Μήνας: Δεκέμβριος 2021

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η συμμετοχή της ΧΕΝ Ελλάδος

στην Έκθεση “She’s gone” (Για ένα αδειανό πουκάμισο)

Στις 14 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκε η παρουσίαση της Έκθεσης “She’s gone” (Για ένα αδειανό πουκάμισο) στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη που συνδιοργανώθηκε με την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Ελλάδα, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ενάντια στο παγκόσμιο φαινόμενο της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών που διαπράττονται από συζύγους, συντρόφους και άλλα μέλη της οικογένειας.

Η Έκθεση εγκαινιάστηκε στις 25 Νοεμβρίου (Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών) υπό την Αιγίδα της A.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Στο πλαίσιο της Έκθεσης πραγματοποιήθηκε ημερίδα με τίτλο «Έμφυλη Βία & Γυναικοκτονία» σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, ενώ διοργανώθηκαν από τη ΧΕΝ Ελλάδος τρία εργαστήρια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης.

Στη διάρκεια της ημερίδας, η Πρόεδρος της ΧΕΝ Ελλάδος, κα. Όλγα Γκίνη, στην τοποθέτησή της στην ενότητα «Στερεότυπα και προκαταλήψεις. Η ενοχοποίηση των γυναικών» αναφέρθηκε στους έμφυλους ρόλους και στα έμφυλα καλούπια που δημιουργούν ανισότητες, κατηγοριοποιούν και περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εξέλιξη – ιδιαίτερα για τις γυναίκες κάθε ηλικίας- δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό ανισότητας σε κάθε τομέα της ζωής (οικογένεια, εκπαίδευση, εργασία, σχέσεις, συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα). Αναφέρθηκε στους αγώνες του φεμινιστικού γυναικείου κινήματος στη χώρα μας – στους οποίους η ΧΕΝ συμμετέχει πολύ ενεργά- που αμφισβητεί ευθέως την ταύτιση του κοινωνικού και βιολογικού φύλου. Μίλησε για τα στερεότυπα που αναπαράγονται και «κρύβονται» πολλές φορές πίσω από «αθώες» επιλογές, όπως το μπλε χρώμα για τα αγόρια ή προτροπές όπως το «τα αγόρια δεν κλαίνε», αλλά και τη γλώσσα και για τα στερεότυπα που αναπαράγονται δημιουργώντας γόνιμο έδαφος, για να ριζώσει η έμφυλη βία, την οποία παρακολουθούμε να εντείνεται και να κλιμακώνεται στις μέρες μας. Αναφέρθηκε στην συχνή αμφισβήτηση από το κοινωνικό περιβάλλον, τα ΜΜΕ, αλλά και τα δικαστήρια της προφανούς και ορθολογικά εδραιωμένης σχέσης θύτη – θύματος που οδηγεί άλλοτε σε λανθάνουσα και άλλοτε σε ξεκάθαρη αντιστροφή των ρόλων αυτών, με αποτέλεσμα το θύμα να τείνει να πάρει τη θέση του θύτη και αντίστροφα. Είπε χαρακτηριστικά: «Σε κανένα άλλο έγκλημα δεν συμβαίνει να ενοχοποιείται το θύμα. Εξετάζονται τα ρούχα που φορούσε, η ζωή που έκανε, η απόφαση που πήρε να συναντήσει κάποιον μόνη της το βράδυ στο σπίτι του… »

Η κα. Γκίνη ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της κάλεσε όλες και όλους, τους θεσμούς και την κοινωνία των πολιτών να αντιταχθούν στην επικίνδυνη αναπαραγωγή των στερεοτύπων, να ενημερωθούν, να ευαισθητοποιηθούν και να δράσουν ώστε να οδηγηθούμε σε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ισοτιμίας.

Τα εργαστήρια ενημέρωσης & ευαισθητοποίησης από τη ΧΕΝ Ελλάδος

Στις 26 Νοεμβρίου υλοποιήθηκαν από τα επιστημονικά στελέχη της ΧΕΝ Ελλάδος δύο δια ζώσης εργαστήρια.

Το πρώτο με τίτλο «Έμφυλη βία: Πώς φτάνουμε ως εκεί; – Από την κακοποιητική συμπεριφορά στην κακοποιητική πράξη. Θύτης, θύμα, περίγυρος» στόχευσε στην ενημέρωση μέσα από την παρουσίαση:

• του ιστορικού πλαισίου της παγκόσμιας ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών,
• του κοινωνικού και νομοθετικού πλαισίου της έμφυλης & ενδοοικογενειακής βίας, με αναφορά στις συναισθηματικές & ψυχολογικές εκφάνσεις της.

Το δεύτερο με τίτλο «Είμαστε δίπλα σου – Έμφυλη βία – Από το «εγώ» του θύματος στο «εμείς» της αλληλεγγύης και της συνηγορίας» μέσα από την ομαδική εργασία στόχευσε στην αποτύπωση του ρόλου όλων μας στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας.

Στις 11 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το τρίτο κατά σειρά εργαστήριο με τη συμμετοχή 15 εφήβων, μαθητών του φροντιστηρίου Ξένων Γλωσσών ELC Anifadis από τη Χαλκίδα.

Τα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) μέσα από τεχνικές ενεργής συμμετοχής διαπραγματεύτηκαν με τη βοήθεια των συντονιστριών έννοιες όπως:

• Τι είναι δικαίωμα – η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού
• Ποιους αφορούν /προστατεύουν τα δικαιώματα – η αρχή της μη διάκρισης
• Τι σημαίνει παραβίαση – η κλιμάκωσή της έως τη βία
• Η κοινωνική πραγματικότητα: διακρίσεις & παραβιάσεις με βάση το φύλο
• Εφαρμογή-προώθηση-προστασία δικαιωμάτων – η έννοια της ατομικής και συλλογικής ευθύνης /υποχρέωσης

Ευχαριστούμε θερμά το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για την εξαιρετική και γόνιμη συνεργασία όλο αυτό το διάστημα.

Η υπόθεση του ξυλοδαρμού αποκαλύφθηκε, έπειτα από την πρωτοβουλία των γονέων του θύματος να απευθυνθούν στις Αρχές και να ζητήσουν να διερευνήσουν τα χτυπήματα που έφερε στο σώμα της. Ειδικότερα, στις 8 Δεκεμβρίου, τρεις ημέρες δηλαδή μετά την εισαγωγή της γυναίκας στο νοσοκομείο, οι γονείς της πέρασαν την πόρτα της Αστυνομίας στην Αλεξανδρούπολη αποκαλύπτοντας τα όσα βίωνε η γυναίκα στα χέρια του συζύγου της. Οι γονείς ζήτησαν από τους αστυνομικούς να εξετάσουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τραυματίστηκε η γυναίκα. Τότε, ενημερώθηκε ο εισαγγελέας και έγινε έρευνα από την οποία προέκυψε πως τα τραύματα που έφερε η 29χρονη – είχε υποστεί ρήξη σπλήνας και ήπατος- είναι συμβατά με ξυλοδαρμό. Δυστυχώς, η 29χρονη, αφού υποβλήθηκε σε τέσσερα χειρουργεία, κατέληξε το βράδυ της Πέμπτης.

Πηγή : https://www.newsbomb.gr/ellada/story/1262000/alexandroypoli-sygklonizei-o-pateras-tis-29xronis-den-exo-dei-ta-eggonia-moy-edo-kai-4-xronia

Μετά από μια ακόμα γυναικοκτονία μας πλημμυρίζει οργή και πόνος όχι απλά για την αδράνεια, αλλά την έμμεση συγκάλυψη του συμβάντος από τους «ιθύνοντες».

Είναι δυνατόν να γίνεται πιστευτός ο ισχυρισμός του έντρομου θύματος ότι έπεσε από τις σκάλες, όταν υπάρχουν ιατρικά ευρήματα που «φώναζαν» για ξυλοδαρμό και κακοποίηση;

Είναι δυνατόν να μην έχει γίνει αυτεπάγγελτη δίωξη για το περιστατικό;

Είναι δυνατόν να ενημερώνεται η εισαγγελία και να προβαίνει σε ενέργειες μετά από μήνυση των γονέων;

Των γονέων του θύματος, τους οποίους είχε απομακρύνει ο δράστης εδώ και χρόνια (κατά την προσφιλή τακτική των κακοποιητών συζύγων να απομονώνουν τα θύματά τους)

Είναι δυνατόν να μην έχει γίνει η παραμικρή κίνηση από τους υπεύθυνους του Νοσοκομείου; Πού είναι η κοινωνική υπηρεσίας του; Τι έκανε; Κάλεσε την αστυνομία; Ή περίμενε να κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά για να το κάνει;

Και οι γιατροί; Πώς πήραν το ιστορικό του «ατυχήματος» από το θύμα; Μπροστά στο δολοφόνο της; Ήταν μαζί θύτης και θύμα, όταν έγινε αναφορά στις … «σκάλες»;

Οργή και πόνος μας πλημμυρίζει.

• Είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν είναι εκπαιδευμένο στα θέματα ενδοοικογενειακής / έμφυλης βίας;
• Ή είναι το θεσμικό πλαίσιο; Οι νόμοι, όπως λειτουργούν – ή δεν λειτουργούν-  και τους δένουν τα χέρια;

Ποιος δίνει την τελική, τη χαριστική βολή στα θύματα; 

Όχι. Ο γυναικοκτόνος δεν είναι μόνος του. Έχει το δικό του «υποστηρικτικό πλαίσιο». Γι’ αυτό συνεχίζει να εγκληματεί.

Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε λιθαράκι – λιθαράκι το δικό μας πλαίσιο: νόμους, συλλογική συνείδηση, κινητοποίηση, δημοσιοποίηση…

Μήπως και σταματήσει επιτέλους να αιμορραγεί η χώρα μας  …

Γιατί δεν μας περισσεύει άλλος πόνος, για άλλες δολοφονημένες από τους εξουσιαστές τους, γυναίκες.

15η γυναικοκτονία

Στη Λακωνία, μόνον 36 ετών, με τα δυο μικρά της παιδιά να κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο … ο γυναικοκτόνος τους στέρησε την επόμενη μέρα …

Στέρησε την επόμενη μέρα  στη νέα γυναίκα να συνεχίζει να ζει …  στέρησε την επόμενη μέρα να συνεχίζει να χαίρεται και να ανθίζει … μαζί με τα παιδιά της …

Στέρησε την επόμενη μέρα στα παιδιά να μείνουν παιδιά … να παίζουν ανέμελα … να μη νιώσουν τη φρίκη του συθέμελου κλονισμού της ζωής τους και της ύπαρξής τους.

Η απόλυτη φρίκη. Αντιμίλησε στον αφέντη. Δεν του άρεσε. Και απλά την έπνιξε… την άφησε χωρίς πνοή, χωρίς ζωή.

Δεν είχε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Καταδικάστηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.

Ούτε τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να δουν τη μαμά για τελευταία φορά … Απλά ξύπνησαν χωρίς μαμά … η μαμά τους δεν υπάρχει πια γι’ αυτά.

Ο γυναικοκτόνος εξακολουθεί να υπάρχει όμως. Αυτός έχει δικαίωμα να δικαστεί. Να ακουστεί η δικιά του πλευρά. Και βέβαια, μετά τη δίκη, να ζήσει.

Και, ποιος ξέρει; Ίσως να την γλιτώσει με τη μικρότερη ποινή, μιας και ακολούθησε συμβουλές «ειδικών» και πήγε αμέσως και παραδόθηκε … «εν βρασμώ ψυχής» …

Στο μεταξύ, στα ΜΜΕ δεν αρκούνται στην παρουσίαση της γυναικοκτονίας, κάποιοι επιχειρούν να βρουν τα αίτια … την ζήλευε φαίνεται, αποφάνθηκαν γνωστοί τηλεπαρουσιαστές …  Η μετά θάνατον φρίκη.

Ένα αίτιο που δεν ερμηνεύει, αλλά ύπουλα και έμμεσα δικαιολογεί την πράξη.

Ναι, αγαπητοί τηλεθεατές και αγαπητές τηλεθεάτριες: η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα γνωστό σε όλους και όλες, μόνον έτσι θα αποκωδικοποιήσετε την 15^η γυναικοκτονία ανάγοντας της σε γνωστά συναισθήματα.

Όσο και αν η λογική λέει το αντίθετο, ότι δηλαδή, η αιτία για μια γυναικοκτονία είναι –θα το φωνάξουμε για χιλιοστή φορά- η υποταγή των γυναικών και η εξουσία των ανδρών.

Δεν είναι η ζήλεια, δεν είναι η κακιά η ώρα, δεν είναι η φάση…

Είναι η αντίληψη ότι οι γυναίκες και τα παιδιά είναι ιδιοκτησία του pater familias.

Είναι ότι οι υποταγμένοι απαγορεύεται να μιλάνε, να σκέφτονται, να αντιμιλάνε, να αισθάνονται χωρίς την άδεια του αφέντη.

Και αν κάτι δεν τους αρέσει, καταδικάζονται σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες. Τα αντικείμενα δεν έχουν βούληση άλλωστε.

Δεν πρέπει να έχουν.

Απλά υπομένουν τις χρόνιες κακοποιητικές συμπεριφορές που οδηγούν στην ύστατη πράξη : τη δολοφονία τους.

Όμως, καμιά γυναικοκτονία δεν γίνεται σε μια στιγμή. Η πράξη αυτή αποτελεί το αποκορύφωμα μιας κακοποιητικής διαδικασίας, ενδοοικογενειακής βίας.

Γι΄ αυτό ζητάμε εδώ και τώρα:

Πραγματικά μέτρα αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας.

Προστασία των θυμάτων.

Άμεση απομάκρυνση του θύτη, όταν αναφερθεί ακόμα και ένα περιστατικό από τα θύματα ή το περιβάλλον τους.

Ζητάμε να αναγνωρισθεί η γυναικοκτονία στο νομικό μας θεσμικό πλαίσιο.

Επειδή μόνον έτσι θα αρχίσουν να αναγνωρίζονται τα πραγματικά της αίτια

Και – ας ελπίσουμε- πως αναγνωρίζοντας, πληροφορώντας και ευαισθητοποιώντας, θα την σταματήσουμε ή, έστω, θα την περιορίσουμε.

ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ 15 ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ 2021

ΣΤΙΣ 15 ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ