Κατηγορία: Διάλογος με την Επικαιρότητα

Η ήττα της καταγγελίας και το me too Κίνημα – Τα πολλαπλά επίπεδα μιας μονοδιάστατης απόφασης

Σαν έτοιμοι από καιρό, πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν στο πρόσωπο της Άμπερ Χερντ, όλες όσες βρήκαν τη δύναμη να καταγγείλουν και να φωτίσουν το σκοτάδι της βίας κατά των γυναικών.

Η πρόσφατη απόρριψη της καταγγελίας, όμως, έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης:

• Την «επαναφορά» της στερεοτυπικής εικόνας της βιασμένης και του κάθε θύματος σεξιστικής βίας και βιασμού γενικότερα, έτσι όπως αυτή προβάλλεται χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ
• Την υποβόσκουσα ενοχοποίηση κάθε θύματος σεξιστικής / έμφυλης βίας που τα τελευταία χρόνια «καλύπτεται» λόγω του me too και… να που τώρα βρίσκει «ευκαιρία» να εκδηλωθεί και πάλι!
• Την οργανωμένη και συστηματική ένταση από τους «γνωστούς» σεξιστικούς και μισογύνικους κύκλους (που αναμένεται να συνοδεύσει την απόρριψη της καταγγελίας)
• Την εργαλειοποίηση των ΜΜΕ και των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα γενικότερο κλίμα καχυποψίας απέναντι στις καταγγελίες των θυμάτων
• Το γενικότερο και αναμενόμενο (;) χτύπημα στο me too και το φεμινιστικό κίνημα.

Ανεξάρτητα, όμως, από την πιθανότητα της «χρησιμοποίησης» του Κινήματος me too για «ιδιοτελείς» σκοπούς από ορισμένα άτομα, η συνεχής ανάδειξη της επιστημονικής, διαχρονικής ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων, σε κάθε επίπεδο, καθώς και των συνεπειών της στο επίπεδο της αυξανόμενης έντασης όλων των μορφών της έμφυλης βίας, αποδεικνύει την αναγκαιότητα της συνέχισης του me too.

Ακόμα κι αν η συγκεκριμένη καταγγελία απορρίφθηκε για διαφόρους λόγους, υπάρχουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, χιλιάδες άλλες που έτυχαν σωστής εκδίκασης και τα θύματα δικαιώθηκαν και αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία των όσων υπόκεινται τα θύματα βίας.

Σε μια εποχή που οι αξίες απεμπολούνται μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, είναι ορατός ο κίνδυνος το φεμινιστικό κίνημα να τρωθεί, να λοιδορηθεί, να απαξιωθεί. Το κίνημα, όμως, στηρίζεται σε στοιχεία, έρευνες και μαρτυρίες, όχι στα κοινωνικά μέσα.  Έχει επιστημονική και εμπειρική βάση, την οποία συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε σε κάθε επίπεδο.

Κάθε επίθεση στο κίνημα την απαντάμε ατομικά και συλλογικά.

Και όπως λέει και η Παγκόσμια ΧΕΝ:

«Μόνες δυνατές, μαζί ατρόμητες»

Η βία μεταξύ εφήβων

Ανησυχητικά περιστατικά στο πλαίσιο του σχολικού περιβάλλοντος βλέπουν το φως της δημοσιότητας τελευταία: μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί, επιθέσεις, άσκηση λεκτικής και ψυχολογικής βίας, φαινόμενα ομαδικού bulling, cyber- bullying, δημιουργία «συμμορίας» από ανήλικα …

Περιστατικά που οδηγούν όχι μόνο στην παρεμπόδιση του εκπαιδευτικού έργου και στην απρόσκοπτη συμμετοχή όλων των παιδιών σε αυτό, αλλά και στη δημιουργία (συχνά ανυπέρβλητων) ψυχικών τραυμάτων, σοβαρών σωματικών τραυματισμών, ακόμα και σε αυτοκτονίες εφήβων.

Πού όμως μπορεί να οφείλεται η ανησυχητική αύξηση της βίας σε βάρος παιδιών από συνομηλίκους τους; Και πώς θα μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε;

Είναι προφανές ότι το οικογενειακό περιβάλλον, ως πρωτογενής φορέας, συμβάλλει σημαντικά (αν όχι καθοριστικά) στην κοινωνικοποίηση των παιδιών, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Τα παιδιά «μιμούνται» το περιβάλλον τους. Εσωτερικεύουν τους κανόνες και τις αξίες του, διαμορφώνοντας το δικό τους «ΕΓΩ», αλλά, παράλληλα και τις σχέσεις τους με τους ΑΛΛΟΥΣ, ενήλικες και συνομηλίκους τους και συμμετέχουν στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Αν, λοιπόν, μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας και βίας, σχέσεις υποτίμησης, σχέσεις ανισότητας, προκαταλήψεις και στερεοτυπικές (έμφυλες ή άλλες) συμπεριφορές, το παιδί θα αφομοιώσει τις συγκεκριμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές και θα τις αποδεχθεί ως αυτονόητες αξίες. Θα τις αναπαραγάγει σε κάθε του σχέση στο σχολείο και στην ομάδα των συνομηλίκων.

Όμως, εδώ ακριβώς εντάσσεται ο ρόλος της πολιτείας και του σχολείου. Ρόλος εξισωτικός και «θεραπευτικός», αφού πρέπει να «αποκαταστήσει» τα κενά, τις αδικίες και τις παρεκκλίνουσες / παραβατικές συμπεριφορές σε βάρος άλλων παιδιών.

Δεν νοείται διευθυντής σχολείου με περιστατικά βίας να «νίπτει τας χείρας» του και να μην παρεμβαίνει εισαγγελέας αυτεπάγγελτα.

Δεν νοείται να μην υπάρχει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο πρόληψης (όπως μαθήματα ενσυναίσθησης, που γίνονται, ήδη, σε άλλες χώρες, δημιουργία Παρατηρητηρίου για τη βία στα σχολεία, θεσμός διαμεσολάβησης, ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινότητας  κλπ.) ή το κατάλληλο δίκτυο προστασίας των θυμάτων (αυτεπάγγελτες διώξεις δραστών και απομάκρυνσή τους από τα θύματα κλπ.).

Μόνον έτσι θα μειωθούν τα περιστατικά βίας μεταξύ συνομηλίκων στα σχολεία.

Μόνον τότε δεν θα θρηνήσουμε άλλον 14χρονο …

Η βία κατά των γυναικών συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό…

Σκότωσε τη μητέρα του κι έβαλε φωτιά στο σπίτι, για να αυτοκτονήσει…

Πατέρας βίαζε συστηματικά την ανήλικη κόρη του…

Πατριός ασελγούσε σε βάρος της ανήλικης κόρης της συντρόφου του…

Έγκυος επτά μηνών ξυλοκοπείται από το σύζυγο και νοσηλεύεται…

Ωστόσο…

Όλο και περισσότερα χέρια απλώνονται προς τα θύματα…

Όλο και περισσότερες φωνές συμπαράστασης ακούγονται…

Όλο και μεγαλύτερη είναι η ευαισθητοποίηση που αναπτύσσεται…

Διστακτικά…; Ναι.

Αργά…; Ίσως…

Αλλά σταθερά. Κι αυτό είναι που αναζωπυρώνει την ελπίδα.

Ο φεμινιστικός Λόγος απλώνεται σιγά – σιγά στην κοινωνία, οι όροι  «γυναικοκτονία», «σεξισμός», «έμφυλη βία», «βία κατά των γυναικών», «πατριαρχική κουλτούρα»  ακούγονται όλο και πιο συχνά στις ειδήσεις και χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο από κάποια ΜΜΕ.

Οι δράσεις των γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων ενάντια στην έμφυλη βία γίνονται όλο και πιο πολύ ορατές, κάνοντας όλο και πιο πολύ ορατά τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών…

Αναδεικνύοντας παράλληλα τα αίτια αυτής της βίας, την πατριαρχική κουλτούρα της «ιδιοποίησης» της γυναίκας από τον άντρα και τη σεξιστική αντίληψη για την «κατωτερότητα» του ενός φύλου έναντι του άλλου.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων ενδυναμώνουν τις αντιστάσεις στη βία, την έμφυλη, τη σεξιστική, την ενδοοικογενειακή, τη βία κατά των γυναικών και των παιδιών.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων βοηθούν στην αλλαγή των σεξιστικών αντιλήψεων, αλλά και στην πλατύτερη ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινότητας.

Οι δράσεις και ο Λόγος των φεμινιστικών οργανώσεων συνδράμουν στην πρόληψη κατά της βίας, προωθούν την υποστήριξη των θυμάτων, αλλά και την καταδίκη των κακοποιητών.

Και μαζί με άλλους θεσμούς (σχολείο, δικαιοσύνη…) αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα θύματα και τους κακοποιητές τους. Όπως και έγινε πρόσφατα με την ψυχολόγο του σχολείου που βοήθησε την μαθήτρια να ξεφύγει από τον κακοποιητή πατέρα, όπως έγινε με την εισαγγελέα που καταδίκασε το γυναικοκτόνο χωρίς ελαφρυντικά… Όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε σχολείο, σε κάθε υπόθεση γυναικοκτονίας και κακοποίησης γυναικών και παιδιών.

Όπως πρέπει να γίνεται από όλους και όλες μας.

Να ευαισθητοποιούμε την ευρύτερη κοινότητά μας.

Να υποστηρίζουμε με όποιους τρόπους μπορούμε τα θύματα.

Για να καταφέρουμε όλες και όλοι μαζί να εξαλειφθούν (ή έστω να μειωθούν, όσο γίνεται) τα περιστατικά βίας, ενδοοικογενειακής και βίας κατά των γυναικών!

ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ

Ειδήσεις για κακοποιήσεις γυναικών εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες, με ξέφρενη ταχύτητα, πριν προλάβουμε να οργιστούμε, να θρηνήσουμε, να εκπλαγούμε, να θυμώσουμε με τη μία, αμέσως στο προσκήνιο η άλλη. Έτσι οι ειδησεογραφικές πηγές μας πληροφορούν ότι :

• Νεαρή γυναίκα ναρκώνεται και βιάζεται από νεαρούς οι οποίοι, όπως αναφέρεται στον Τύπο, ανήκουν σε κύκλωμα που εξαναγκάζει νεαρές γυναίκες να εκδίδονται. Η κοπέλα επιδεικνύει εξαίρετο θάρρος και μιλάει «ανοικτά» στις κάμερες για αυτό που της συνέβη, προκειμένου και άλλες γυναίκες να οπλιστούν με δύναμη, ώστε να τολμήσουν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά.
• Γυναίκα χαροπαλεύει μετά από άγριο ξυλοδαρμό του συντρόφου της, γνώστη πολεμικών τεχνών, με βίαιη συμπεριφορά, την οποία εμφάνιζε εδώ και χρόνια στους τρεις προηγούμενους γάμους του.
• Γυναίκα γιατρός κακοποιείται από τον επίσης γιατρό σύζυγό της συστηματικά και παρά τις επίσημες αποδείξεις κακοποίησής της, το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια του μικρού αγοριού της στον κακοποιητή σύζυγο, για να έχει το παιδί «αντρικό πρότυπο(!)» (άλλωστε «ένας κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι καλός πατέρας, παρόλα αυτά», σύμφωνα με επιχείρημα Έλληνα Βουλευτή, προς υποστήριξη του νέου Οικογενειακού Νόμου!)
• Κορίτσι βιάζεται και κακοποιείται σεξουαλικά για τρία χρόνια από τον ιερέα πνευματικό της και, όπως αναφέρεται, πιθανά αυτή η κακοποίηση να αφορά και άλλα ανήλικα κορίτσια.
• Γυναίκα αστυνομικού κακοποιείται συστηματικά από τον σύζυγό της, καταφέρνει να το καταγγείλει, η αστυνομία κινητοποιείται και την γλυτώνει από τα χέρια του

Από την επικαιρότητα αναδύεται ένα σύνολο γεγονότων βίας με πρωταγωνιστές άτομα υπεράνω υποψίας: άντρες – σύζυγοι της διπλανής πόρτας, γόνοι καλών οικογενειών, γιατροί, ιερείς, αστυνομικοί … δράστες που, σε αρκετές των περιπτώσεων, επιδεικνύουν περισσό θράσος και αντεπιτίθενται με μηνύσεις εναντίον των θυμάτων τους που τόλμησαν να μιλήσουν, ή, εναντίον όσων τα βοηθούν.

Για άλλη μια φορά την τρομακτική ιστορία της βίας κατά των γυναικών την συνθέτουν οι συνυφασμένες με την πατριαρχία βαθειά ριζωμένες στη συλλογική συνείδηση αντιλήψεις που «δικαιολογούν» τα περιστατικά αυτά. Αντιλήψεις που αναφέρονται είτε στην κατωτερότητα των γυναικών, είτε στην ενοχοποίησή τους, ή ακόμα και στον δήθεν ιδιωτικό χαρακτήρα των κακοποιητικών πράξεων και αποτρέπουν την εμπλοκή τρίτων σε παροχή υποστήριξης. Ακόμα περισσότερο όταν τα ατομικά χαρακτηριστικά των δραστών δεν παραπέμπουν στις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου, ή χαμηλής οικονομικής /κοινωνικής τάξης, ή άλλης εθνότητας  και κουλτούρας. Όσο πιο «οικείοι» μάς είναι οι δράστες, όσο πιο υψηλό το μορφωτικό/οικονομικό τους επίπεδο, τόσο περισσότερο θα απενοχοποιούνται, τόσο μεγαλύτερη «ανεκτικότητα» θα τους παρέχεται. Όλο και περισσότερο θα «απαλλάσσονται» των ευθυνών τους, επιρρίπτοντας με έμμεσο, πλην σαφή τρόπο, τις «υποψίες» στα θύματα (victim blaming). Ή θα «ψυχιατρικοποιούνται» τα αίτια, θα αναζητούνται, δηλαδή, σε ψυχολογικά προβλήματα, σε εξαρτήσεις, ή ακόμα και σε οικονομικούς λόγους που προκαλούν νεύρα, θυμό κλπ.

Όμως, στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν, παρά τις αφορμές.

Το βασικό αίτιο είναι η επί αιώνες χρόνια κοινωνική ανισότητα των δύο φύλων πάνω στην οποία δομούνται και οι στερεοτυπικές της αναπαραστάσεις. Ο κύριος στόχος όλων των κακοποιητών, που αποτελεί κοινό παρανομαστή των παραπάνω συμβάντων, όπως και κάθε βιασμού, έμφυλης κακοποίησης και γυναικοκτονίας, είναι ο έλεγχος των θυμάτων τους, για εξυπηρέτηση ιδίων σκοπών και συμφερόντων. Μέσα από την κακοποίηση των γυναικών αναιρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και αναπαράγονται οι κυρίαρχοι πατριαρχικοί θεσμοί και δομές.

Η υποστήριξή μας στα θύματα με κάθε τρόπο, ατομικό ή / και συλλογικό / κινηματικό και η εκπαίδευση / ευαισθητοποίηση των παιδιών, αλλά και όλης της κοινωνίας σε συμπεριφορές μη βίας, θα αποτρέψουν και θα περιορίσουν τις πράξεις κακοποίησης των γυναικών και θα αναδείξουν την ανάγκη για ισότητα και αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, ή άλλης κοινωνικής διαφοράς

Πόσο πάει ; Δεν πάει άλλο 

Πόσο πάει το βιασμένο από τον πατέρα κορίτσι που βιώνει την «αγκαλιά» του «προστάτη» αστυνομικού; Πόσο πάει η κοπέλα από την Αφρική; Πόσο πάει η νεαρή με τα ασιατικά χαρακτηριστικά; Πόσο πάει το παιδί – μετανάστης;

Σώματα – αντικείμενα προς πάσα χρήση. Ό, τι ζητήσουν οι «πελάτες»  θα το κάνουν, χωρίς αντιρρήσεις. Σώματα και ψυχές κακοποιημένες. Άνθρωποι, γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στη φρίκη και την εξαθλίωση της αιχμαλωσίας.

Τα κυκλώματα της πορνείας χρησιμοποιούν βία, απειλές και εκβιασμούς για να υποτάξουν τα θύματά τους και να τα κρατούν σε κατάσταση μόνιμου φόβου. Η αποτελεσματικότητα των μεθόδων τους φαίνεται μέσα από την τεράστια κερδοφορία τους (μία από τις τρεις πιο «αποδοτικές» επιχειρήσεις μαύρου χρήματος, παγκόσμια, μαζί με αυτές των όπλων και των ναρκωτικών) : με σχεδόν μηδενικό κόστος (ελάχιστα έξοδα «συντήρησης» για τα  θύματά τους, ίσα – ίσα για να μην πεθάνουν της πείνας) έχουν τεράστια («μαύρα») κέρδη, καθώς μάλιστα επεκτείνουν τις «επιχειρηματικές τους δραστηριότητες» σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς, όπως είναι πορνοταινίες, πορνοπεριοδικά, κανάλια με πορνό στο διαδίκτυο κλπ.

Η άνθιση της πορνικής «βιομηχανίας» ωστόσο δεν οφείλεται μόνον στους προαγωγούς / διακινητές, αλλά και στους «πελάτες». Είναι προφανές ότι αν δεν υπήρχε «ζήτηση» δεν θα υπήρχαν και αυτά τα τεράστια κέρδη … Οι πελάτες είναι αυτοί που καθορίζουν το τελικό ισοζύγιο, βάσει των «προτιμήσεών» τους, οι οποίες διαμορφώνονται ανάλογα μέσα από το μάρκετινγκ που χρησιμοποιούν τα πορνικά κυκλώματα. Αν, λ.χ., τα θύματα  από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες «πλεονάζουν», τότε διαφημίζονται οι ξανθές, ψηλές γυναίκες, αν η «προσφορά προϊόντος» είναι μεγαλύτερη από ασιατικές ή αφρικανικές χώρες, τότε προωθείται το ανάλογο πρότυπο της έγχρωμης αλλοδαπής «με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά». Η πελατεία, επομένως, αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα του πορνικού κυκλώματος, καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτό, τόσο ως προς την διαμόρφωση του τελικού του κέρδους, όσο και ως προς την συνέχιση της πορνείας γυναικών και παιδιών. Και με αυτήν την έννοια πρέπει ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ να θεωρούνται το ίδιο ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ με τους προαγωγούς.

Στις χώρες που έχει ποινικοποιηθεί η «ζήτηση» («σουηδικό / σκανδιναβικό μοντέλο») αφενός έχει μειωθεί η εμπορευματοποίηση ανθρώπων, με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, αφετέρου έχει αφαιρεθεί το «σεξουαλικό» νόημα, το νόημα της ερωτικής επιθυμίας δύο ισότιμων ανθρώπων από την έννοια της πορνείας, καθώς η πορνεία δεν αποτελεί ελεύθερη σεξουαλική δραστηριότητα δύο μεταξύ τους ίσων ανθρώπων.

Η πορνεία ενέχει βία. Η πορνεία υποκρύπτει σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σχέσεις εξουσίας μεταξύ όσων έχουν κοινωνική και οικονομική δύναμη έναντι όσων δεν έχουν (παιδιά- μετανάστες και γυναίκες). Η πορνεία είναι άμεσα συνδεδεμένη  με την αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος, με την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

Στις χώρες («ολλανδικό / γερμανικό μοντέλο») που η πορνεία θεωρείται «εργασία» (και ο προαγωγός ένας ακόμα επιχειρηματίας, όπως όλοι!) το νόημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας αλλοτριώνεται, εμπλέκεται με την αντικειμενοποίηση του σώματος, την προσφορά και την ζήτηση μιας εμπορικής πράξης, ενώ παράλληλα, δημιουργείται στις νέες γενιές η αντίληψη του εκχρηματισμού των πάντων! Οι γυναίκες (ή / και κάποιοι άντρες) που εμπλέκονται σε αυτά τα κυκλώματα δεν είναι «εργάτριες / εργάτες» του σεξ, διότι το σεξ δεν αποτελεί εργασία, ούτε παραγωγική δραστηριότητα. Είναι άτομα που δεν βρίσκουν άλλους τρόπους επιβίωσης. Που αναγκάζονται να εμπλακούν στα συγκεκριμένα κυκλώματα και που, τις περισσότερες φορές, έχουν υποστεί σεξιστική βία και σωματική κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Με αυτή την έννοια τα όρια μεταξύ εξαναγκαστικής και «εθελούσιας» πορνείας είναι πολύ λεπτά, καθώς οι αντικειμενικοί όροι που διέπουν το πορνικό σύστημα είναι οι ίδιοι.

Το κορίτσι / θύμα  της Ηλιούπολης που είχε υποστεί σεξουαλική και σωματική κακοποίηση τόσο από το οικογενειακό της περιβάλλον, όσο και από τον προαγωγό – αστυνομικό, κατάφερε με τη βοήθεια μιας άλλης γυναίκας και τη μετέπειτα υποστήριξη που της δόθηκε, να σωθεί. Το κύκλωμα σιγά – σιγά αποκαλύπτεται και δεν είναι από ό, τι φαίνεται το μόνο θύμα… Ο πατέρας της και ο προαγωγός της θα αντιμετωπίσουν την Δικαιοσύνη, όπως και όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία.

Παραμένουν ωστόσο κάποια ερωτήματα :

Ποιό είναι το «πελατολόγιο» του κυκλώματος; Σε ποιους προωθούνταν τα αιχμάλωτα κορίτσια; Οι πελάτες που τις «αγόραζαν» δεν θα λογοδοτήσουν; Δεν έχουν καμιά ευθύνη για την αναπαραγωγή αυτού του κυκλώματος; Μήπως ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί και στη χώρα μας το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για τη συνυπευθυνότητα των πελατών στην προαγωγή ανθρώπων στην πορνεία;

Επειδή, ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο … Και επειδή οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα προς πώληση,

Στην ερώτηση «Πόσο πάει;»

Εμείς απαντάμε

Δεν πάει άλλο …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Άτομα και συλλογικότητες στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής βίας

Το πρόσφατο περιστατικό στην Ηλιούπολη ανέδειξε για ακόμα μια φορά την αξία και τη σημασία των δράσεων των προσώπων στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής βίας : εργαζόμενη σε καφέ της περιοχής ενθαρρύνει το χτυπημένο κορίτσι να μιλήσει, τηλεφωνεί σε Αστυνομία και φεμινιστικές συλλογικότητες, που με τη σειρά τους, βρίσκουν δικηγόρο για να κατατεθεί μήνυση σε βάρος του βιαστή / προαγωγού, αλλά και σε βάρος του βιαστή / κακοποιητή – πατέρα. Παράλληλα υπήρξε και μια άμεση κινητοποίηση των κοινωνικών δικτύων με αναρτήσεις για συμπαράσταση στο θύμα.

Η ενθαρρυντική και άμεση αυτή στάση / δράση ατόμων και συλλογικοτήτων πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο ελληνικό κίνημα του me too, που άρχισε να εξαπλώνεται στις αρχές του χρόνου, όσο και στις πρόσφατες καμπάνιες ευαισθητοποίησης από δημόσιους φορείς και φεμινιστικές / γυναικείες οργανώσεις τόσο για την ενδοοικογενειακή βία (με αφορμή την πανδημία) όσο και για την αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία» στο νομικό μας σύστημα και τη δικαιακή μας κουλτούρα.

Μια στάση / δράση ελπιδοφόρα που ασκείται από όλο και περισσότερα άτομα, καθώς αναπτύσσεται η αντίληψη πως για αυτό που συμβαίνει στη γυναίκα – θύμα σεξιστικής βίας ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΊΔΙΑ, αλλά οι κακοποιητές της και το κοινωνικό σύστημα που αναπαράγει τις έμφυλες δομές εξουσίας και τα πατριαρχικά στερεότυπα και συμπεριφορές.

Ο κυρίαρχος σεξιστικός λόγος επιρρίπτει τις ευθύνες στα ίδια τα θύματα, στις κακοποιημένες, βιασμένες ή ακόμα και δολοφονημένες γυναίκες. Ο φεμινιστικός λόγος (που πλέον «χρησιμοποιείται» και από γυναίκες και από άντρες) αναζητά τα αίτια της κακοποίησης, της βίας, των βιασμών, της εκπόρνευσης και των γυναικοκτονιών τόσο στην κοινωνικοποίηση των ανδρών, βάσει των σεξιστικών αντιλήψεων  ιεραρχίας των φύλων και των προτύπων ιδιοκτησίας των γυναικών, όσο και στις έμφυλα πατριαρχικά στερεότυπα και σχέσεις όπως διαμορφώνονται μέσα και έξω από την οικογένεια.

Η εξάπλωση της κριτικής φεμινιστικής σκέψης δημιουργεί μια νέα ηθική, που  εσωτερικεύεται από όλο και περισσότερους ανθρώπους : ενθαρρύνει τα θύματα της σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως είδαμε με το ελληνικό κίνημα του me too και επιρρίπτει ευθύνες στους δράστες, ενώ, παράλληλα, θέτει ως στόχο, όχι μόνο την απενεχοποίηση και την υποστήριξη των θυμάτων, αλλά και την αλλαγή των θεσμικών πλαισίων (αποδοχή του όρου «γυναικοκτονία»). Η ενημέρωση για την ενδοοικογενειακή βία που κλιμακώθηκε στην περίοδο των εγκλεισμών, λόγω της πανδημίας, συνέβαλε, επίσης, στο να υπάρξει μια περαιτέρω ευαισθητοποίηση για τα θύματα, να συζητηθούν ζητήματα όπως «γιατί δεν φεύγει;» και να αναπτυχθεί μια ενσυναίσθηση για τα θύματα (που δεν μπορούν να φύγουν) όχι επειδή «βολεύονται», αλλά, επειδή έχουν εσωτερικεύσει την υποταγή τους.

Βασισμένοι σε αυτά τα νέα δεδομένα, όλο και περισσότεροι (κυρίως νέοι) άνθρωποι αλλάζουν αντίληψη για τις έμφυλες σχέσεις εξουσίας, αλλάζουν συμπεριφορά και στάση ζωής και αποφασίζουν να συμμετέχουν ενεργά στην αντιμετώπιση περιστατικών σεξιστικής και ενδοοικογενειακής βίας.

Η γυναίκα που βοήθησε το κακοποιημένο κορίτσι δεν ήταν κάποιος «ήρωας», ήταν μια γυναίκα όπως όλες μας, ένας άνθρωπος όπως κάθε καθημερινός άνθρωπος. Και αυτό είναι ενθαρρυντικό για την κοινωνία μας.

Είναι ενθαρρυντική η στάση όλων όσοι βοήθησαν τη νεαρή γυναίκα να μιλήσει, να ξεφύγει, να πάρει δύναμη και να προχωρήσει.

Είναι ενθαρρυντικό να απενοχοποιούνται επιτέλους τα θύματα της σεξιστικής βίας.

Είναι ενθαρρυντικό να μην αναζητούνται πλέον τα αίτια στα ίδια τα θύματα.

Όπως ενθαρρυντική είναι και η ενσυναίσθηση, όταν κάποιος μπαίνει στη θέση του θύματος

Ενθαρρυντική είναι και η ανάγκη συμμετοχής στο δράμα του «Άλλου»

Ενθαρρυντική είναι και η ανάγκη του να κατανοήσουμε την αλληλεγγύη ως μια πράξη αυτονόητη, αφού είμαστε αναπόσπαστα τμήματα ενός κοινωνικού συνόλου.

Ενθαρρυντικά για την διαφαινόμενη αλλαγή της στάσης της κοινότητας είναι και τα λόγια μιας γειτόνισσας του θύματος :

«ζητώ συγνώμη, δεν ήξερα όσα συνέβαιναν δίπλα μας, ζητώ συγνώμη που δεν μπόρεσα να βοηθήσω το κορίτσι … ζητώ συγνώμη από όλους…»

Όταν κάθε μέλος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται και ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, τότε τα γυναικεία / φεμινιστικά κινήματα και οι συλλογικότητες μπορούν να ελπίζουν πως ο σπόρος της σκέψης και του λόγου τους αρχίζει να δίνει καρπούς …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Από την ενδοοικογενειακή βία στην πορνεία

Παιδιά και γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας σεξουαλικής, σωματικής και ψυχολογικής.

Παιδιά και γυναίκες  – θύματα μιας πατριαρχικής αντίληψης που αντιλαμβάνεται τα σώματα και τις ψυχές τους ως «ιδιοκτησία» των πατέρων – συζύγων / συντρόφων.

Παιδιά και οι γυναίκες που βίωσαν και βιώνουν τη φρίκη στο ευρύτερο περιβάλλον.

Παιδιά και οι γυναίκες που δεν έχουν υποστηρικτική βάση και τρόπους απεμπλοκής τους  από τις κακοποιητικές πατριαρχικές / σεξιστικές σχέσεις, αποτελούν τα εύκολα θύματα αιχμαλωσίας και εμπορίας των κυκλωμάτων της πορνείας. Κυκλώματα τα οποία τροφοδοτούνται από μια διαδικτυακή – και όχι μόνον-  πελατεία και στα οποία μπορεί να εμπλέκονται πρόσωπα «υπεράνω» υποψίας, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαφυγή τους.

Παιδιά και γυναίκες στις οποίες  το «τολμήστε και μιλήστε» ακούγεται παράταιρο στη “φυλακή” που ζουν…. όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα απεύθυνσης σε έμπιστους θεσμούς και πρόσωπα όπου θα μπορέσουν να ανοίξουν τις πληγές τους και να μιλήσουν για τη βία που έχουν υποστεί.

Το ζήτημα της ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, δραστηριοποίησης για τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και υποδομών για την προστασία των θυμάτων σεξιστικής / ενδοοικογενειακής βίας επαναλαμβάνεται κάθε φορά ως αίτημα των συλλογικοτήτων (φεμινιστικών / γυναικείων οργανώσεων, οργανώσεων για τα δικαιώματα των παιδιών, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.). Μαζί με το αίτημα της αυστηρής τιμωρίας όχι μόνον των προαγωγών και των ηθικών αυτουργών (κακοποιητών από το ευρύτερο οικογενειακό / φιλικό περιβάλλον που έρχονται σε συνεννόηση με τα προαγωγικά κυκλώματα), αλλά και των πελατών. Δηλαδή, όλων όσων συμμετέχουν ενεργά στην κακοποίηση και εξαθλίωση των εκδιδόμενων παιδιών και γυναικών, όλων όσων συμβάλλουν στην αύξηση της «ζήτησης» που οδηγεί στην αντίστοιχη αύξηση της «προσφοράς» ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών.

Και επειδή όλα τα θύματα μπορεί να μην είναι  το ίδιο «τυχερά», να βρουν στο δρόμο τους μια γυναίκα  πρόθυμη να τα οδηγήσει στην αρχή του τέλους της κακοποίησής τους, επειδή η ευαισθητοποίηση και η δραστηριοποίηση των μελών της κοινότητας μπορεί να μην επιτυγχάνεται πάντα, ή, μπορεί να μην είναι, εξίσου, αποτελεσματική,

Ενισχύστε τους δημόσιους φορείς και τις υποδομές προστασίας και υποστήριξης, με κατάλληλα πρόσωπα που θα έχουν και την ανάλογη ευαισθητοποίηση,

Έτσι ώστε το «τολμήστε και μιλήστε» να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα,

Έτσι ώστε να γνωρίζουν τα θύματα της σεξιστικής βίας που θα τολμήσουν και θα μιλήσουν ότι η δική τους φωνή θα ακουστεί και θα υπερισχύσει απέναντι σε αυτούς που τους είχαν απειλήσει και εγκλωβίσει, έναντι των όποιων συναλλαγών, των όποιων διασυνδέσεων και των όποιων κυκλωμάτων και συμφερόντων.

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Body shaming, η εικόνα της εφηβείας

Χοντρή, χοντρός, κοκαλιάρα, κοκαλιάρης, σιδεράκια στα δόντια, γυαλιά σαν κιάλια, χαμηλών τόνων συμπεριφορές, απομονωτικές τάσεις … όλες οι εικόνες των εφήβων αντανακλούν στην ομάδα των συνομηλίκων, στην ομάδα των  «Άλλων» …

Μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για περιθωριοποίησή τους, αφορμή για να υψωθεί το δάκτυλο, πίσω από την πλάτη, ή / και μπροστά τους, οι «Άλλοι» δεν χαμπαριάζουν … είναι πολλοί, είναι μαζί, είναι ομάδα απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το «κουσούρι» …  να αποτελέσουν αφορμή για να ασκηθεί συστηματικό bulling. Πίσω από την πλάτη ή / και μπροστά τους … η χοντρή… ο χοντρός της τάξης … δεν έχουν όνομα, δεν έχει σημασία τι και πώς νοιώθουν, σημασία έχει ότι όλοι οι Άλλοι είναι μαζί και δείχνουν τη Μία, ή τον Ένα …  είναι πολλοί, είναι μαζί, είναι ομάδα απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το «κουσούρι» … 

Η εικόνα της εξωτερικής εμφάνισης  αντανακλά τα σεξιστικά στερεότυπα, για κορίτσια και αγόρια … ένα κορίτσι «πρέπει» να είναι λεπτό, ευκίνητο, όμορφο, σαν τα μοντέλα και τις παρουσιάστριες, σαν τις ηθοποιούς και τις τραγουδίστριες που κατακλύζουν καθημερινά την μικρή μας οθόνη, ή / και την οθόνη του διαδικτύου.

Ένα κορίτσι για να ενταχθεί στην ομάδα των συνομηλίκων έχει ανάγκη να διαμορφώσει την «ανάλογη» ατομική της ταυτότητα, να αυτοπροσδιοριστεί, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην εξωτερική της εμφάνιση. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και για ένα αγόρι, αν και η «προβολή της εικόνας» του δεν είναι τόσο πιεστική, όσο για το κορίτσι, λόγω των πατριαρχικών άτυπων κοινωνικών κανόνων, ωστόσο, και το αγόρι μπορεί επίσης να περιθωριοποιηθεί για την εξωτερική του εμφάνιση, ή για χαρακτηριστικά που δεν παραπέμπουν στην τοξική αρρενωπότητα, που δεν παραπέμπουν στο macho αρσενικό της κυρίαρχης εικόνας των σεξιστικών στερεοτύπων.

Ναι. Είναι μια κοινωνία της εικόνας.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες να ντρέπονται για το σώμα τους, την εξωτερική τους εμφάνιση ή / και για στοιχεία του χαρακτήρα τους που δεν  «συνάδουν» με τα σεξιστικά / πατριαρχικά στερεότυπα που προβάλλονται.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες να κάνουν απεγνωσμένες ενέργειες για να «φτάσουν» στην εικόνα των «προτύπων.

Που οδηγεί εφήβους και ενήλικες σε καταθλίψεις, σε εγχειρήσεις («για να διορθωθεί το πρόβλημα») σε αυτοκτονίες, που οδηγεί στη  διάλυση της ζωής των ανθρώπων … των ανθρώπων που η εικόνα τους είναι διαφορετική από των προβαλλόμενων σεξιστικών στερεοτύπων.

Σε μια κοινωνία που δεν καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, που προβάλλει την εικονική προσέγγιση, που οδηγεί στη ντροπή για το σώμα μας, για την προσωπικότητά μας,

Σε μια κοινωνική πραγματικότητα τοξική … Ας αλλάξουμε εμείς στάση ζωής,

Ας αγκαλιάσουμε αυτό που θεωρείται «διαφορετικό» (σε σχέση με το κυρίαρχο) ας αποδεχτούμε τη χοντρή και το χοντρό στο σχολείο και την παρέα.

Για να μην οδηγηθούν άλλα παιδιά σε απονενοημένα διαβήματα, να μη νιώσουν ντροπή για το σώμα τους, ντροπή για αυτό που είναι.

Να μη νοιώσουν Μόνες και Μόνοι.

Να είμαστε πολλοί, να είμαστε μαζί, Να είμαστε ομάδα.

Ποτέ απέναντι στη Μία, τον Ένα τον «διαφορετικό» με το δήθεν (το κατασκευασμένο κοινωνικά) «κουσούρι» της διαστρεβλωμένης εικόνας.

Ας απαντήσουμε στο body shaming …

Ας εναντιωθούμε στο body shaming …

Ας εξετάσουμε πάλι τον τρόπο με τον οποίο κοινωνικοποιούνται τα παιδιά μας και ας τα βοηθήσουμε να αγαπήσουν το σώμα τους, τον εαυτό τους, το συμμαθητή και τη συμμαθήτριά τους που «διαφέρουν» …

Ας αντιπαραβάλλουμε στην κοινωνία της εικόνας, μια δυνατή, συμπεριληπτική αγκαλιά για όλες και για όλους 

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου

Γυναικοκτονίας συνέχεια ή η εφαρμογή του Νέου Νόμου για τη συνεπιμέλεια

Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν αποτελούν μόνον οι σύζυγοι / σύντροφοι κλπ, αλλά και τα παιδιά που εκτίθενται σε βίαιες πράξεις, ακόμα και όταν αυτές δεν στρέφονται άμεσα εναντίον τους. Το δικαίωμά τους στην ασφάλεια, το συμφέρον και οι ανάγκες τους πρέπει να προηγούνται και πρέπει να υπερτερούν των «γονεϊκών δικαιωμάτων» του κακοποιητή / γυναικοκτόνου γονιού.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Νέο Νόμο για τη συνεπιμέλεια, το παιδί δεν αποτελεί φορέα δικαιωμάτων, καθώς τα «γονεϊκά» δικαιώματα του κακοποιητή υπερτερούν και μπορεί νομικά να διεκδικήσει και να έχει σχέση και επικοινωνία μαζί του.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό που είδε το φως της επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες, ο γυναικοκτόνος, εφαρμόζοντας στην πράξη το νεοψηφισθέντα Νόμο, επιδιώκει με θράσος την συνεπιμέλεια του παιδιού, παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τη μητέρα του μπροστά του.

«Η ιδιότητα του πατέρα δεν θα παύσει να ισχύει…» … καθώς, σε αυτό το Νόμο, που έχει πάρει διαζύγιο με τη (κοινή) Λογική και την Ενσυναίσθηση, η πατριαρχική / σεξιστική κουλτούρα αποτελούν μια «κανονικότητα», η βία απέναντι στη γυναίκα, το έμφυλο μίσος και η ανατροπή των ανθρωπίνων της δικαιωμάτων δεν αποτρέπουν τη διεκδίκηση των «δικαιωμάτων» της πατρότητας.

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία επικύρωσε το ελληνικό Κοινοβούλιο το 2018, ισχυρό ανάχωμα στην παραβίαση των δικαιωμάτων και των εκδηλωμένων κακοποιητικών συμπεριφορών σε βάρος των παιδιών και των γυναικών, με το νεοψηφισθέντα Νόμο, στην πράξη ακυρώνεται, καθώς αυξάνονται τα περιστατικά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και καθώς γίνονται πράξη τα δικαιώματα του κακοποιητή έναντι του παιδιού.

Η ΧΕΝ έδωσε αγώνες για την ψήφιση της Σύμβασης, γνωρίζοντας ότι οι Νόμοι σε μια κοινωνία ανισοτήτων είναι σημαντικοί όχι μόνον διότι προτάσσουν το Δίκαιο και την Ισότητα, προσπαθώντας να επανορθώσουν τις ισχύουσες κοινωνικές αδικίες, αλλά και επειδή έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα για ολόκληρη την κοινωνία.

Όλα αυτά τώρα ανατρέπονται. Η ενδοοικογενειακή βία εξαπλώνεται. Ο γυναικοκτόνος «έχει γονεϊκά δικαιώματα», ο γυναικοκτόνος είναι «καλός γονιός», ο γυναικοκτόνος εφαρμόζει το νέο Νόμο για τη συνεπιμέλεια …

Οι γυναικείες, φεμινιστικές συλλογικότητες δυστυχώς επαληθευόμαστε …

Ένα νέο κορίτσι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη περιπλανιέται και παρατηρεί. Η Αν_να, ο χαρακτήρας της ΧΕΝ Ελλάδος ταξιδεύει σ’ έναν ακαθόριστο χώρο – χρόνο και μαθαίνει ν’ αναγνωρίζει κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών. Με αφετηρία το Αν και προορισμό το Να βρίσκεται σ’ έναν διάλογο με την επικαιρότητα θέλοντας να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν την κάθε γυναίκα.

Γιατί η Αν_να είναι κάθε γυναίκα που διεκδικεί ένα δίκαιο παρόν προσδοκώντας να παραδώσει στις επόμενες Άννες ένα καλύτερο μέλλον.

Ο χαρακτήρας  “Άν_να” αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της ΧΕΝ Ελλάδος και σχεδιάστηκε από τη Ζωή Μουζενίδου