Κατηγορία: Διάλογος με την Επικαιρότητα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Φεβρουάριος 2024: οι δύο πρώτοι μήνες του νέου χρόνου μετράνε 4 κιόλας γυναικοκτονίες

 

Ποιος δίνει τη χαριστική βολή στα θύματα; 

  • Η αντίληψη ότι οι γυναίκες και τα παιδιά είναι ιδιοκτησία του pater familias.
  • Η ιδεολογία της υποταγής
  • Ο συστηματικός και ύπουλος μισογυνισμός
  • Οι διαχρονικές και ισχυρές εμμονές σε βάρος των γυναικών
  • Οι σχέσεις εξουσίας, όπως διαμορφώνονται μεταξύ των δύο φύλων
  • Η πατριαρχική κουλτούρα
  • Οι σεξιστικές αντιλήψεις
  • Η σιωπή που συν – καλύπτει

 

Δεν την σκότωσε ούτε επειδή ήταν … εν βρασμώ, ούτε επειδή … την αγαπούσε…

Τη σκότωσε, επειδή ήταν ιδιοκτησία του.

Επειδή ήταν η γυναίκα ΤΟΥ.

Επειδή ήταν Γυναίκα!

 

Για αυτό ζητάμε εδώ και τώρα:

  • Την ποινική αναγνώριση της γυναικοκτονίας, με την ένταξή της στον Ποινικό Κώδικα
  • Μέτρα πρόληψης, με ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα των νέων
  • Μέτρα αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας με προστασία των θυμάτων η οποία επιτυγχάνεται με την άμεση απομάκρυνση του θύτη από το οικογενειακό περιβάλλον και τον συντονισμό των ανάλογων δομών και μηχανισμών
  • Εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού σε θέματα ενδοοικογενειακής / έμφυλης βίας
  • την τιμωρία των γυναικοκτόνων, χωρίς τα «συνήθη» ελαφρυντικά «περί βρασμού ψυχής» και «πρότερου έντιμου βίου» «κακής στιγμής» ή ό, τι άλλο …

 

Μήπως και σταματήσουν επιτέλους να αιμορραγούν τα χρόνια που περνάνε   …

 

Γιατί δεν μας περισσεύει άλλος πόνος για άλλες δολοφονημένες από τους εξουσιαστές τους, γυναίκες.

 

ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

 

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην Όλγα θύμα γυναικοκτονίας

Πριν λίγες μέρες «έφυγε» η  Όλγα … ένα ακόμα θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

19 μήνες πάλευε να κρατηθεί στη ζωή … άνισος ο αγώνας της με το θάνατο, καθώς τα χτυπήματα από τον «έμπειρο» δολοφόνο της, της επέφεραν ανήκεστη βλάβη στην υγεία της …

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κακοποιήθηκε από τον δράστη. Ήταν, όμως, η τελευταία.

Δεν ήταν η πρώτη γυναίκα που κακοποιούσε ο δράστης. Και μετά την έκτιση της ποινής του («10 χρόνια λόγω καλής μετέπειτα συμπεριφοράς»! Δυστυχώς ασχολίαστο) ίσως δεν είναι ούτε η τελευταία γυναίκα που πέφτει θύμα του…

Αντίο Όλγα …

Έφυγες επειδή γεννήθηκες Γυναίκα, σε μια εξουσιαστική, πατριαρχική κοινωνία.

Έφυγες επειδή τα έμφυλα στερεότυπα πήραν σάρκα και οστά, για μια ακόμα φορά, και έπεσαν με βία επάνω σου.

Έφυγες επειδή οι θεσμοί μας ήταν ανίκανοι να σε προστατέψουν από την ενδοοικογενειακή βία που βίωνες καθημερινά.

Αντίο Όλγα …

Θα αγωνιστούμε για να είσαι εσύ το τελευταίο θύμα.

Θα αγωνιστούμε για να σταματήσει η έμφυλη βία στην οικογένεια, στις σχέσεις, στο σχολείο, στην εργασία, σε κάθε θεσμό…

Θα αγωνιστούμε για τις συνθήκες πρόληψης.

Θα αγωνιστούμε για τη συνειδητοποίηση της σημασίας του όρου της γυναικοκτονίας στην κοινωνία μας

Θα αγωνιστούμε για τη νομοθέτησή της στον ελληνικό ποινικό κώδικα.

Αντίο Όλγα … Θα αγωνιστούμε στη μνήμη σου!

Στο υποσχόμαστε.

Περισσότερα

Γυναικοκτονία είναι…

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ … ΟΧΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΡΑΜΑ

Στη μνήμη του νέου θύματος της πατριαρχικής βίας.

Στην Στρατονίκη Χαλκιδικής, στο παιδικό δωμάτιο ήταν η 39χρονη γυναίκα – θύμα

με το 8χρονο παιδί της (το άλλο παιδί στη γιαγιά),

όταν τη δολοφόνησε ο 36χρονος σύζυγός της,

ο οποίος μετά αυτοκτόνησε.

 

Κάποια ΜΜΕ επικαλέσθηκαν οικογενειακό δράμα, ανέφεραν μαρτυρίες από γείτονες για φασαρίες και φωνές που ακούγονταν συχνά από το σπίτι … αλλά κανείς τους, έλεγαν, δεν ήξερε γιατί, τι και πώς … κανείς τους δεν έκανε μια καταγγελία … μικρή, κλειστή κοινωνία…  και η πατριαρχία να βάζει αόρατους απαγορευτικούς φραγμούς στην αλληλεγγύη

 

Όμως, όχι, δεν είναι οικογενειακό δράμα!

Είναι γυναικοκτονία. Είναι γυναικοκτονία, επειδή τα θύματα αποτελούν «ιδιοκτησία» του pater familias …  Επειδή οι έμφυλες ανισότητες και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις οπλίζουν το χέρι του δράστη. Επειδή η όποια αμφισβήτηση της εξουσίας του πληρώνεται και με αίμα.

 

Η ΧΕΝ Ε μαζί με άλλες γυναικείες / φεμινιστικές οργανώσεις εξακολουθεί να ζητά να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα, επειδή μόνον έτσι θα φανούν τα αληθινά αίτιά της, που είναι το φύλο του θύματος.

 

Η ΧΕΝ Ε θεωρεί πως, για να προστατευθούν τα θύματα πρέπει:

 

Να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί με πληρότητα και ορθότητα, η αστυνομία, τα δικαστήρια, οι κρατικές δομές προστασίας  …

Να εφαρμόζονται οι διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών …

 

Αλλά, κυρίως, για να μη μένουμε αδρανείς και σιωπηροί μάρτυρες σε περιστατικά βίας κατά των γυναικών και των παιδιών … Είτε βρισκόμαστε σε μια μικρή, κλειστή κοινωνία …

Είτε σε μια μεγαλύτερη … Πρέπει να μπουν οι βάσεις μιας «άλλης» κουλτούρας.

Μιας κουλτούρας που θα προκύψει από την εκπαίδευση και την ευαισθητοποίηση σε θέματα έμφυλης βίας και που θα οδηγήσει στην αλληλεγγύη της κοινότητας

 

Για να υπάρξει μια συλλογική/ κοινωνική/ δημόσια προστασία για κάθε γυναίκα και για κάθε παιδί που βιώνει την «ιδιωτική» κόλαση της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. (Μιας βίας που το τέλος της, δυστυχώς, συχνά, επέρχεται με τον θάνατο των θυμάτων της

…)

Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, σε κάθε επίπεδο, κοινωνικό και θεσμικό, για να ανατρέψουμε τις γυναικοκτονίες και κάθε μορφή έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.

Για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα … Για να μην επιτρέψουμε να γίνουν και άλλα παιδιά μάρτυρες της δολοφονίας των μητέρων τους από το οπλισμένο χέρι του γυναικοκτόνου πατέρα.

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Από τη γυναικοκτονία και παιδοκτονία στην Καβάλα, στο Ρέθυμνο, στην Ζάκυνθο, στο Περιστέρι, στην Κυψέλη, αλλά και στην Άρτα: Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΜΕΙΩΤΟ ΡΥΘΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.  

Η επικαιρότητα, από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, σημαδεύτηκε από το αίμα γυναικών (σε κάποιες περιπτώσεις και των παιδιών τους) ή, ακόμα και από τη δολοφονία συγγενών τους που προσπάθησαν να τις προστατεύσουν μαζί με τα παιδιά τους από το χέρι του κακοποιητή…

Το πρόσωπο του δράστη σχεδόν πάντα το ίδιο : Ο νυν ή ο πρώην..

Η αιτία του εγκλήματος σχεδόν πάντα η ίδια: Η εξουσία του ενός φύλου στο άλλο. Οι έμφυλες ανισότητες σε «πραγματικό» και συμβολικό επίπεδο, τα έμφυλα στερεότυπα που γεννούν τη βία.

Η αφορμή σχεδόν πάντα η ίδια: Η ιδιοκτησία του «αφέντη» που «αμφισβητείται» από το θύμα, όταν αυτό θέλει να απομακρυνθεί από το κακοποιητικό περιβάλλον μαζί με το παιδί /τα παιδιά.

Η συγκλονιστική περίπτωση της πρόσφατης γυναικοκτονίας -και παιδοκτονίας- στην Καβάλα φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός έμφυλου εγκλήματος. Ο κακοποιητής δεν μπόρεσε να αποδεχθεί την απόφαση του θύματος να απομακρυνθεί με το μωρό από το κακοποιητικό, τοξικό περιβάλλον και είχε προσφύγει στα δικαστήρια για την επιμέλεια του παιδιού και είχε απειλήσει πως, αν δεν πάρει την επιμέλεια, θα σκοτώσει την ίδια και το παιδί. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2022 η απειλή του πραγματοποιείται…

Το ίδιο συγκλονιστική και η Γυναικοκτονία την 1η Αυγούστου, στην Ζάκυνθο. Το θύμα είχε καταγγείλει τον δράστη για ενδοοικογενειακή βία κι αυτός κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το θύμα επιστρέφει χωρίς συνοδεία από την Αστυνομία στο σπίτι της, έχοντας επάνω της τα σημάδια της κακοποίησής του και δεν οδηγήθηκε ούτε σε Νοσοκομείο. Δεν προστατεύεται με κανένα τρόπο μετά την καταγγελία. Ο δράστης, έχοντας ενημερωθεί για την καταγγελία της, την περιμένει έξω από την πόρτα και την σκοτώνει.

Με την ίδια αφορμή του χωρισμού, προηγήθηκε μια μέρα πριν, στις 31 Ιουλίου, και η γυναικοκτονία στο Ρέθυμνο. Και ακολούθησε στις 2 Αυγούστου η γυναικοκτονία της 17χρονης στο Περιστέρι, όταν κι αυτή αποφάσισε να απομακρυνθεί από τον κακοποιητή της. Και στις 12 Σεπτεμβρίου, κατέληξε η 55χρονη γυναίκα στην Κομοτηνή, την οποία ο 62χρονος σύζυγός της περιέλουσε με βενζίνη και της έβαλε φωτιά, όταν του είπε να χωρίσουν.

Οι δράστες όμως απειλούν και δολοφονούν κι άλλα μέλη της οικογένειας που επιδιώκουν να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά από τους διώκτες τους. Έτσι, στις 12 Αυγούστου, στην Άρτα, δολοφονείται ο πατέρας της κοπέλας που φιλοξενεί την ίδια και το παιδί της, προστατεύοντάς τους από τον κακοποιητή πρώην σύζυγο/πατέρα. Ακριβώς όπως έγινε και στην Μακρυνίτσα τον Απρίλιο του 2021, όπου δολοφονείται εκτός από την γυναίκα και ο αδερφός της που προστατεύει την ίδια και το παιδί της και τραυματίζεται θανάσιμα η μητέρα τους.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι δράστες, βάσει του πρόσφατου Νόμου 4800/2021 για την Συνεπιμέλεια, επιδιώκουν να δουν τα παιδιά τους, αν και ασκούν ενδοοικογενειακή βία.

Παράλληλα, οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και με άλλους δράστες, όταν στις 6 Ιουλίου στο Ηράκλειο ένας 42χρονος γιος χτύπησε μέχρι θανάτου την 72χρονη μητέρα του, όπως και στις 3 Ιουνίου, στην Αίγινα, ενώ στις 28 Αυγούστου, στην Κυψέλη, στην Αθήνα, δολοφονήθηκε μια γυναίκα στη μέση του δρόμου από το φίλο του συζύγου της και ο δράστης επικαλείται «οικονομικούς και ερωτικούς λόγους».

Εκφοβισμός … Απειλές … Βία… Θάνατος …

  • Όταν το θεσμικό πλαίσιο και οι δομές δεν επαρκούν,
  • Όταν η ιστορική συγκυρία των παγκόσμιων κρίσεων (οικονομικών, υγειονομικών …) αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες,
  • Όταν οι δράστες συνήθως αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να μην τηρούν τα ασφαλιστικά μέτρα της μη προσέγγισης της οικίας των θυμάτων,
  • Όταν δεν υπάρχει ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σε άμεσα εμπλεκόμενα άτομα των φορέων (αστυνομίας και δικαστηρίων),
  • Όταν η διαπαιδαγώγηση και η ευαισθητοποίηση της κοινότητας και ιδιαίτερα των παιδιών, των εφήβων και των νέων για την έμφυλη βία, παραμένει ακόμα σε νηπιακό στάδιο.

Τότε …

Οι δράστες όχι μόνον δεν αποθαρρύνονται, αλλά συνεχίζουν απτόητοι να κακοποιούν και να αφαιρούν ζωές.

Τότε …  (Και παρά τα βήματα που έχουν γίνει σε νομικό επίπεδο, παρά τους αγώνες που συνεχίζονται σε «κινηματικό» επίπεδο με το me too κλπ.):

  • Η ΧΕΝ Ελλάδος μαζί με όλες τις φεμινιστικές / γυναικείες οργανώσεις, είμαστε εδώ παρούσες και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο την εξάλειψη κάθε μορφής βίας σε βάρος των γυναικών.
  • Συνεχίζουμε να διεκδικούμε πράξεις πρόληψης και ευαισθητοποίησης, πράξεις υποστήριξης των γυναικών αντιμετώπισης και ελέγχου της έμφυλης βίας, αλλά κι εκείνες τις θεσμικές ενέργειες που θα αναδείξουν τη γυναικοκτονία ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα.
Περισσότερα

Διάλογος με την επικαιρότητα

Οι άντρες αφέντες του σπιτιού αποφασίζουν για αυτήν χωρίς αυτήν …
Την απήγαγαν στη μέση του δρόμου και την κλείδωσαν στο υπόγειο του σπιτιού τους… Επειδή δεν ενέκριναν τη σχέση της … Έχουν κάθε δικαίωμα στη ζωή της, στην ελευθερία της, στα συναισθήματά της …
Η πατριαρχική ηθική έχει το δικό της Νόμο. Στον πατριαρχικό άγραφο Νόμο κάθε θηλυκό του σπιτιού είναι οικόσιτο res, ιδιοκτησία του πατέρα – αφέντη και του αδερφού και κάθε αρσενικού μέλους που φέρει την άτυπη εξουσία σε βάρος των γυναικών εντός και εκτός του σπιτιού.
Η οικογένεια είναι ένας κατεξοχήν πατριαρχικός θεσμός με έντονα στοιχεία κυριαρχίας των ανδρών πάνω στις γυναίκες, κυρίως, στις παραδοσιακές και κλειστές ομάδες, όπου οι έμφυλοι ρόλοι είναι περισσότερο «άκαμπτοι».
Οι σχέσεις εξουσίας αναπαράγονται μέσα από τον έλεγχο της συμπεριφοράς των γυναικών, των γυναικών «τους», αλλά και των γυναικών εκτός της οικογένειας με κάθε μέσο. Η βία αποτελεί μέσο της εξουσίας των πατριαρχικών σχέσεων για τον έλεγχο της ζωής και των σωμάτων των γυναικών.
Η πατριαρχία εκκινείται από την βαθιά ριζωμένη αντίληψη της ιεραρχίας ανάμεσα στα φύλα της εξουσίας του άντρα και της «ιδιοποίησης» της γυναίκας από το σύζυγο ή τον πατέρα – αφέντη.
Η πατριαρχία τροφοδοτεί ποικίλες μορφές βίας και ανισότητας, σε κάθε επίπεδο ατομικά και θεσμικά.
Για αυτό, για να ξεριζωθεί, χρειάζεται να παλέψουμε για:
• Την εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, κοριτσιών και αγοριών, γυναικών και ανδρών,
• Την ενδυνάμωση των γυναικών και των κοριτσιών,
• Τη συλλογική δράση ενάντια στο σεξισμό και στην πατριαρχία.
Για να μην υπάρξουν άλλοι «εγκλεισμοί», για να ορίζει κάθε γυναίκα το σώμα της και τη ζωή της, για να μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα για την ίδια, για να είναι ελεύθερη να εκφράζει τα συναισθήματά της, χωρίς να φοβάται, χωρίς να απειλείται, χωρίς να κινδυνεύει.
Για το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, για τις γυναίκες και τα κορίτσια, για όλες και όλους.

Περισσότερα

Η Γυναικοκτονία στο Κουκάκι ή το ανεκπλήρωτο ταξίδι της

Η Γυναικοκτονία στο Κουκάκι ή το ανεκπλήρωτο ταξίδι της

Με τις βαλίτσες στο χέρι. Σε λίγο θα έδινε ένα οριστικό τέλος στον καθημερινό εφιάλτη της κακοποίησης, της απαξιωτικής και υποτιμητικής συμπεριφοράς που βίωνε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν πρόλαβε… Δεν της το επέτρεψε… «Ήθελε να φύγει, την ζήλευα και την σκότωσα»… Και μετά μια δήθεν απόπειρα αυτοκτονίας.
Οργή, αποτροπιασμός και θλίψη για μια ακόμα γυναικοκτονία. Μια ακόμα γυναίκα απούσα … δεν έχει σημασία αν έπινε, ποιο ήταν το μορφωτικό του επίπεδο, η καταγωγή του, επειδή τα προσωπικά χαρακτηριστικά του κακοποιητή μηδενίζονται μπροστά στα κοινωνικά και, άρα, πολιτικά αίτια της πράξης του.
Μιας πράξης που αναπαράγεται και γεννιέται στο πλαίσιο της απαξίωσης του ενός φύλου από το άλλο, στην εξουσία και υποταγή του ενός φύλου στο άλλο. Μιας πράξης που συνδέεται με τα σεξιστικά στερεότυπα της πατριαρχικής κοινωνίας.
Η κουλτούρα της έμφυλης βίας για ακόμα μια φορά οπλίζει το χέρι του κυρίαρχου φύλου.
Η κουλτούρα της έμφυλης βίας για ακόμα μια φορά οδηγεί σε εγκλήματα κατά των γυναικών
Γυναίκες δολοφονούνται από άντρες ακριβώς επειδή είναι γυναίκες. Αυτό σημαίνει «γυναικοκτονία». Για αυτό ζητάμε τη νομική αναγνώριση του όρου στον Ποινικό Κώδικα
Με την επίσημη χρήση του όρου θα ερμηνεύεται πλέον διαφορετικά το συγκεκριμένο έγκλημα. Δε θα μπορεί να θεωρηθεί «έγκλημα πάθους» και μόνον έτσι θα αναδεικνύονται τα αίτιά του, δηλαδή, η πατριαρχική ιδεολογία που οδηγεί στη βία κατά των γυναικών.
Στη ΧΕΝ Ελλάδος πιστεύουμε ότι αναγνώριση και η ένταξη του όρου γυναικοκτονία στο δικαιικό μας σύστημα είναι απαραίτητη για τη δημιουργία ενός αναχώματος στα εγκλήματα κατά των γυναικών που γίνονται όλο και πιο συχνά πια.
Και παράλληλα με τη νομική κατοχύρωση του όρου ζητάμε να ληφθούν και άλλα μέτρα:

 Ευαισθητοποίησης, τόσο των άμεσα εμπλεκόμενων φορέων, αστυνομικών, δικαστικών, υγειονομικών, όσο και των παιδιών και των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης για την πρόληψη της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.
 Προστασίας και υποστήριξης των θυμάτων με αποτελεσματικές (και όχι αποτρεπτικές) ιατροδικαστικές, ανακριτικές και δικαστικές διαδικασίες και με δημιουργία κατάλληλων δομών φιλοξενίας για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
 Ουσιαστικών αλλαγών σε θεσμικό επίπεδο, όπως, μεταξύ άλλων, η δημιουργία Παρατηρητηρίου για τις γυναικοκτονίες από τους επίσημους κρατικούς φορείς, στο οποίο θα συμμετέχουν με συμβουλευτικό ρόλο και γυναικείες / φεμινιστικές οργανώσεις.

Γιατί μόνον έτσι:
 Θα μπουν τα θεμέλια της ανατροπής της κουλτούρας της έμφυλης βίας.
 Θα επανανοηματοδοτηθούν οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
 Θα αποτραπεί η έμφυλη ανισότητα, η κακοποίηση των γυναικών και ο φόβος.

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Η ήττα της καταγγελίας και το me too Κίνημα – Τα πολλαπλά επίπεδα μιας μονοδιάστατης απόφασης

Σαν έτοιμοι από καιρό, πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν στο πρόσωπο της Άμπερ Χερντ, όλες όσες βρήκαν τη δύναμη να καταγγείλουν και να φωτίσουν το σκοτάδι της βίας κατά των γυναικών.

Η πρόσφατη απόρριψη της καταγγελίας, όμως, έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης:

  • Την «επαναφορά» της στερεοτυπικής εικόνας της βιασμένης και του κάθε θύματος σεξιστικής βίας και βιασμού γενικότερα, έτσι όπως αυτή προβάλλεται χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ
  • Την υποβόσκουσα ενοχοποίηση κάθε θύματος σεξιστικής / έμφυλης βίας που τα τελευταία χρόνια «καλύπτεται» λόγω του me too και… να που τώρα βρίσκει «ευκαιρία» να εκδηλωθεί και πάλι!
  • Την οργανωμένη και συστηματική ένταση από τους «γνωστούς» σεξιστικούς και μισογύνικους κύκλους (που αναμένεται να συνοδεύσει την απόρριψη της καταγγελίας)
  • Την εργαλειοποίηση των ΜΜΕ και των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα γενικότερο κλίμα καχυποψίας απέναντι στις καταγγελίες των θυμάτων
  • Το γενικότερο και αναμενόμενο (;) χτύπημα στο me too και το φεμινιστικό κίνημα.

Ανεξάρτητα, όμως, από την πιθανότητα της «χρησιμοποίησης» του Κινήματος me too για «ιδιοτελείς» σκοπούς από ορισμένα άτομα, η συνεχής ανάδειξη της επιστημονικής, διαχρονικής ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων, σε κάθε επίπεδο, καθώς και των συνεπειών της στο επίπεδο της αυξανόμενης έντασης όλων των μορφών της έμφυλης βίας, αποδεικνύει την αναγκαιότητα της συνέχισης του me too.

Ακόμα κι αν η συγκεκριμένη καταγγελία απορρίφθηκε για διαφόρους λόγους, υπάρχουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, χιλιάδες άλλες που έτυχαν σωστής εκδίκασης και τα θύματα δικαιώθηκαν και αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία των όσων υπόκεινται τα θύματα βίας.

Σε μια εποχή που οι αξίες απεμπολούνται μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, είναι ορατός ο κίνδυνος το φεμινιστικό κίνημα να τρωθεί, να λοιδορηθεί, να απαξιωθεί. Το κίνημα, όμως, στηρίζεται σε στοιχεία, έρευνες και μαρτυρίες, όχι στα κοινωνικά μέσα.  Έχει επιστημονική και εμπειρική βάση, την οποία συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε σε κάθε επίπεδο.

Κάθε επίθεση στο κίνημα την απαντάμε ατομικά και συλλογικά.

Και όπως λέει και η Παγκόσμια ΧΕΝ:

«Μόνες δυνατές, μαζί ατρόμητες»

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Η βία μεταξύ εφήβων

Ανησυχητικά περιστατικά στο πλαίσιο του σχολικού περιβάλλοντος βλέπουν το φως της δημοσιότητας τελευταία: μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί, επιθέσεις, άσκηση λεκτικής και ψυχολογικής βίας, φαινόμενα ομαδικού bulling, cyber- bullying, δημιουργία «συμμορίας» από ανήλικα …

Περιστατικά που οδηγούν όχι μόνο στην παρεμπόδιση του εκπαιδευτικού έργου και στην απρόσκοπτη συμμετοχή όλων των παιδιών σε αυτό, αλλά και στη δημιουργία (συχνά ανυπέρβλητων) ψυχικών τραυμάτων, σοβαρών σωματικών τραυματισμών, ακόμα και σε αυτοκτονίες εφήβων.

Πού όμως μπορεί να οφείλεται η ανησυχητική αύξηση της βίας σε βάρος παιδιών από συνομηλίκους τους; Και πώς θα μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε;

Είναι προφανές ότι το οικογενειακό περιβάλλον, ως πρωτογενής φορέας, συμβάλλει σημαντικά (αν όχι καθοριστικά) στην κοινωνικοποίηση των παιδιών, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Τα παιδιά «μιμούνται» το περιβάλλον τους. Εσωτερικεύουν τους κανόνες και τις αξίες του, διαμορφώνοντας το δικό τους «ΕΓΩ», αλλά, παράλληλα και τις σχέσεις τους με τους ΑΛΛΟΥΣ, ενήλικες και συνομηλίκους τους και συμμετέχουν στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Αν, λοιπόν, μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας και βίας, σχέσεις υποτίμησης, σχέσεις ανισότητας, προκαταλήψεις και στερεοτυπικές (έμφυλες ή άλλες) συμπεριφορές, το παιδί θα αφομοιώσει τις συγκεκριμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές και θα τις αποδεχθεί ως αυτονόητες αξίες. Θα τις αναπαραγάγει σε κάθε του σχέση στο σχολείο και στην ομάδα των συνομηλίκων.

Όμως, εδώ ακριβώς εντάσσεται ο ρόλος της πολιτείας και του σχολείου. Ρόλος εξισωτικός και «θεραπευτικός», αφού πρέπει να «αποκαταστήσει» τα κενά, τις αδικίες και τις παρεκκλίνουσες / παραβατικές συμπεριφορές σε βάρος άλλων παιδιών.

Δεν νοείται διευθυντής σχολείου με περιστατικά βίας να «νίπτει τας χείρας» του και να μην παρεμβαίνει εισαγγελέας αυτεπάγγελτα.

Δεν νοείται να μην υπάρχει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο πρόληψης (όπως μαθήματα ενσυναίσθησης, που γίνονται, ήδη, σε άλλες χώρες, δημιουργία Παρατηρητηρίου για τη βία στα σχολεία, θεσμός διαμεσολάβησης, ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινότητας  κλπ.) ή το κατάλληλο δίκτυο προστασίας των θυμάτων (αυτεπάγγελτες διώξεις δραστών και απομάκρυνσή τους από τα θύματα κλπ.).

Μόνον έτσι θα μειωθούν τα περιστατικά βίας μεταξύ συνομηλίκων στα σχολεία.

Μόνον τότε δεν θα θρηνήσουμε άλλον 14χρονο …

 

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

Η βία κατά των γυναικών συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό…

Σκότωσε τη μητέρα του κι έβαλε φωτιά στο σπίτι, για να αυτοκτονήσει…

Πατέρας βίαζε συστηματικά την ανήλικη κόρη του…

Πατριός ασελγούσε σε βάρος της ανήλικης κόρης της συντρόφου του…

Έγκυος επτά μηνών ξυλοκοπείται από το σύζυγο και νοσηλεύεται…

 

Ωστόσο…

Όλο και περισσότερα χέρια απλώνονται προς τα θύματα…

Όλο και περισσότερες φωνές συμπαράστασης ακούγονται…

Όλο και μεγαλύτερη είναι η ευαισθητοποίηση που αναπτύσσεται…

Διστακτικά…; Ναι.

Αργά…; Ίσως…

Αλλά σταθερά. Κι αυτό είναι που αναζωπυρώνει την ελπίδα.

Ο φεμινιστικός Λόγος απλώνεται σιγά – σιγά στην κοινωνία, οι όροι  «γυναικοκτονία», «σεξισμός», «έμφυλη βία», «βία κατά των γυναικών», «πατριαρχική κουλτούρα»  ακούγονται όλο και πιο συχνά στις ειδήσεις και χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο από κάποια ΜΜΕ.

Οι δράσεις των γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων ενάντια στην έμφυλη βία γίνονται όλο και πιο πολύ ορατές, κάνοντας όλο και πιο πολύ ορατά τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών…

Αναδεικνύοντας παράλληλα τα αίτια αυτής της βίας, την πατριαρχική κουλτούρα της «ιδιοποίησης» της γυναίκας από τον άντρα και τη σεξιστική αντίληψη για την «κατωτερότητα» του ενός φύλου έναντι του άλλου.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων ενδυναμώνουν τις αντιστάσεις στη βία, την έμφυλη, τη σεξιστική, την ενδοοικογενειακή, τη βία κατά των γυναικών και των παιδιών.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων βοηθούν στην αλλαγή των σεξιστικών αντιλήψεων, αλλά και στην πλατύτερη ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινότητας.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων συνδράμουν στην πρόληψη κατά της βίας, προωθούν την υποστήριξη των θυμάτων, αλλά και την καταδίκη των κακοποιητών.

Και μαζί με άλλους θεσμούς (σχολείο, δικαιοσύνη…) αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα θύματα και τους κακοποιητές τους. Όπως και έγινε πρόσφατα με την ψυχολόγο του σχολείου που βοήθησε την μαθήτρια να ξεφύγει από τον κακοποιητή πατέρα, όπως έγινε με την εισαγγελέα που καταδίκασε το γυναικοκτόνο χωρίς ελαφρυντικά… Όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε σχολείο, σε κάθε υπόθεση γυναικοκτονίας και κακοποίησης γυναικών και παιδιών.

Όπως πρέπει να γίνεται από όλους και όλες μας.

Να ευαισθητοποιούμε την ευρύτερη κοινότητά μας.

Να υποστηρίζουμε με όποιους τρόπους μπορούμε τα θύματα.

Για να καταφέρουμε όλες και όλοι μαζί να εξαλειφθούν (ή έστω να μειωθούν, όσο γίνεται) τα περιστατικά βίας, ενδοοικογενειακής και βίας κατά των γυναικών!

Περισσότερα

Διάλογος με την Επικαιρότητα

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ

Ειδήσεις για κακοποιήσεις γυναικών εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες, με ξέφρενη ταχύτητα, πριν προλάβουμε να οργιστούμε, να θρηνήσουμε, να εκπλαγούμε, να θυμώσουμε με τη μία, αμέσως στο προσκήνιο η άλλη. Έτσι οι ειδησεογραφικές πηγές μας πληροφορούν ότι :

  • Νεαρή γυναίκα ναρκώνεται και βιάζεται από νεαρούς οι οποίοι, όπως αναφέρεται στον Τύπο, ανήκουν σε κύκλωμα που εξαναγκάζει νεαρές γυναίκες να εκδίδονται. Η κοπέλα επιδεικνύει εξαίρετο θάρρος και μιλάει «ανοικτά» στις κάμερες για αυτό που της συνέβη, προκειμένου και άλλες γυναίκες να οπλιστούν με δύναμη, ώστε να τολμήσουν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά.
  • Γυναίκα χαροπαλεύει μετά από άγριο ξυλοδαρμό του συντρόφου της, γνώστη πολεμικών τεχνών, με βίαιη συμπεριφορά, την οποία εμφάνιζε εδώ και χρόνια στους τρεις προηγούμενους γάμους του.
  • Γυναίκα γιατρός κακοποιείται από τον επίσης γιατρό σύζυγό της συστηματικά και παρά τις επίσημες αποδείξεις κακοποίησής της, το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια του μικρού αγοριού της στον κακοποιητή σύζυγο, για να έχει το παιδί «αντρικό πρότυπο(!)» (άλλωστε «ένας κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι καλός πατέρας, παρόλα αυτά», σύμφωνα με επιχείρημα Έλληνα Βουλευτή, προς υποστήριξη του νέου Οικογενειακού Νόμου!)
  • Κορίτσι βιάζεται και κακοποιείται σεξουαλικά για τρία χρόνια από τον ιερέα πνευματικό της και, όπως αναφέρεται, πιθανά αυτή η κακοποίηση να αφορά και άλλα ανήλικα κορίτσια.
  • Γυναίκα αστυνομικού κακοποιείται συστηματικά από τον σύζυγό της, καταφέρνει να το καταγγείλει, η αστυνομία κινητοποιείται και την γλυτώνει από τα χέρια του

 

Από την επικαιρότητα αναδύεται ένα σύνολο γεγονότων βίας με πρωταγωνιστές άτομα υπεράνω υποψίας: άντρες – σύζυγοι της διπλανής πόρτας, γόνοι καλών οικογενειών, γιατροί, ιερείς, αστυνομικοί … δράστες που, σε αρκετές των περιπτώσεων, επιδεικνύουν περισσό θράσος και αντεπιτίθενται με μηνύσεις εναντίον των θυμάτων τους που τόλμησαν να μιλήσουν, ή, εναντίον όσων τα βοηθούν.

Για άλλη μια φορά την τρομακτική ιστορία της βίας κατά των γυναικών την συνθέτουν οι συνυφασμένες με την πατριαρχία βαθειά ριζωμένες στη συλλογική συνείδηση αντιλήψεις που «δικαιολογούν» τα περιστατικά αυτά. Αντιλήψεις που αναφέρονται είτε στην κατωτερότητα των γυναικών, είτε στην ενοχοποίησή τους, ή ακόμα και στον δήθεν ιδιωτικό χαρακτήρα των κακοποιητικών πράξεων και αποτρέπουν την εμπλοκή τρίτων σε παροχή υποστήριξης. Ακόμα περισσότερο όταν τα ατομικά χαρακτηριστικά των δραστών δεν παραπέμπουν στις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου, ή χαμηλής οικονομικής /κοινωνικής τάξης, ή άλλης εθνότητας  και κουλτούρας. Όσο πιο «οικείοι» μάς είναι οι δράστες, όσο πιο υψηλό το μορφωτικό/οικονομικό τους επίπεδο, τόσο περισσότερο θα απενοχοποιούνται, τόσο μεγαλύτερη «ανεκτικότητα» θα τους παρέχεται. Όλο και περισσότερο θα «απαλλάσσονται» των ευθυνών τους, επιρρίπτοντας με έμμεσο, πλην σαφή τρόπο, τις «υποψίες» στα θύματα (victim blaming). Ή θα «ψυχιατρικοποιούνται» τα αίτια, θα αναζητούνται, δηλαδή, σε ψυχολογικά προβλήματα, σε εξαρτήσεις, ή ακόμα και σε οικονομικούς λόγους που προκαλούν νεύρα, θυμό κλπ.

Όμως, στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν, παρά τις αφορμές.

Το βασικό αίτιο είναι η επί αιώνες χρόνια κοινωνική ανισότητα των δύο φύλων πάνω στην οποία δομούνται και οι στερεοτυπικές της αναπαραστάσεις. Ο κύριος στόχος όλων των κακοποιητών, που αποτελεί κοινό παρανομαστή των παραπάνω συμβάντων, όπως και κάθε βιασμού, έμφυλης κακοποίησης και γυναικοκτονίας, είναι ο έλεγχος των θυμάτων τους, για εξυπηρέτηση ιδίων σκοπών και συμφερόντων. Μέσα από την κακοποίηση των γυναικών αναιρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και αναπαράγονται οι κυρίαρχοι πατριαρχικοί θεσμοί και δομές.

Η υποστήριξή μας στα θύματα με κάθε τρόπο, ατομικό ή / και συλλογικό / κινηματικό και η εκπαίδευση / ευαισθητοποίηση των παιδιών, αλλά και όλης της κοινωνίας σε συμπεριφορές μη βίας, θα αποτρέψουν και θα περιορίσουν τις πράξεις κακοποίησης των γυναικών και θα αναδείξουν την ανάγκη για ισότητα και αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, ή άλλης κοινωνικής διαφοράς

Περισσότερα