Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Η Ισότητα των Φύλων στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις για τον Δείκτη Ισότητας των Φύλων, από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE) η ΕΕ, με βαθμολογία 67,9 στα 100, απέχει τουλάχιστον 60 χρόνια από την επίτευξη της πλήρους ισότητας των φύλων, ενώ η Ελλάδα (με την Ουγγαρία και τη Ρουμανία) βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις.

Παρά τα βήματα ισότητας που έχουν γίνει, οι δομικές ανισότητες με την αναπαραγωγή των στερεοτύπων εξακολουθούν να εμποδίζουν την πλήρη ισότητα των φύλων και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες με την υγειονομική κρίση, τα εμπόδια φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί.

Ο παραδοσιακός διαχωρισμός των εργασιών στην οικογένεια είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ισότητα και ακολουθεί και ο αντίστοιχος διαχωρισμός στην εξωοικιακή εργασία, στα πλαίσια της Αγοράς.

Έτσι, οι γυναίκες συγκεντρώνονται σε τομείς «οικείους» προς τις δεξιότητές τους (τις οποίες έχουν αναπτύξει σύμφωνα με την κοινωνικοποίησή τους) και που αποτελούν «προέκταση» του ρόλου τους στο σπίτι ως συζύγων, μητέρων κλπ.: Οι τομείς αυτοί είναι οι υπηρεσίες παροχής φροντίδας (μαιευτική, νοσηλευτική …) η εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική) ο τριτογενής τομέας γενικότερα (καταστήματα, γραμματειακή υποστήριξη …).

Πρόκειται για χώρους εργασίας, που, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν  μικρή έως καθόλου δυνατότητα εξέλιξης και χαμηλές απολαβές, κυρίως, στον ιδιωτικό τομέα. Και, παρά την εδώ και έναν αιώνα συνεχή παρουσία γυναικών στην εξωοικιακή εργασία, ο μισθός τους εξακολουθεί να θεωρείται «βοηθητικός» και η βασική τους «αποστολή» εξακολουθεί να επικεντρώνεται στην ιδιωτική σφαίρα.

Σύμφωνα δε με τα ευρήματα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, ακόμα και η διαδικτυακή εργασία αναπαράγει παραδοσιακές ανισότητες μεταξύ των φύλων και το χάσμα στις αμοιβές, καθώς οι γυναίκες εργάζονται σε χρονοβόρες και ελάχιστα αμειβόμενες εργασίες (μεταφράσεις ή οικιακές υπηρεσίες)

Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους υπολείπονται σε ικανοποιητικά αμειβόμενη εργασία, υπολείπονται σε ελεύθερο για τον εαυτό τους χρόνο και φαίνεται ότι άντρες και γυναίκες αντιμετωπίζουν μεν μια κοινή νέα πραγματικότητα με την υγειονομική κρίση, αλλά οι επιπτώσεις της, διαφοροποιούν τις ήδη επιβαρυμένες συνθήκες ζωής και τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών εφόσον:

Αυτές εξακολουθούν να επιφορτίζονται με εργασίες της οικιακής σφαίρας

Αυτές εξακολουθούν να υφίστανται τις ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Αυτές εξακολουθούν να υπό – εκπροσωπούνται στη δημόσια σφαίρα, σε διοικητικές θέσεις και σε υψηλά πόστα

Αυτές εξακολουθούν να αποτελούν, στην πλειοψηφία τους, τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας.

Το Σύνταγμα στην Ελλάδα και το εν γένει θεσμικό πλαίσιο έχει κατοχυρώσει την Ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα, εντέλει, την ανατρέπει.

Και αυτή η καθημερινότητα είναι που καταγράφεται στα δεδομένα των στατιστικών.

Μπορούμε να την αλλάξουμε;

Είναι μια πρόκληση η αλλαγή για το ισχύον αξιακό σύστημα των έμφυλων ανισοτήτων, αλλά και μια πρόσκληση για όλους και όλες -κυρίως τις νεότερες γενιές- στον αγώνα για την ανατροπή των αδικιών που γίνονται στους ανθρώπους λόγω του φύλου τους.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Έμφυλης βίας συνέχεια … οι δίκες μάς θυμίζουν …

Οι δίκες για τα θύματα επαναφέρουν με τραγικό τρόπο στη μνήμη μας πόσο σημαντικό, εντέλει, ρόλο παίζει το κοινωνικό φύλο ενός ανθρώπινου όντος για την επιβίωσή του, ή / και για τη σωματική του ακεραιότητα, σε μια πατριαρχική / σεξιστική κοινωνία.

Δεν έχει σημασία αν είσαι επιστήμονας, ή, φοιτήτρια,

Δεν έχει σημασία η ηλικία σου,

Δεν έχει σημασία τι φοράς, πώς το φοράς

Δεν έχει σημασία η ώρα που κυκλοφορείς, πρωί ή βράδυ,

Δεν έχει σημασία το μυαλό ή η ψυχή σου, η ποιότητά σου σαν ανθρώπου,

Ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξοντωθείς, ψυχικά, συναισθηματικά, ή, φυσικά, σωματικά.

Γιατί το μόνο που πραγματικά έχει σημασία και απειλεί τη ζωή σου είναι το κοινωνικό σου φύλο.

Το ότι είσαι γυναίκα σε βάζει αυτόματα σε θέση «άμυνας» : καλείσαι να «αντιμετωπίσεις» στερεοτυπικές συμπεριφορές και αντιλήψεις που σε θεωρούν σεξουαλικό αντικείμενο … συμπεριφορές και αντιλήψεις που σε θεωρούν ανάξια να ζεις … που σε θεωρούν κατώτερη …  σε βλέπουν ως δαίμονα …  Συμπεριφορές και αντιλήψεις που σε θεωρούν καθόλα «ένοχη» και άξια κάθε μορφής «τιμωρίας», ακόμα και όταν είσαι το θύμα.

Η δίκη που γίνεται αυτές τις μέρες μάς υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, την θλιβερή συνέπεια του να είσαι γυναίκα

Και αυτό δεν θα σταματήσει, όσο παραδειγματικά και να τιμωρηθούν βιαστές και δολοφόνοι φοιτητριών και καθηγητριών (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται να εφαρμοσθεί η αυστηρότερη των ποινών για τέτοια εγκλήματα) δεν θα σταματήσει να υπάρχει, παρά μόνο αν σταματήσουν να (ανά- ) παράγονται οι θανατηφόρες και απαξιωτικές έμφυλες αντιλήψεις, ανά τον κόσμο (εδώ και αιώνες).

Αν θα σταματήσουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με σεξιστικές αντιλήψεις,

Αν θα αρχίσουμε να εφαρμόζουμε πραγματικά την έμφυλη ισότητα,

Αν κοινωνικοποιούνται τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια, αποδοκιμάζοντας κάθε ανισότητα,

Αν αφήνονται στην ομορφιά της ενσυναίσθησης του ενός για τον άλλο,

Πολιτεία, σχολεία, οικογένειες και κοινωνία, ο καθένας μας ξεχωριστά στην καθημερινότητά μας.

Τότε μόνον θα σταματήσουν να υπάρχουν θύτες και θύματα,

Για να μην θρηνούμε αύριο κάποια άλλη Ελένη ή Σούζαν,

Στη μνήμη της Ελένης, της Σούζαν, όλων των θυμάτων της έμφυλης βίας

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Έμφυλη Διαδικτυακή βία

Οι έμφυλες ανισότητες και οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών διαχρονικές, διαταξικές και διατοπικές, εκφράζονται με διάφορες μορφές βίας, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική, λεκτική κλπ. Μια από τις μορφές αυτές, περισσότερο «σύγχρονη» είναι και η διαδικτυακή βία.

Και αυτή με τη σειρά της διακρίνεται σε διάφορες μορφές, που ξεκινούν από σεξουαλική συστηματική παρενόχληση και μπορεί να φτάνουν μέχρι τη μη συναινετική διαρροή διαφόρων προσωπικών στοιχείων, ιδιωτικών φωτογραφιών κλπ της γυναίκας από πρώην συντρόφους της, ή, ακόμα και μέχρι απειλές για βιασμό, σωματικές επιθέσεις, δυσφήμιση στο χώρο εργασίας της ή, γενικότερα, στο κοινωνικό της περιβάλλον, από γνωστά, ή άγνωστα, σε αυτήν, πρόσωπα.

Οι δράστες των διαδικτυακών επιθέσεων, ακριβώς, όπως και αυτοί της «πραγματικής ζωής», έχοντας σαν τελικό σκοπό τους την υποταγή των γυναικών και την επίδειξη της κοινωνικής τους «δύναμης» και εξουσίας, χρησιμοποιούν σεξιστικά και προσβλητικά σχόλια, συνοδευόμενα, τις περισσότερες φορές από μηνύματα με απειλές για άσκηση σωματικής ή/και σεξουαλικής βίας, τρομοκρατώντας, με αυτόν τον τρόπο, τα θύματά τους, που, συχνά, μην βρίσκοντας άλλους τρόπους «διαφυγής», σταματούν να χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα.

Η τακτική της μη καταγγελίας επιθέσεων, απειλών κλπ ακολουθείται συχνά από τα κορίτσια και τις γυναίκες, επειδή, αν και θύματα, γνωρίζουν ότι, συχνά, αντιμετωπίζονται ως ένοχες και  θεωρούνται ότι «προκαλούν», με αποτέλεσμα η στάση τους αυτή να «ενθαρρύνει» τη δράση των κακοποιητών τους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η μόνη «λύση» που μπορεί να βρει ένα κορίτσι ή μια νέα γυναίκα (καθώς αυτές είναι οι κυρίως αποδέκτες της διαδικτυακής βίας) είναι η απομάκρυνση από τα κοινωνικά μέσα.

Η αποστασιοποίηση αυτή, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε γενικότερη παθητική στάση και να αποθαρρύνει την όποια συμμετοχή τους στη δημόσια σφαίρα, καθώς και σε άλλες κοινωνικές δράσεις.

Θα πρέπει, επομένως, αφενός, να αρχίσει μια συστηματική καταγραφή και επεξεργασία της έμφυλης και σεξιστικής διαδικτυακής παρενόχλησης, από τις αρμόδιες αρχές, με σκοπό την αναγνώριση του προβλήματος, καθώς και την επαρκή θεσμική του αντιμετώπιση, αφετέρου, να υπάρξει μια ενημέρωση πάνω σ αυτό, για να ευαισθητοποιηθεί το ευρύτερο κοινό και να αναδειχθεί η πραγματικότητα που υποκρύπτεται πίσω από την έμφυλη βία :

Οι γυναίκες δεν είναι οι ένοχες, είναι τα θύματα

Οι γυναίκες και τα κορίτσια υφίστανται βία στο διαδίκτυο και αλλού, όχι επειδή «την προκαλούν», ούτε επειδή «τα θέλουν»,  αλλά, επειδή, είναι γυναίκες και κορίτσια σε μια πατριαρχικά και σεξιστικά δομημένη κοινωνία.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Γυναικοκτονία: ένας όρος που πρέπει να αναγνωρισθεί επίσημα

Επειδή σε πολλές χώρες της γης εξακολουθούν να βιάζονται, να κακοποιούνται και να δολοφονούνται γυναίκες και κορίτσια, λόγω του φύλου τους,

Επειδή και στην Ευρώπη -και στην Ελλάδα- μεγάλος αριθμός γυναικών εξακολουθούν να κακοποιούνται και να βιάζονται, επειδή είναι γυναίκες,

θεωρούμε πως θα πρέπει να αναγνωρισθεί ο κοινωνιολογικός όρος «γυναικοκτονία», επίσημα, προκειμένου να καταγράφονται τα «ποιοτικά στοιχεία» των δολοφονιών ή των εγκλημάτων σε βάρος των γυναικών.

Η καταγραφή (και η επεξεργασία) των ποιοτικών στοιχείων ενός εγκλήματος (γιατί, από ποιόν, με ποιόν τρόπο κ. ο. κ. ) είναι πολύτιμη βοήθεια στο να αναδειχθούν οι βαθύτερες «ρίζες» της σεξιστικής / έμφυλης βίας, που δεν είναι άλλες από το κυρίαρχο αξιακό σύστημα των ανισοτήτων μεταξύ των φύλων (αλλά και γενικότερων ανισοτήτων) το οποίο αναπαράγεται συστηματικά και διαχρονικά, σε πολλές χώρες της γης και σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες.

Οι αξίες, οι συμπεριφορές, οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές που εδραιώνουν και αναπαράγουν τις ιεραρχίες και τις ανισότητες μεταξύ των δύο κοινωνικών φύλων, καθώς και τις ανισότητες και τις ιεραρχίες μεταξύ των ατόμων γενικότερα, δημιουργούν ένα τοξικό – αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, περιβάλλον, στο πλαίσιο του οποίου, κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, μπορεί να καταστεί δράστης ή θύμα.

Ωστόσο, αν και η έμφυλη βία μπορεί να επηρεάσει θεωρητικά, στον ίδιο βαθμό, γυναίκες και άνδρες, στην πραγματικότητα, πλήττει πολύ περισσότερο τις γυναίκες και τα κορίτσια.  Αν αναγνωρισθεί ο όρος γυναικοκτονία (όπως παιδοκτονία, λόγω της βαρύτητας ενός εγκλήματος σε βάρος ανήλικου) θα αναγνωρισθεί και η αιτία, η ρίζα του προβλήματος, δηλαδή, η αναπαραγωγή των έμφυλων, άνισων παγιωμένων αντιλήψεων, αλλά και των έμφυλων πρακτικών και συμπεριφορών, σε βάρος των γυναικών, από άνδρες, αλλά και, κάποιες φορές, από γυναίκες.

Οι άντρες – θύματα έμφυλων αντιλήψεων και συμπεριφορών από άλλους άντρες ή / και  από γυναίκες, «τιμωρούνται» εξίσου, όταν δεν ακολουθούν τις νόρμες που «υποδεικνύονται» για το φύλο τους, δια μέσου των πολλαπλών τρόπων / φορέων κοινωνικοποίησης, άλλοτε με περιθωριοποίηση και άλλοτε με άσκηση φυσικής ή συναισθηματικής, εις βάρος τους, βίας. Είναι και αυτοί θύματα της σεξιστικής βίας και πρέπει να αναγνωρίζονται (να καταγράφονται) ως τέτοια.

Η ποιοτική καταγραφή των εγκλημάτων σε βάρος ανθρώπων, λόγω του κοινωνικού τους φύλου, η καταγραφή των εγκλημάτων εις βάρος των γυναικών, λόγω των κυρίαρχων σεξιστικών πατριαρχικών / αντιλήψεων (περί κατωτερότητας του φύλου τους) θα ενθαρρύνει τις καταγγελίες για παρόμοια εγκλήματα.

Η γυναικοκτονία αποτελεί μια μορφή ανθρωποκτονίας αλλά τα αίτιά της ανάγονται στις διακρίσεις των δύο φύλων – και αυτό είναι σημαντικό να αναγνωρισθεί.

Το έγκλημα της γυναικοκτονίας δεν αφορά κάθε γυναίκα – θύμα, δεν αφορά το βιολογικό φύλο. Σχετίζεται με τις διακρίσεις μεταξύ των κοινωνικών φύλων, διακρίσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης. Πρόκειται για διακρίσεις που εμφανίζονται στους νόμους, τους θεσμούς, τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Με την υιοθέτηση του όρου γυναικοκτονία, οι διακρίσεις αυτές γίνονται ορατές και κατανοητές από την ευρύτερη κοινότητα.

Η έμφυλη / σεξιστική βία, γενικότερα, όπως και η βία κατά των γυναικών, ειδικότερα, αποτελεί σχέση κυριαρχίας – υποταγής, μεταξύ των ανθρώπων, λόγω των ισχυουσών  αντιλήψεων περί «φύλου». Αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποτελεί προσπάθεια παρεμπόδισης της ανάπτυξης και της ελευθερίας της προσωπικότητας των ανθρώπων. Τέλος, μπορεί να αποτελέσει ακόμα και αιτία θανάτου, ή, αναπηρίας.

Για να μην επεκταθεί περαιτέρω, για να μην θεωρείται «δεδομένη» και «δικαιολογημένη» από την ευρύτερη κοινωνία, για να καταπολεμηθεί, για να μην κοινωνικοποιούνται τα παιδιά βάσει αυτής, πρέπει να «φωτισθούν» τα αίτιά της και να αποκαλυφθούν οι λόγοι ύπαρξής της.

Η υιοθέτηση, επομένως, του όρου «γυναικοκτονία», από την πολιτεία, αλλά και του όρου «σεξιστική / έμφυλη βία, άσκηση βίας λόγω φύλου» είναι ένας τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος προς την κατάργησή της.

Να σημειωθεί εδώ ότι η Παγκόσμια ΧΕΝ, μετά από πρόταση της ΧΕΝ Ελλάδος, έχει αποδεχτεί τον όρο και ήδη τον χρησιμοποιεί από το Νοέμβριο του 2019. Μέλη της ΧΕΝ Ελλάδος, που συμμετείχαν στο 29^ο Παγκόσμιο Συμβούλιο στο Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής (17 – 22 Νοεμβρίου 2019) με θέμα «Οι νέες γυναίκες μετασχηματίζουν τις δομές ισχύος για την ισότητα των φύλων», έθεσαν προς ψήφιση την υιοθέτηση του όρου «γυναικοκτονία», η οποία έγινε αποδεκτή από το σώμα, με μεγάλη πλειοψηφία.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Εξακολουθούν να θεωρούνται ένοχες

Μια γυναίκα απαγορεύεται να κυκλοφορεί το βράδυ. Είναι ύποπτη βιασμού. Αν θα  βιαστεί, αυτή θα φταίει οι κατηγορούμενοι θα αφεθούν ελεύθεροι

Η στάση μας απέναντι στα θύματα βίας δεν φαίνεται να αλλάζει.

Οποιαδήποτε αντίδραση δεν φαίνεται να θεωρείται επαρκής, ικανή να πείσει για το αντίθετο.

Αν μια γυναίκα παγώσει από φόβο, μπορεί να θεωρηθεί … ένοχη … ύποπτη βιασμού, να θεωρηθεί ότι τα ήθελε και ότι συναινεί με την αντίδρασή της, ξεχνώντας ότι  πρόκειται για «στρατηγική επιβίωσης». Η συμπεριφορά του δράστη δεν μπαίνει με τον ίδιο τρόπο στο μικροσκόπιο. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει φύλο. Η a priori ενοχοποίηση είναι δεδομένη. Οι μύθοι συνεχίζονται «Η Εύα έφαγε το μήλο».

Οι γυναίκες μέσα από τον αδιάκοπο στιγματισμό, την ενοχοποίηση, τις προκαταλήψεις που αναπαράγονται με την πατριαρχική κουλτούρα, δεν ενθαρρύνονται να καταγγείλουν περιστατικά σεξουαλικής βίας.

Στιγματίζονται για τα ρούχα που φορούσαν.

Για την ώρα που κυκλοφορούσαν.

Για την αντίδραση που είχαν.

Γνωρίζουν πως πρέπει να αποδείξουν πως δεν ήταν οι δράστες αλλά τα θύματα.

Χωρίς εκπαιδευμένη και ευαισθητοποιημένη αστυνομία και δικαστές το θύμα βιάζεται ξανά και ξανά.

Ο βιασμός είναι πράξη εξουσίας, όχι σεξουαλική ενέργεια.

Εξουσία και βία του ενός φύλου πάνω στο άλλο.

Ενός κυρίαρχου – συνήθως άντρα- σε βάρος μιας γυναίκας, ενός παιδιού, ενός άλλου άνδρα,

Ενός θύματος που θεωρείται από τον δράστη υποδεέστερο,

που θεωρείται «δικαίωμα», για την άσκηση της υπεροχής του,

που θεωρείται, απεχθές και ένοχο.

Η κουλτούρα του βιασμού αναπαράγεται μέσα από μυθεύματα :

Τα ήθελαν … κυκλοφορούσαν με προκλητικά ρούχα, κυκλοφορούσαν «ακατάλληλες ώρες», δεν φώναξαν … αρκετά,  είχαν πιεί, πήγαν στο σπίτι του δράστη, τα είχαν έτσι κι αλλιώς με τον δράστη (παλιότερα) ή ο δράστης δεν είναι δράστης … είναι ο σύζυγος …

Οι μύθοι αυτοί καταρρίπτονται από την ίδια την πραγματικότητα : κάθε γυναίκα , ανεξαρτήτου ηλικίας, ντυσίματος, ώρας κυκλοφορίας και εμφάνισης μπορεί να βιαστεί, όπως αποδεικνύεται από χιλιάδες περιστατικά. Όσο για τους πρώην ή νυν συντρόφους, καμιά γυναίκα δεν υποχρεούνται να αποδέχεται τη βία στη σχέση ή την υποταγή στο γάμο.

Για ακόμα μια φορά η πατριαρχική κουλτούρα αναπαράγεται μέσα από περιστατικά της επικαιρότητας και όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, τα έμφυλα στερεότυπα της βίας και της εξουσίας εξακολουθούν να ισχύουν και δυστυχώς να λαμβάνονται αποφάσεις, βάσει αυτών, σε βάρος των θυμάτων.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Θεατές στη βία

Ενδοοικογενειακή βία: όσο αυξάνονται οι αμέτοχοι θεατές τόσο αυξάνονται τα περιστατικά

Πρώην σύζυγος, πατέρας μικρού παιδιού, εργαζόμενος του Δήμου, μέλος Δ. Σ. του Συλλόγου Γονέων, ενεργό μέλος του συλλόγου χωρισμένων πατεράδων που μάχονται για το «δικαίωμα στην συνεπιμέλεια»

Έσπασε στο ξύλο τη γυναίκα του μετά τον Αγιασμό μπροστά σε γονείς και παιδιά

Μάνα  – θύμα κακοποίησης μπροστά στο ίδιο της το παιδί που είχε πάθει σοκ (αν και είχε ξαναζήσει προφανώς παρόμοιες σκηνές, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που ο νταής την χτυπούσε) και μπροστά σε δεκάδες παιδιά και γονείς, παιδιά που έκλαιγαν σοκαρισμένα μπροστά στο συμβάν

Άλλες γυναίκες μητέρες προσπάθησαν να την πάρουν από τα χέρια του

Και οι υπόλοιποι «θεατές», κυρίως, οι άντρες, απλά έβλεπαν …

Έβλεπαν …

ατάραχοι και αμέτοχοι να κακοποιεί την πρώην σύζυγο

Ιδιωτική υπόθεση … γαρ

Τι έγινε για μια κλωτσιά; Ή / και ένα χαστούκι, ακόμα ρε αδερφέ;

Άσε μην μπλέξω κιόλας … …

Μια κοινωνία που συμμετέχει στη βία, με τη είναι σιωπή της

Μια σιωπή – συνενοχή

Μια σιωπή – υποστηρικτική για τον δράστη

Σιωπή εκ μέρους του διευθυντή του σχολείου, (ακόμα) καμιά θέση από τον διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, απλή «επίπληξη» για τη μήνυση που κατέθεσε και στο παρελθόν εναντίον του η πρώην σύζυγός του

Η βία κατά των γυναικών, η βία κατά των παιδιών, έμμεση βία, όταν η κακοποίηση της μητέρας γίνεται μπροστά στα μάτια του οκτάχρονου αγοριού, η ενδοοικογενειακή βία …

μια βία που διαρκεί αιώνες,

αλλά και μια άνιση μάχη ενάντιά της, τόσων χρόνων,

από φεμινιστικές και γυναικείες συλλογικότητες, από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από μεμονωμένα άτομα και παγκόσμιους θεσμούς

Και αυτή εκεί … ακάθεκτη,

Συνεχίζει, εξακολουθεί να υπάρχει …

Υποστηριζόμενη από το «αυτονόητο» της «οικογενειακής ιδιοκτησίας»,

Από το αδιανόητο της σιωπής των άβουλων -και ταυτόχρονα, έμμεσα, υποστηρικτών της πατριαρχικής / οικογενειακής εξουσίας.

Ας σπάσουμε, επιτέλους, αυτή τη σιωπή.

Ας σταματήσουμε να είμαστε συνένοχοι στη βία που ασκείται στο πλαίσιο του «ιδιωτικού χώρου», γιατί, όπως έλεγαν και οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ’60,

«Το προσωπικό είναι πολιτικό».

Ό, τι συμβαίνει εκεί μας αφορά και επηρεάζει και τη δημόσια σφαίρα.

Και αν μαθαίνουμε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε τη βία της οικογενειακής εξουσίας, μαθαίνουμε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε τη βία κάθε εξουσιαστή και βιαστή της πολιτικής εξουσίας.

Ας μην εκτρέφουμε ιδιωτικά ή δημόσια λοιπόν εν δυνάμει δικτάτορες …

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Γυναίκες “αντικείμενα” στο βωμό της τηλεθέασης

Ένας άντρας και 20 γυναίκες!

Ποια θα καταφέρει να τον κερδίσει;

Ποια θα πάρει το μονόπετρο;

Ποια θα «εξουδετερώσει» τις άλλες και θα γίνει η καλύτερη της καρδιάς του;

Γιατί μόνο μία θα νικήσει, θα κάνει τα πάντα για να πετύχει και θα τον κατακτήσει

Κάπως έτσι προβάλλεται το νέο «ριάλιτι». Ένα ακόμα «ριάλιτι» δίπλα σε αυτά του big brother.

Ο «εργένης» θα δώσει σε μία και μόνο «εκλεκτή» το δακτυλίδι και το τελικό τριαντάφυλλο, αφού πρώτα τις συναντήσει όλες και περάσουν και από μια σειρά δοκιμασίες, θα αποφασίσει σε ποια θα καταλήξει, σε ποια θα κάνει πρόταση γάμου …  μια «ρομαντική (κατά τ’ άλλα) εμπειρία», παρά το γεγονός ότι βασίζεται στην πολλή … πραγματική βάση, αφενός, του ανταγωνισμού των γυναικών που τον διεκδικούν, αφετέρου, στις διαφημίσεις που το υποστηρίζουν!

Η αντιπαράθεση γυναικών για την καρδιά ενός άντρα (ή / και ενός μονόπετρου) είναι η αναπαραγωγή μιας αντίληψης από γενιά σε γενιά, που εδράζεται στην άποψη ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Ένας έμφυλος ανταγωνισμός και όχι  ένας οικονομικός, πολιτικός / ταξικός κλπ. ανταγωνισμός.

Η «κλασική» διαμάχη «σύζυγος – ερωμένη», ή, εν προκειμένω μέλλουσα σύζυγος, ενάντια σε κάθε άλλη, επίσης, μέλλουσα – σύζυγο, η αντιπαράθεση «όμορφη – άσχημη», «πόρνη – παρθένα», κοκ, αποτελούν μορφές αυτού του ανταγωνισμού που εντάσσει τις γυναίκες σε κατηγορίες (στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής κατηγοριοποίησης) και θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα μεταξύ των γυναικών, για χάρη, ή, λόγω ενός άνδρα, αναπαράγεται στο συγκεκριμένο «ριάλιτι», με τελικούς επωφελούμενους, την πατριαρχική αντίληψη και την … υψηλή τηλεθέαση.

Η «φίλη – φίδι» (με επίχρισμα … ρομαντισμού και τριαντάφυλλων σε κόκκινο χαλί)  διαιωνίζει την αντίληψη ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να γίνουν φίλες, μεταξύ τους -πόσω δε μάλλον, όταν διεκδικούν τον ίδιο άντρα- ότι οι γυναίκες επιβουλεύονται η μία την άλλη, ότι οι γυναίκες δεν θα είναι ποτέ ενωμένες για να διεκδικήσουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια για το φύλο τους.

Βέβαια, ο ανταγωνισμός δεν είναι ίδιον μόνον των γυναικών. Ο «αντρικός» ανταγωνισμός, περισσότερο αξιοπρεπής, περισσότερο αποδεκτός, σχετίζεται με την οικονομική / πολιτική σφαίρα, συνήθως. Αλλά και αν ακόμα αφορά την διεκδίκηση μιας γυναίκας, δεν υπάρχουν αντίστοιχες κατηγοριοποιήσεις, ούτε χάνεται η έννοια της αλληλεγγύης μεταξύ ανδρών. Κάθε ένας διατηρεί την προσωπικότητά του, διεκδικεί το αντικείμενο του πόθου, μαζί με κάποιον άλλον, αλλά χωρίς η διεκδίκηση αυτή να γελοιοποιείται και να εξευτελίζεται.

Το γέλιο (το γελοίο του πράγματος) το προκαλεί η γυναικεία αντιπαλότητα, αυτή είναι που κάνει «υψηλά νούμερα», η αντίληψη «φίλη – φίδι», οι «προσδοκώμενες» στάσεις και συμπεριφορές «ξεκατινιάσματος» και «μαλλιοτραβήγματος» μεταξύ των γυναικών, τα μεταξύ τους σχόλια και η έκφραση του θυμού της μιας, απέναντι στην άλλη, για τα μάτια του «διεκδικητή» τους.

Η απώλεια της αξιοπρέπειας και της μοναδικότητας της κάθε προσωπικότητας σε ζωντανή αναμετάδοση, κυρίες και κύριοι! Η διαιώνιση των πιο μισογύνικων αντιλήψεων και πρακτικών, στη σύγχρονη εποχή … Η μία γυναίκα εναντίον της άλλης. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα μεταξύ των γυναικών … και αυτά που λένε οι φεμινίστριες περί γυναικείας αλληλεγγύης δεν ισχύουν, ούτε θα ισχύσουν ποτέ… πάντα η μια γυναίκα θα κοιτάξει να βγάλει το μάτι της άλλης.

Ωστόσο, η ιστορία των γυναικών – και όχι η κυρίαρχη αφήγηση της ιστορίας του νικητή-  έχει καταδείξει και αποδείξει αιώνες αλληλεγγύης και συμπαράστασης γυναικών σε άλλες γυναίκες, που έχουν καταδικασθεί ως μάγισσες στο δια πυρός θάνατο, γυναίκες που υποστήριξαν άλλες γυναίκες διωκόμενες, που δεν τις άγγιξαν οι κατηγοριοποιήσεις της πατριαρχικής εξευτελιστικής αντίληψης, μιας αντίληψης που τις αναγάγει σε γελοία και χωρίς αξιοπρέπεια πλάσματα, μιας αντίληψης που αναπαράγεται στο εν λόγω ριάλιτι, βασιζόμενης σε έμφυλα στερεότυπα, σε βάρος κάθε γυναίκας, σε βάρος της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Η “big” αναπαραγωγή σεξιστικών προτύπων

• Κουλτούρα του βιασμού …
• Αναπαραγωγή των σεξιστικών προτύπων,
• Διαιώνιση της γυναικείας υποταγής και κατωτερότητας
• Αναπαραγωγή της έμφυλης βίας…
• «Πολιτισμικά» σκουπίδια
• …

Όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμα :

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Να το πούμε για μια ακόμα φορά:

Για να εκφραστεί έτσι, στο «άνετο» ο «λεβέντης» του big brother σημαίνει πως αντιλαμβάνεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ενθάρρυνσης και της (έμμεσης πλην σαφούς) ανοχής των συγκεκριμένων αντιλήψεων, στάσεων και συμπεριφορών. Αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι στερεοτυπικές στάσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές είναι κυρίαρχες. Κυρίαρχες στην κοινωνία, κυρίαρχες στην τηλεθέαση, κυρίαρχες στο συγκεκριμένο τηλεσκουπίδι. Για αυτό εκφράστηκε έτσι. Για αυτό μπόρεσε και εκφράστηκε έτσι. Γιατί γνώριζε πως είχε με το μέρος του

• όλους εκείνους που οικονομικά επωφελούνται από τον … «χαμό που γίνεται»
• όλους εκείνους που ενθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές, που αφήνουν πίσω τους νεκρούς και συντρίμμια, που αφήνουν κομμένες στη μέση, στη μέση του ονείρου τους, ζωές, ζωές Τοπαλούδη, ζωές Γιακουμάκη …
• όλους εκείνους που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, και να να μας … πείσουν … πως ο «λεβέντης» έκανε πλάκα, ή, πως δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν γνώριζε …

Τα οικονομικά συμφέροντα σε αγαστή σχέση με τα κυρίαρχα έμφυλα στερεότυπα ανέχονται και εκμεταλλεύονται την κουλτούρα του βιασμού και επικροτούν σεξιστικές συμπεριφορές, κυρίως, σε βάρος των γυναικών, αλλά και των αντρών που δεν «συντάσσονται» με το κυρίαρχο πρότυπο.

Η εξουσία και η κατοχή «δύναμης», αντρική εξουσία, οικονομική εξουσία, εξουσία της «εικόνας», σε συνδυασμό, σε αρκετές περιπτώσεις, με την άσκηση φυσικής βίας, απέναντι σε ομάδες που θεωρούνται κοινωνικά «κατώτερες», συνεχίζει να αναπαράγεται μέσα από τα ΜΜΕ, με έμμεσο ή / και άμεσο τρόπο

Από την άλλη, η άμεση αντίδραση και η επικριτική στάση μεγάλου ποσοστού τηλεθεατών / τηλεθεατριών απέναντι στο ζήτημα, αποτελεί μια ενθαρρυντική βάση για όσες και όσους συνεχίζουν να αντιπαλεύουν τα σεξιστικά στερεότυπα, την κουλτούρα του βιασμού, την αντρική κυριαρχία, για όσες και όσους συντάσσονται με το «αυτονόητο» της ανθρώπινης αξιοπρέπειας …

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Βία μεταξύ εφήβων

Δύο πρόσφατα περιστατικά της επικαιρότητας – το ένα με έφηβη στη Λαμία, που την χτυπούσαν επί ένα τέταρτο τρεις μεγαλύτερές της και το άλλο με έφηβο στο Γαλάτσι, που τον χτυπούσαν για δέκα λεπτά 20 συνομήλικοι (ή/ και μικρότεροι από αυτόν) μας ανησυχεί και μας κάνει να αναρωτηθούμε … Γιατί βία μεταξύ εφήβων;

Μήπως επειδή οι έφηβοι, σαν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένα και ανήσυχα, λόγω ηλικίας άτομα, «αφουγκράζονται» με μεγαλύτερη ευκολία το μήνυμα της εποχής; Το μήνυμα που τους «περνούν» οι «μεγάλοι»; Το μήνυμα της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης απόκτησης δύναμης και εξουσίας; Επέκτασης του «εγώ» τους και ταύτισης αυτής της δύναμης και εξουσίας με τη βία; (στην όποια μορφή της, λεκτική, σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική);

Οι «μεγάλοι» επιτίθενται, οι σχέσεις τους είναι περισσότερο ανταγωνιστικές από ποτέ, οι «μεγάλοι» διεκδικούν τα «δίκια» τους (βλέπε τα συμφέροντά τους) με οποιονδήποτε τρόπο, οι σχέσεις τους είναι περισσότερο ατομικιστικές από ποτέ, οι πράξεις τους είναι λιγότερο συλλογικές από ποτέ …

Τι βλέπουν γύρω τους οι έφηβοι; Πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνία τους, επομένως;

Σαν μια αρένα όπου στην πάλη όλων, εναντίον όλων, κυριαρχεί ο πιο δυνατός / η πιο δυνατή.

Και ποιος ή ποια θεωρείται δυνατός ή δυνατή;

Ποιος ή ποια μπορεί και δικαιούται να έχει αυτή την δύναμη – εξουσία;

Μα φυσικά αυτός ή αυτή που «καταφέρνει» να κυριαρχήσει επί των άλλων. Να τους «πείσει» πως αξίζει να είναι «ηγέτης». Με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Για όσους δεν πεισθούν, ακολουθεί «τιμωρία».

Είναι μια ομάδα παιδιών, που επιδιώκουν να εκμηδενίσουν και να εξευτελίσουν, έως θανάτου το «αντίπαλο» μόνο παιδί, εύκολα το κατατροπώνουν, νιώθουν ότι  κυριαρχούν πάνω του, το ταπεινώνουν … οι πολλοί τον ένα ….

Ούτε αυτό δεν σέβονται. Το ότι πρόκειται για ένα άτομο και το ότι αυτοί που επιτίθενται εναντίον του ενός, είναι πολλοί. (Δεν θέτουν έστω το «επί ίσοι ς όροις»…)

Μια «συλλογικότητα» παιδιών, που μετατρέπεται δια μιας σε «μάζα» …

Η «μακιαβελική αρχή», «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όποιο και αν είναι το μέσο (το ξύλο πολλών σε βάρος ενός) όποιος και αν είναι ο σκοπός (η επίδειξη εξουσίας από τους θύτες και η καθυπόταξη, ο εξευτελισμός, ο φυσικός και συμβολικός αφανισμός του θύματος) τρομάζει …

Τρομάζει η «εύκολη» αποδοχή, αφομοίωση από παιδιά των εξουσιαστικών αρχών της βίας.

Τρομάζει ο αντικατοπτρισμός της «ενήλικης» πραγματικότητας στα βλέμματα και στις πράξεις των ανήλικων δραστών…

Τρομάζει η αποτύπωση της «δικιάς μας» ηθικής, στον δικό τους τρόπο σκέψης…

Τρομάζει ότι αυτά τα παιδιά είναι παιδιά οικογενειών που έχουν εντρυφήσει στη βία, στην επίδειξη εξουσίας,

Ότι αυτή η ηθική είναι η ηθική της εξουσίας στην κοινωνίας μας …

Για αυτό ο ρόλος των γονιών, της οικογένειας και του σχολείου είναι σημαντικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των εφήβων.

Και είναι σημαντικό το παράδειγμα που τους δίνεται, η αντίληψη που τους περνάμε σχετικά με την εξουσία, την κυριαρχία του «εγώ» μας και τη χρήση της βίας, αντίληψη που διαμορφώνεται όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις καθημερινές μας πράξεις.

Πρέπει να περάσει στα παιδιά πως η εξουσία δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός σε μια κοινωνική σχέση και πως ο διάλογος είναι το μόνο αποδεκτό μέσο για την επίλυση των όποιων διαφορών μας.

Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά – δράστες, τα παιδιά που ασκούν βία σε άλλα παιδιά είναι και αυτά, τις περισσότερες φορές θύματα βίας, ή, έχουν βιώσει βίαιες  συμπεριφορές στην οικογένειά τους και θεωρούν τη βία αυτονόητη.

Η βία, κυρίως ταυτισμένη με την εξουσία και την ατομικότητα, αποτελεί, δυστυχώς, «κομμάτι» των κοινωνικών μας σχέσεων, αποτελεί καθημερινότητα στη ζωή των ενηλίκων…

Περιορίζοντάς την στις δικές μας σχέσεις, ελέγχοντάς την στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας, τότε μόνον μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μειωθεί και στις σχέσεις μεταξύ των παιδιών και των εφήβων.

(Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον

Επιθετικός Σεξισμός

Περί δημόσιας διαπόμπευσης σε βάρος γυναίκας

Για ακόμα μια φορά, με αφορμή τη δημοσίευση βίντεο με προσωπικά δεδομένα γυναίκας -εν αγνοία της- διαπιστώνεται η ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα και επεκτασιμότητα του σεξισμού, σε βάρος ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν «εύκολα» (κατά την άποψη των σεξιστών) να εξευτελισθούν και να λοιδορηθούν.

Τα «εύκολα θηράματα» συνήθως ανήκουν σε κατηγορίες «αμφισβητήσιμης ηθικής», που μπορεί ο οποιοσδήποτε να δικάσει και να καταδικάσει, όντας σε θέση «αμέμπτου ηθικής» δημόσιου κατήγορου. Οι γυναίκες που δεν θεωρούνται «ηθικές» (ή / και τους άνδρες που δεν συνάδουν με τα πατριαρχικά στερεότυπα) είναι δακτυλοδεικτούμενες και ευάλωτες στην προσπάθεια εξευτελισμού τους.

Ο δράστης που τολμά να φέρει στη δημοσιότητα προσωπικές στιγμές μιας γυναίκας, εν αγνοία της, με στόχο να την διαπομπεύσει στην κοινή γνώμη, δεν είναι μόνος του… δεν πρόκειται για ένα ακόμα θρασύ άτομο, που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Πρόκειται για έναν ακόμα δράστη που κακοποιεί μια γυναίκα, ή ένα, γενικότερα «ευάλωτο κοινωνικά» άτομο, υποστηριζόμενος από μια πατριαρχική / σεξιστική αντίληψη που κυριαρχεί στις κοινωνίες μας. Ο δράστης είναι …πολλοί … Είναι η κυρίαρχη ηθική των πολλών. Είναι τα κυρίαρχα έμφυλα στερεότυπα των κοινωνιών μας. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που σηκώνει το δάχτυλο να δείξει, να δικάσει, να καταδικάσει. Είναι … όλοι, ή, τουλάχιστον, οι περισσότεροι που αποδέχονται τα έμφυλα στερεότυπα… είναι η … «καθημερινότητά» μας

Είναι αυτός που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν, γνωρίζοντας πως ο ίδιος θα τύχει ευνοϊκής υποδοχής από την κοινωνία μας για τα όσα διαπράττει, ενώ τα θύματά του, αντίθετα θα διασυρθούν δημόσια, θα πληγούν θα εξευτελισθούν, θα βιασθούν ηθικά και ψυχολογικά.

Τα θύματά του, ακόμα περισσότερο, όταν πρόκειται για γυναίκες που εκτίθενται στα ΜΜΕ ή / και δημόσια, ή για γυναίκες «αμφισβητήσιμης ηθικής», ή ακόμα και για άντρες που δεν ακολουθούν τα πατριαρχικά πρότυπα, τα θύματα είναι αυτά που θα μπουν στη θέση του κατηγορούμενου και θα «διωχθούν» από αυτές τις σεξιστικές και πατριαρχικές πρακτικές.

Η αμφισβήτηση των πατριαρχικών / σεξιστικών έμφυλων προτύπων και στερεοτύπων, η κοινωνικοποίηση των παιδιών, κοριτσιών και αγοριών, βάσει των αρχών του σεβασμού των άλλων, ανεξάρτητα από το φύλο τους, ή, όποια άλλη κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν, θα αποτρέψει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Και, κυρίως, θα αποτρέψει τη συντήρηση ενός επιθετικού σεξισμού από την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Η ευαισθητοποίηση όλων μας σε θέματα έμφυλης βίας, με οποιαδήποτε μορφή και αν αυτή εμφανίζεται, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, ηθική … θα εμποδίσει στο μέλλον κάθε επίδοξο βιαστή να θεωρεί πως έχει την ανοχή, την αποδοχή, ή ακόμα και τη στήριξη των πολλών … Θα του δείξει στην πράξη πως όταν πράττει έμφυλη / σεξιστική βία θα είναι πλέον μόνος του …

(Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου)