διάσωσης των καταγγελλουσών. Είναι στο χέρι των ιθυνόντων να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα …
Ήταν 11 χρονών
Η δολοφονία και η απόπειρα βιασμού του εντεκάχρονου κοριτσιού στην Ηλεία, είναι η τραγική κορύφωση μίας αλληλουχίας γεγονότων, που έχουν ξεκινήσει χρόνια πριν.
Η ιστορία ξεκινά πριν από τέσσερα χρόνια, το 2020, στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Ζακύνθου. Τότε, ένας νέος άνδρας 33 χρονών, καταδικάζεται για βιασμό ανήλικου κοριτσιού, μόλις 14 ετών. Δικαστές και ένορκοι, του επιβάλουν ποινή κάθειρξης 9 ετών και δέχονται το αίτημα του, να παραμείνει ελεύθερος, μέχρι την εκδίκαση της έφεσής του, επιβάλλοντάς του την εμφάνιση στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του δύο φορές τον μήνα.
Ως επιχείρημα, για να παραμείνει ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της έφεσής του, ο άνδρας χρησιμοποιεί την οικονομική και οικογενειακή του κατάσταση, προβάλλοντας ότι είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών και η οικογένεια του δεν θα επιβιώσει οικονομικά εάν φυλακιστεί. Παράλληλα δε, ο άνδρας αυτός έχει ήδη καταδικασθεί για σωρεία πλημμελημάτων, όπως σωματικές βλάβες, γεγονός που δεν λαμβάνεται υπόψη, όταν το Δικαστήριο αποφασίζει να μην τον οδηγήσει στις φυλακές.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2022, εκδικάζεται η έφεσή του στα Δικαστήρια της Πάτρας. Ο καταδικασθείς εμφανίζεται στο Δικαστήριο χωρίς συνήγορο, και η δίκη αναβάλλεται για τον Φεβρουάριο του 2024, προκειμένου να του ορισθεί Δικηγόρος από τους σχετικούς καταλόγους του Δικηγορικού Συλλόγου.
Φεβρουάριος 2024. Η εκδίκαση της έφεσης του καταδικασθέντος αναβάλλεται ξανά, και προσδιορίζεται εκ νέου για το 2025.
10 Ιουλίου 2024, ο ίδιος άνδρας, 37 σήμερα ετών, δολοφονεί ένα εντεκάχρονο παιδί στην Ηλεία, αφού επιχείρησε να το βιάσει.
Η εκδίκαση της έφεσης το 2025, πλέον δεν έχει κανένα νόημα, το έγκλημα έχει συμβεί.
Το γεγονός ότι, ο δράστης βρισκόταν εκτός φυλακής, παρά την προγενέστερη καταδίκη του, αναδεικνύει σοβαρές παθογένειες στο ποινικό σύστημα. Δεν είναι δυνατόν, σήμερα, η μόνη μορφή παρακολούθησης δραστών, τέτοιων ειδεχθών εγκλημάτων εις βάρος παιδιών, να περιορίζεται στην παρουσία τους δύο φορές το μήνα στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής τους.
Η ανεπαρκής προστασία των θυμάτων, η απουσία αποτελεσματικής παρακολούθησης των καταδικασμένων δραστών και οι κοινωνικές αντιλήψεις, που συχνά υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα της σεξουαλικής βίας, συνθέτουν ένα πλαίσιο που διαιωνίζει την ατιμωρησία και την ανασφάλεια.
Το ανήλικο θύμα, με αντίτιμο τη ζωή του, τόλμησε να προβάλει την («ασύμμετρη») αντίστασή του, όχι μόνον απέναντι σε έναν επικίνδυνο, μεγαλύτερο ηλικιακά και σωματώδη βιαστή, αλλά απέναντι σε ένα ολόκληρο δικαστικό σύστημα που απέτυχε να το προστατέψει.
Η προστασία των παιδιών και η αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας πρέπει να αποτελούν προτεραιότητες για όλους μας, και η πολιτεία έχει την ευθύνη να εξασφαλίσει ότι, παρόμοια εγκλήματα δεν θα επαναληφθούν.
Διάλογος με την Επικαιρότητα
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ … Η ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
Άφωνες μπροστά στη νέα Γυναικοκτονία της 28χρονης στους Αγίους Αναργύρους την Δευτέρα 1η Απριλίου… Και όχι, δεν πρόκειται για κακόγουστο ψέμα, λόγω της ημέρας … πρόκειται για μια ακόμα θλιβερή «παράλειψη» των Αρχών, που δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν μια νεαρή γυναίκα, την ώρα, ακριβώς, που ζητούσε την προστασία τους !
- Δεν υπήρχε διαθέσιμο περιπολικό να τη μεταφέρει με ασφάλεια στο σπίτι της …
- Δεν μπόρεσε να αντιδράσει ο αστυνομικός – φρουρός όταν ο δράστης τής επιτέθηκε μπροστά του …
Σαν να λέμε, ήταν η κακιά η ώρα …
Σαν να λέμε, καμιά δεν γλυτώνει, ακόμα και όταν καταγγέλλει …
Σαν να λέμε, κατά τύχη ζουν τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, σε αυτή τη χώρα εν έτει 2024 …
Πού είναι οι μηχανισμοί άμεσης κινητοποίησης για την προστασία των γυναικών που καταγγέλλουν ενδοοικογενειακή, συντροφική βία;
Τι πρέπει να κάνει ένα θύμα για να γλυτώσει;
Για να ζήσει;
Και να ζήσει χωρίς φόβο;
Η κοπέλα τον είχε καταγγείλει από το 2020 για ξυλοδαρμούς, βιασμό και κακοποίηση.
Ξαναπήγε να καταγγείλει τις νέες απειλές του, φοβούμενη για τη ζωή της.
Τι άλλο έπρεπε να κάνει για να ζει σήμερα;
Κυρίες και κύριοι που έχετε την ευθύνη της ζωής και της ασφάλειας των θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας … απευθυνόμαστε σε εσάς, επειδή …
… Μια νέα γυναίκα προστέθηκε στον κατάλογο των γυναικοκτονιών, επειδή γεννήθηκε γυναίκα σε μια πατριαρχική κοινωνία έμφυλης βίας και ανισοτήτων
Και για μια ακόμα φορά ζητάμε:
- Να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα, επειδή μόνον έτσι θα αναδεχθεί το αίτιο που την «γεννά»
- Να στελεχωθούν πλήρως τα αστυνομικά τμήματα ενδοοικογενειακής βίας
- Να γίνονται σεμινάρια ευαισθητοποίησης σε θέματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας στα αστυνομικά όργανα που έρχονται σε άμεση επαφή με τα θύματα, ακόμα και για μια «απλή» καταγγελία
- Να επαναλειτουργήσει η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και να αναδειχθεί η σημασία του Φύλου στην κοινωνική και πολιτική της διάσταση
- Να μπουν οι βάσεις μιας κουλτούρας της έμφυλης ισότητας, με την εκπαίδευση και την ευαισθητοποίηση των παιδιών, των εφήβων, των νέων ανθρώπων και όλης της κοινωνίας σε θέματα έμφυλων, στερεοτυπικών ανισοτήτων, επειδή αυτές είναι στη βάση κάθε περιστατικού βίας και γυναικοκτονίας και αναπαράγονται σε μια ιεραρχημένη πατριαρχική κοινωνία, όπου οι γυναίκες θεωρούνται «ιδιοκτησία» της αντρικής εξουσίας.
Διάλογος με την Επικαιρότητα
Φεβρουάριος 2024: οι δύο πρώτοι μήνες του νέου χρόνου μετράνε 4 κιόλας γυναικοκτονίες
Ποιος δίνει τη χαριστική βολή στα θύματα;
- Η αντίληψη ότι οι γυναίκες και τα παιδιά είναι ιδιοκτησία του pater familias.
- Η ιδεολογία της υποταγής
- Ο συστηματικός και ύπουλος μισογυνισμός
- Οι διαχρονικές και ισχυρές εμμονές σε βάρος των γυναικών
- Οι σχέσεις εξουσίας, όπως διαμορφώνονται μεταξύ των δύο φύλων
- Η πατριαρχική κουλτούρα
- Οι σεξιστικές αντιλήψεις
- Η σιωπή που συν – καλύπτει
Δεν την σκότωσε ούτε επειδή ήταν … εν βρασμώ, ούτε επειδή … την αγαπούσε…
Τη σκότωσε, επειδή ήταν ιδιοκτησία του.
Επειδή ήταν η γυναίκα ΤΟΥ.
Επειδή ήταν Γυναίκα!
Για αυτό ζητάμε εδώ και τώρα:
- Την ποινική αναγνώριση της γυναικοκτονίας, με την ένταξή της στον Ποινικό Κώδικα
- Μέτρα πρόληψης, με ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα των νέων
- Μέτρα αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας με προστασία των θυμάτων η οποία επιτυγχάνεται με την άμεση απομάκρυνση του θύτη από το οικογενειακό περιβάλλον και τον συντονισμό των ανάλογων δομών και μηχανισμών
- Εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού σε θέματα ενδοοικογενειακής / έμφυλης βίας
- την τιμωρία των γυναικοκτόνων, χωρίς τα «συνήθη» ελαφρυντικά «περί βρασμού ψυχής» και «πρότερου έντιμου βίου» «κακής στιγμής» ή ό, τι άλλο …
Μήπως και σταματήσουν επιτέλους να αιμορραγούν τα χρόνια που περνάνε …
Γιατί δεν μας περισσεύει άλλος πόνος για άλλες δολοφονημένες από τους εξουσιαστές τους, γυναίκες.
ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ
Διάλογος με την Επικαιρότητα
Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην Όλγα θύμα γυναικοκτονίας
Πριν λίγες μέρες «έφυγε» η Όλγα … ένα ακόμα θύμα ενδοοικογενειακής βίας.
19 μήνες πάλευε να κρατηθεί στη ζωή … άνισος ο αγώνας της με το θάνατο, καθώς τα χτυπήματα από τον «έμπειρο» δολοφόνο της, της επέφεραν ανήκεστη βλάβη στην υγεία της …
Δεν ήταν η πρώτη φορά που κακοποιήθηκε από τον δράστη. Ήταν, όμως, η τελευταία.
Δεν ήταν η πρώτη γυναίκα που κακοποιούσε ο δράστης. Και μετά την έκτιση της ποινής του («10 χρόνια λόγω καλής μετέπειτα συμπεριφοράς»! Δυστυχώς ασχολίαστο) ίσως δεν είναι ούτε η τελευταία γυναίκα που πέφτει θύμα του…
Αντίο Όλγα …
Έφυγες επειδή γεννήθηκες Γυναίκα, σε μια εξουσιαστική, πατριαρχική κοινωνία.
Έφυγες επειδή τα έμφυλα στερεότυπα πήραν σάρκα και οστά, για μια ακόμα φορά, και έπεσαν με βία επάνω σου.
Έφυγες επειδή οι θεσμοί μας ήταν ανίκανοι να σε προστατέψουν από την ενδοοικογενειακή βία που βίωνες καθημερινά.
Αντίο Όλγα …
Θα αγωνιστούμε για να είσαι εσύ το τελευταίο θύμα.
Θα αγωνιστούμε για να σταματήσει η έμφυλη βία στην οικογένεια, στις σχέσεις, στο σχολείο, στην εργασία, σε κάθε θεσμό…
Θα αγωνιστούμε για τις συνθήκες πρόληψης.
Θα αγωνιστούμε για τη συνειδητοποίηση της σημασίας του όρου της γυναικοκτονίας στην κοινωνία μας
Θα αγωνιστούμε για τη νομοθέτησή της στον ελληνικό ποινικό κώδικα.
Αντίο Όλγα … Θα αγωνιστούμε στη μνήμη σου!
Στο υποσχόμαστε.
Γυναικοκτονία είναι…
ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ … ΟΧΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΡΑΜΑ
Στη μνήμη του νέου θύματος της πατριαρχικής βίας.
Στην Στρατονίκη Χαλκιδικής, στο παιδικό δωμάτιο ήταν η 39χρονη γυναίκα – θύμα
με το 8χρονο παιδί της (το άλλο παιδί στη γιαγιά),
όταν τη δολοφόνησε ο 36χρονος σύζυγός της,
ο οποίος μετά αυτοκτόνησε.
Κάποια ΜΜΕ επικαλέσθηκαν οικογενειακό δράμα, ανέφεραν μαρτυρίες από γείτονες για φασαρίες και φωνές που ακούγονταν συχνά από το σπίτι … αλλά κανείς τους, έλεγαν, δεν ήξερε γιατί, τι και πώς … κανείς τους δεν έκανε μια καταγγελία … μικρή, κλειστή κοινωνία… και η πατριαρχία να βάζει αόρατους απαγορευτικούς φραγμούς στην αλληλεγγύη…
Όμως, όχι, δεν είναι οικογενειακό δράμα!
Είναι γυναικοκτονία. Είναι γυναικοκτονία, επειδή τα θύματα αποτελούν «ιδιοκτησία» του pater familias … Επειδή οι έμφυλες ανισότητες και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις οπλίζουν το χέρι του δράστη. Επειδή η όποια αμφισβήτηση της εξουσίας του πληρώνεται και με αίμα.
Η ΧΕΝ Ε μαζί με άλλες γυναικείες / φεμινιστικές οργανώσεις εξακολουθεί να ζητά να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα, επειδή μόνον έτσι θα φανούν τα αληθινά αίτιά της, που είναι το φύλο του θύματος.
Η ΧΕΝ Ε θεωρεί πως, για να προστατευθούν τα θύματα πρέπει:
Να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί με πληρότητα και ορθότητα, η αστυνομία, τα δικαστήρια, οι κρατικές δομές προστασίας …
Να εφαρμόζονται οι διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών …
Αλλά, κυρίως, για να μη μένουμε αδρανείς και σιωπηροί μάρτυρες σε περιστατικά βίας κατά των γυναικών και των παιδιών … Είτε βρισκόμαστε σε μια μικρή, κλειστή κοινωνία …
Είτε σε μια μεγαλύτερη … Πρέπει να μπουν οι βάσεις μιας «άλλης» κουλτούρας.
Μιας κουλτούρας που θα προκύψει από την εκπαίδευση και την ευαισθητοποίηση σε θέματα έμφυλης βίας και που θα οδηγήσει στην αλληλεγγύη της κοινότητας…
Για να υπάρξει μια συλλογική/ κοινωνική/ δημόσια προστασία για κάθε γυναίκα και για κάθε παιδί που βιώνει την «ιδιωτική» κόλαση της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. (Μιας βίας που το τέλος της, δυστυχώς, συχνά, επέρχεται με τον θάνατο των θυμάτων της
…)
Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, σε κάθε επίπεδο, κοινωνικό και θεσμικό, για να ανατρέψουμε τις γυναικοκτονίες και κάθε μορφή έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.
Για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα … Για να μην επιτρέψουμε να γίνουν και άλλα παιδιά μάρτυρες της δολοφονίας των μητέρων τους από το οπλισμένο χέρι του γυναικοκτόνου πατέρα.
Διάλογος με την Επικαιρότητα
Από τη γυναικοκτονία και παιδοκτονία στην Καβάλα, στο Ρέθυμνο, στην Ζάκυνθο, στο Περιστέρι, στην Κυψέλη, αλλά και στην Άρτα: Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΜΕΙΩΤΟ ΡΥΘΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Η επικαιρότητα, από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, σημαδεύτηκε από το αίμα γυναικών (σε κάποιες περιπτώσεις και των παιδιών τους) ή, ακόμα και από τη δολοφονία συγγενών τους που προσπάθησαν να τις προστατεύσουν μαζί με τα παιδιά τους από το χέρι του κακοποιητή…
Το πρόσωπο του δράστη σχεδόν πάντα το ίδιο : Ο νυν ή ο πρώην..
Η αιτία του εγκλήματος σχεδόν πάντα η ίδια: Η εξουσία του ενός φύλου στο άλλο. Οι έμφυλες ανισότητες σε «πραγματικό» και συμβολικό επίπεδο, τα έμφυλα στερεότυπα που γεννούν τη βία.
Η αφορμή σχεδόν πάντα η ίδια: Η ιδιοκτησία του «αφέντη» που «αμφισβητείται» από το θύμα, όταν αυτό θέλει να απομακρυνθεί από το κακοποιητικό περιβάλλον μαζί με το παιδί /τα παιδιά.
Η συγκλονιστική περίπτωση της πρόσφατης γυναικοκτονίας -και παιδοκτονίας- στην Καβάλα φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός έμφυλου εγκλήματος. Ο κακοποιητής δεν μπόρεσε να αποδεχθεί την απόφαση του θύματος να απομακρυνθεί με το μωρό από το κακοποιητικό, τοξικό περιβάλλον και είχε προσφύγει στα δικαστήρια για την επιμέλεια του παιδιού και είχε απειλήσει πως, αν δεν πάρει την επιμέλεια, θα σκοτώσει την ίδια και το παιδί. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2022 η απειλή του πραγματοποιείται…
Το ίδιο συγκλονιστική και η Γυναικοκτονία την 1η Αυγούστου, στην Ζάκυνθο. Το θύμα είχε καταγγείλει τον δράστη για ενδοοικογενειακή βία κι αυτός κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το θύμα επιστρέφει χωρίς συνοδεία από την Αστυνομία στο σπίτι της, έχοντας επάνω της τα σημάδια της κακοποίησής του και δεν οδηγήθηκε ούτε σε Νοσοκομείο. Δεν προστατεύεται με κανένα τρόπο μετά την καταγγελία. Ο δράστης, έχοντας ενημερωθεί για την καταγγελία της, την περιμένει έξω από την πόρτα και την σκοτώνει.
Με την ίδια αφορμή του χωρισμού, προηγήθηκε μια μέρα πριν, στις 31 Ιουλίου, και η γυναικοκτονία στο Ρέθυμνο. Και ακολούθησε στις 2 Αυγούστου η γυναικοκτονία της 17χρονης στο Περιστέρι, όταν κι αυτή αποφάσισε να απομακρυνθεί από τον κακοποιητή της. Και στις 12 Σεπτεμβρίου, κατέληξε η 55χρονη γυναίκα στην Κομοτηνή, την οποία ο 62χρονος σύζυγός της περιέλουσε με βενζίνη και της έβαλε φωτιά, όταν του είπε να χωρίσουν.
Οι δράστες όμως απειλούν και δολοφονούν κι άλλα μέλη της οικογένειας που επιδιώκουν να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά από τους διώκτες τους. Έτσι, στις 12 Αυγούστου, στην Άρτα, δολοφονείται ο πατέρας της κοπέλας που φιλοξενεί την ίδια και το παιδί της, προστατεύοντάς τους από τον κακοποιητή πρώην σύζυγο/πατέρα. Ακριβώς όπως έγινε και στην Μακρυνίτσα τον Απρίλιο του 2021, όπου δολοφονείται εκτός από την γυναίκα και ο αδερφός της που προστατεύει την ίδια και το παιδί της και τραυματίζεται θανάσιμα η μητέρα τους.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι δράστες, βάσει του πρόσφατου Νόμου 4800/2021 για την Συνεπιμέλεια, επιδιώκουν να δουν τα παιδιά τους, αν και ασκούν ενδοοικογενειακή βία.
Παράλληλα, οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και με άλλους δράστες, όταν στις 6 Ιουλίου στο Ηράκλειο ένας 42χρονος γιος χτύπησε μέχρι θανάτου την 72χρονη μητέρα του, όπως και στις 3 Ιουνίου, στην Αίγινα, ενώ στις 28 Αυγούστου, στην Κυψέλη, στην Αθήνα, δολοφονήθηκε μια γυναίκα στη μέση του δρόμου από το φίλο του συζύγου της και ο δράστης επικαλείται «οικονομικούς και ερωτικούς λόγους».
Εκφοβισμός … Απειλές … Βία… Θάνατος …
- Όταν το θεσμικό πλαίσιο και οι δομές δεν επαρκούν,
- Όταν η ιστορική συγκυρία των παγκόσμιων κρίσεων (οικονομικών, υγειονομικών …) αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες,
- Όταν οι δράστες συνήθως αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να μην τηρούν τα ασφαλιστικά μέτρα της μη προσέγγισης της οικίας των θυμάτων,
- Όταν δεν υπάρχει ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σε άμεσα εμπλεκόμενα άτομα των φορέων (αστυνομίας και δικαστηρίων),
- Όταν η διαπαιδαγώγηση και η ευαισθητοποίηση της κοινότητας και ιδιαίτερα των παιδιών, των εφήβων και των νέων για την έμφυλη βία, παραμένει ακόμα σε νηπιακό στάδιο.
Τότε …
Οι δράστες όχι μόνον δεν αποθαρρύνονται, αλλά συνεχίζουν απτόητοι να κακοποιούν και να αφαιρούν ζωές.
Τότε … (Και παρά τα βήματα που έχουν γίνει σε νομικό επίπεδο, παρά τους αγώνες που συνεχίζονται σε «κινηματικό» επίπεδο με το me too κλπ.):
- Η ΧΕΝ Ελλάδος μαζί με όλες τις φεμινιστικές / γυναικείες οργανώσεις, είμαστε εδώ παρούσες και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο την εξάλειψη κάθε μορφής βίας σε βάρος των γυναικών.
- Συνεχίζουμε να διεκδικούμε πράξεις πρόληψης και ευαισθητοποίησης, πράξεις υποστήριξης των γυναικών αντιμετώπισης και ελέγχου της έμφυλης βίας, αλλά κι εκείνες τις θεσμικές ενέργειες που θα αναδείξουν τη γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα.
Διάλογος με την επικαιρότητα
Οι άντρες αφέντες του σπιτιού αποφασίζουν για αυτήν χωρίς αυτήν …
Την απήγαγαν στη μέση του δρόμου και την κλείδωσαν στο υπόγειο του σπιτιού τους… Επειδή δεν ενέκριναν τη σχέση της … Έχουν κάθε δικαίωμα στη ζωή της, στην ελευθερία της, στα συναισθήματά της …
Η πατριαρχική ηθική έχει το δικό της Νόμο. Στον πατριαρχικό άγραφο Νόμο κάθε θηλυκό του σπιτιού είναι οικόσιτο res, ιδιοκτησία του πατέρα – αφέντη και του αδερφού και κάθε αρσενικού μέλους που φέρει την άτυπη εξουσία σε βάρος των γυναικών εντός και εκτός του σπιτιού.
Η οικογένεια είναι ένας κατεξοχήν πατριαρχικός θεσμός με έντονα στοιχεία κυριαρχίας των ανδρών πάνω στις γυναίκες, κυρίως, στις παραδοσιακές και κλειστές ομάδες, όπου οι έμφυλοι ρόλοι είναι περισσότερο «άκαμπτοι».
Οι σχέσεις εξουσίας αναπαράγονται μέσα από τον έλεγχο της συμπεριφοράς των γυναικών, των γυναικών «τους», αλλά και των γυναικών εκτός της οικογένειας με κάθε μέσο. Η βία αποτελεί μέσο της εξουσίας των πατριαρχικών σχέσεων για τον έλεγχο της ζωής και των σωμάτων των γυναικών.
Η πατριαρχία εκκινείται από την βαθιά ριζωμένη αντίληψη της ιεραρχίας ανάμεσα στα φύλα της εξουσίας του άντρα και της «ιδιοποίησης» της γυναίκας από το σύζυγο ή τον πατέρα – αφέντη.
Η πατριαρχία τροφοδοτεί ποικίλες μορφές βίας και ανισότητας, σε κάθε επίπεδο ατομικά και θεσμικά.
Για αυτό, για να ξεριζωθεί, χρειάζεται να παλέψουμε για:
• Την εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, κοριτσιών και αγοριών, γυναικών και ανδρών,
• Την ενδυνάμωση των γυναικών και των κοριτσιών,
• Τη συλλογική δράση ενάντια στο σεξισμό και στην πατριαρχία.
Για να μην υπάρξουν άλλοι «εγκλεισμοί», για να ορίζει κάθε γυναίκα το σώμα της και τη ζωή της, για να μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα για την ίδια, για να είναι ελεύθερη να εκφράζει τα συναισθήματά της, χωρίς να φοβάται, χωρίς να απειλείται, χωρίς να κινδυνεύει.
Για το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, για τις γυναίκες και τα κορίτσια, για όλες και όλους.